بخش دوم و پایانی/

خانم‌ها بیشتر مراقب باشند
فوبیای اجتماعی بسیار شایع است و از هر ۸ نفر یک نفر یا بیشتر به درجاتِ مختلف حداقل در یک دوره از زنده‎‌گی‌شان از این اختلال رنج می‌برند. هراس اجتماعی در زنان دوبرابرِ مردان است. با این حال، مردان خیلی کمتر از زنان سراغ درمان می‌روند. در بسیاری از موارد، آغاز هراس اجتماعی ابتدای دوران نوجوانی است، اما در مواردی در سنینِ پایین‌تر گزارش شده. این اختلال در کودکان هم بروز می‌کند ولی چون در این دوران اختلال‌های دیگری مانند اضطراب جدایی نیز ممکن است وجود داشته باشد، باید زمانِ بیشتری را برای تشخیص این اختلال در کودک در نظر گرفت.

پیش‌گیری به تربیت مربوط است
برای پیش‌گیری از بروز چنین هراسی، نوجوان‌ها باید به مشارکت اجتماعی تشویق شوند و در جمع سرزنش و تحقیر نشوند. آن‌ها در این حالت ترسِ کمتری را تجربه می‌کنند و با افزایش سن بهتر می‌توانند خودشان را بروز دهند. در این میان، شیوه‌های تربیتی همراه با ایجاد اعتماد به نفس و مسوولیت‌پذیر بار آوردنِ کودک می‌تواند موثر باشد.

راه‌های درمان کدام است؟
هم دارودرمانی و هم روان‌درمانی باید کنار هم برای فرد مبتلا به این اختلال وجود داشته باشد. فرد کنار درمانِ دارویی ممکن است به درمان‌های شناختی رفتاری و گاهی به روان‌درمانی پویشی نیاز داشته باشد. درمان‌های دارویی کمک می‌کند علایم اضطرابی هم در کوتاه‌مدت و هم طولانی‌مدت کنترل شود. درمان‌های شناختی و رفتاری بیشتر در دسترس هستند و محدودیتِ کمتری برای اجرا دارند.
در این نوع درمان تلاش می‌شود علل بروز چنین اضطرابی در خود فرد و محیط او برطرف شود. در این روش، راهکارهای رفتاری و تکالیفی ارایه می‌شود که فرد با کمک روان‌درمانگر اجرا می‌کند. درمان‌های پویشی عمیق‌تر است و هر کسی توانایی به‌کارگیری آن را ندارد و تعداد روان‌درمان‌گرهای چنین درمانی کم است. این روش زمانِ بیشتری برای درمان به خود اختصاص می‌دهد و فرد باید هزینۀ زیادی را متقبل شود. در عین حال کمک می‌کند ریشه‌های بروز این اختلال اضطرابی عمیق‌تر که مربوط به الگوهای رفتاری فرد در دوران کودکی است، پیدا شود. معمولاً بعد از سه هفته فرد درجاتی از بهبود را نشان می‌دهد ولی به طور متوسط ۸ تا ۹ ماه به ادامۀ درمان دارویی نیاز است.
اگر این کار همراه با روان‌درمانی باشد، سرعت بهبود بیشتر است. برای افراد مبتلا به هراس اجتماعی در حد خفیف تا متوسط، معمولاً ۲۰ جلسۀ درمانی کافی است. درمان افرادی که فقط در یک موقعیت خاص، مثل صحبت کردن در جمع، رنج می‌برند، شاید حتا کمتر از این‌هم طول بکشد و افراد مبتلا به هراس اجتماعی شدید شاید به جلسات بیشتری نیاز داشته باشند.

به خودتان کمک کنید
همین که فرد متوجه مشکلش باشد و برای درمان اقدام کند، کمک‌کننده است؛ اما در معرض قرار گرفتن با شرایط و تمرین کمکِ بسیاری به او می‌کند. البته این کار باید به صورتِ تدریجی و پله‌پله باشد تا بتواند آن را تحمل کند. بسیاری از افراد در آغاز درمان، احساس اضطراب می‌کنند و مطمین نیستند که حال‌شان خوب شود یا خیر. درمانگر به آن‌ها می‌آموزد که برای کمک به خود چه کار بکنند و آن‌ها نیز آن کارها را در فواصل بین جلسات تمرین خواهند کرد. تمرین‌های اولیه کاملاً آسان هستند، اما به‌تدریج و همچنان که آرامشِ فرد در موقعیت‌های اجتماعی بیشتر می‌شود، تمرین‌ها هم سخت‌تر خواهند شد. هرچه بیشتر تمرین شود، احتمال بهبود بیشتر خواهد شد.