«آقای اشرف غنی یازده ماه از حکومت شما گذشت، گفته بودید در جریان هر شش ماه پارچهٔ امتحان به ملت میدهیم؛ ملت به ما نمره بدهد. افکار عامه نمرهٔ ناکامی را به رهبران حکومت وحدت ملی می‌دهد، شما به عنوان فرد اول کشور نمره‌یی که به پارچهٔ خود میدهید چند است؟»

اشرف غنی: بسیار سؤال همه جانبه کردید، پارچهٔ امتحان خود را در ماه آینده طی یک جلسهٔ بزرگ همراه تمام ممالک کمک کننده به ملت عرضه می‌کنیم.
احمدولی مسعود: ادعای شش ماه شاید قدری احساساتی، خوش‌باورانه، پوپولیستی و در گرم و جوش قدرت بوده باشد. حالا پارچهٔ حکومتداری ۵ سالهٔ به اصطلاح وحدت ملی چند نمره می‌گیرد؟
خواهشانه به منظور پوشش ناکامی‌ها، دلایل بی ربط، بهانه و توجیهات غیرمنطقی نیآورید. مقایسه‌های افغانی را نیز که با هیچ یک معیار علمی جور نمیآید برای یکبار هم‌ که شده کنار بگذارید. ( اینکه این حکومت بهتر از آن حکومت است – در زمان خود چه کردید – به شما ها چوکی نرسیده – نفری شیر است، از هیچ کرده خوب است – ضد جنگسالار و دزد و مافیا مبارزه میکند.) اگر این دلایل واقعی می‌بود، پس دامنهٔ فساد از بدنهٔ دولت، امروز در لایه‌های جامعه نمی‌کشید، شمار معتادین مواد مخدر از چند هزار در مدت ۵ سال به چند ملیون نمیرسید، قتل و کشتار و دزدی روزمره نمی‌شد و صدها آفت دیگر امروز دامن مردم را نمی‌سوخت.
این نوع استدلال‌های وارونه، پروپاگندهای بی‌رویه بیش ازین به درد کسی نمی‌خورد و قطعآ نمی‌تواند از مسؤولیت امروز حکومت کم کند. اصلآ کسی هیچگاهی ادعای بهتر بودن این یا آن حکومت را نکرده و اصولآ قابل مقایسه نیستند؛ چون همه شرایط حکومت‌ها و زمان‌ها فرق می‌کنند.
فقط روی بحث اصلی، امروز تمرکز نمایید. به اساس یک بررسی حسابی، منطقی، داده‌ها و گزارشات علمی، آمار و ارقام، نمرهٔ پارچهٔ ادارهٔ آقای اشرف غنی که تا هنوز به گونهٔ غیرقانونی و به زور با غصب قدرت ادامه داده‌است، چند است؟
بررسی دولت‌های موفق و ناکام بیشتر روی معیارهایی که میچرخد، امنیت، اقتصاد، سیاست خارجی، صلح و ثبات و چند مؤلفهٔ دیگر می‌باشند.
با درنظرداشت همین مؤلفه‌ها، در عرصهٔ امنیت، گذشته از رقم درشت ۴۵۰۰۰ کشته، تلفات روزانهٔ حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ تن نیروهای جوان امنیتی، ارقام روزافزون تلفات انتحار و انفجار و جرایم ‌سازمان‌یافته، سطح بالای فرار جوانان و مردم از کشور و امنیت روانی مردم، اوضاع امنیتی کشور چند نمره می‌گیرید؟
اگر از وعده‌های سر خرمن، نان سر دسترخوان مردم آوردن، افغانستان را به چهارراه اقتصادی منطقه تبدیل کردن و وعدهٔ جدید دریای کابل و کابل را طی دوسال به تفریحگاه مبدل ساختن‌ها بگذریم، در بعد اقتصادی ۵۰ تا ۷۰ فیصد زیر خط فقر زندگی کردن برای یک کشور و مردم چه معنی دارد؟
سیاست خارجی سلیقهٔ و نامتوازن که باعث جنگ‌های نیابتی کشورها با ابزار طالب و داعش و ده ها گروه دیگر گردیده، چطور افغانستان را به میدان رقابت‌های کشورها مبدل ساخت که هرروز مردم قربانی منافع و زورآزمایی آنان می‌شوند؟ دامنهٔ جنگ و صلح که محدود بود به پاکستان و گروه طالب، در چند سال اخیر چگونه از واشنگتن تا مسکو، از پاکستان تا هندوستان، از ایران تا عربستان و قطر و میان ده‌ها بازیگر، شبکه‌های استخباراتی و حلقات ذینفع کشورها به شکل وحشتناک گسترش پیدا کرد؟ صلح را در کجای این بازی‌ها و لابراتوار جنگی افغانستان می‌توان سراغ گرفت؟ نمره و قیمت به شدت بلند صلح امروز چند می‌باشد؟
اصلآ پس از ۵ سال، امروز کدام میدان متعلق به افغانستان می‌باشد؟ میدان جنگ؟ میدان صلح؟ میدان دیموکراسی و انتخابات؟ میدان اقتصاد؟ میدان سیاست خارجی؟ کدام میدان تا پارچهٔ امتحان با همین مضامین و مؤلفه‌ها برای نمره‌دهی ترتیب داده شود؟
به هر صورت، حساب جماعت سینه چاک حکومتی، فیسبوک چلوونکی، امتیاز بگیر، متعصبین قومی، افراد بی خبر و کم خرد، فرصت طلب‌ها و ده ها معامله گر دیگر از نمره دادن پارچهٔ امتحان ۵ سالهٔ حکومت جدا باشد؛ چون خوب یا بد، هرچه باشد، میگویند “بابا زرکلن شی” اما جواب آنانیکه سنگ وطندوستی، روشنفکری و خدمتگزاری برسینه میزنند، به این پارچهٔ امتحان وحشتناک پنج‌سالهٔ حکومت چند نمره میدهند، برداشت عمومی چیست و با پنج سال پارچهٔ ناکامی یک حکومت، سرنوشت یک ملت به کجاها خواهد رسید؟