گروه طالبان با حملۀ روز دوشنبه به یک منطقۀ مزدحمِ شهر کابل به بهانۀ موجودیت یکی از نهادهای وزارت دفاع در آن منطقه، نشان داد که به هیچ اصلِ انسانی و دینی پابند نیست. این حمله درست زمانی انجام یافت که هیأتِ این گروهِ جنایت‌پیشه و تکفیری در قطر در حالِ انجام گفت‌وگوهای صلح با امریکاست. در حملۀ روز دوشنبه، ده‌ها تن کشته و زخمی شدند و از جمله، تعدادی از کودکانِ یک مکتب که در آن نزدیکی قرار داشت. آیا طالبان نمی‌دانستند که ممکن است با انجام عملیات در چنین منطقه‌یی، باعث کشته شدنِ غیرنظامیان و از جمله کودکان معصوم شوند؟
تصویرهایی که در رسانه‌ها و فضای مجازی از این حادثۀ جان‌خراش دست به دست می‎شوند، کودکانی را نشان می‌دهند که سراپا به خون آغشته‌اند و با چشمانِ وحشت‌زده به اطراف‌شان نگاه می‌کنند. در نگاه‌های این کودکان معصوم، فقط می‌توان دلهره و ترس را دید. آن‌ها آن‌قدر کوچک و معصوم اند که نمی‌دانند دنیـای بزرگ‌سالان چقدر پُر از کینه و نفرت است. آن‌ها حتا نمی‌دانند که در اطراف‌شان چه اتفاقی افتاده است. آن‌ها فقط نام جنگ را شنیده اند ولی نمی‌دانند که این جنگ برای چه وجود دارد. انجام چنان حملۀ مرگباری در این منطقه، حتا اگر بزرگترین پایگاه نظامی دولت نیز در آن مستقر می‌بود، باز یک جنایت ضد بشری است.
طالبان چندی پیش به فرماندهان نظامیِ خود دستور داده بودند که از وارد کردنِ تلفات بر غیرنظامیان جلوگیری کنند، آیا حفاظت از جان غیرنظامیان در قاموسِ این گروه همین است که بر کودکانِ دانش‌آموز رفت؟ آیا این گروه با این جنایات می‌خواهد که یک بارِ دیگر بر افغانستان حاکم شود؟ آیا سرانِ این گروه از چنین حملۀ دهشتناکی خبر نداشتند؟
به نظر می‌رسد که پس از حملۀ روز دوشنبه، دیگر گفت‌وگوهای صلح از مفهومِ اصـلیِ خود تهی شده است. دیگر هیچ توجیهی برای ادامۀ این گفت‌وگوها نمی‌تواند وجود داشته باشد. طالبان تا به حال هیچ تعهدی به صلح و امنیت در کشور از خود نشان نداده اند. این گروه در همه حال فقط یک هدف را دنبال کرده و آن کشتن و ویران کردن بوده است. فکر می‌شد که پس از نشست‌های صلح در قطر و مسکو، این گروه با انعطافِ بیشتری برخورد کند و حداقل از ریختن خونِ غیرنظامیان دست بردارد. ولی دیده شد که چنین نیست و هیچ تغییری در استراتژی‌ها و رویکردهای طالبان نسبت به جنگ وارد نشده است. جنگ این گروه، هدف اصلیِ آن است و در ذیل آن می‌تواند هدف‌های دیگری نیز وجود داشته باشد. حتا به‌دست آوردن قدرت سـیاسی برای طالبان یک هدفِ کلان و استراتژیک نیست. این گروه در زمانی که بر بخش‌هایی از کشور تسلط یافت، هیچ اراده‌یی برای حکومت کردن به معنای درستِ کلمه از خود نشان نمی‌داد. حکومت و مردم برای این گروه مفهوم‌هایی فاقد معنا بودند. آن‌ها به مأموریت جهـانی می‌اندیشیدند؛ به کشتار در سطحِ بسیار بالا. برای آن‌ها مثل بسیاری از گروه‌های تکفیری حکومت کردن بی‌معناست؛ آن‌ها می‌خواهند به گفتۀ خودشان، «زمینِ خدا را از وجود دشمنانِ او پاک» سازند. این شعار در زمانی از سوی این گروه سر داده می‌شد که عملاً بخش‌هایی از کشور را زیر تسلط خود درآورده بودند. اگر می‌خواستند، می‌توانستند در افغانستان حکومت کنند، ولی نکردند؛ چون به اهدافِ کلانی مثل هدف‌هایی که گروه‌های آخرالزمانی برای خود تعریف می‌کنند، فکر می‌کردند.
اگر گفت‌وگوهای صلح نتیجه‌بخش هم باشد که امری بعید به نظر می‌رسد، گروه طالبان گروهی غیرقابل کنترول و بدون هرگونه تعهد سیاسی و اخـلاقی است. از جانب دیگر، امریکا با چه توجیهی گفت‌وگوهای خود را با این گروه ادامه می‌دهد؟ یک گروه تروریستی از فهرستِ گروه‌های تروریستی بیرون آورده شد، با آن گفت‌وگوهای صلح آغاز یافت و حتا چـراغ سبز نشان داده شد که می‌تواند در حکومت افغانستان شریک شود. این‌ها چه معنایی را افاده می‌کننـد؟ آیا به معنای آن نیستند که تروریسم و گروه‌های تروریستی فقط اصطلاحاتِ سیاسی‌یی اند که هر لحظه می‌توانند تغییر معنا بدهند؟
به یاد دارید که در سال‌های نزدیک به حادثۀ یازدهم سپتامبر چه‌گونه امریکایی‌ها از پیکار بی‌امان با تروریسم سخن می‌گفتند. در آن زمان، هیچ تفاوتی میان القاعده و طالبان نبود. اما حالا طالبان دیگر یک گروه تروریستی نیست. شاید فردا القاعده و داعش نیز از فهرست گروه‌های تروریستی بیرون شوند و امریکا به هدفِ نزدیک شدن به صلح با آن‌ها پشت میز مذاکره بنشیند. مگر تاریخ کم چنین رویدادهایی را به حافظه دارد؟ برای قدرت‌های بزرگ فقط منافعِ خودشان تعیین می‌کند که چه رفتاری داشته باشند. کی را تروریست بگویند و کی را غیرتروریسـت. اگر چنین نمی‌بود، باید به محض شنیدن حملۀ مرگبار کابل، خلیل‌زاد نمایندۀ وزارت خارجۀ امریکا در گفت‌وگوهای صلح میز مذاکره را رها می‌کرد و آن را به عنوان جنایت ضد بشری پی‌گیری می‌کرد.
آیا حملۀ دیروز و حمله‌هایِ مشابهِ آن که کم هم نیستند، نمونه‌یی از جنایات ضد بشری نمی‌توانستند باشند؟! اتفاقاً طالبان هیچ گاهی دست از جنایت نکشیده‌اند. این گروه هم‌زمان که مذاکره می‌کند، به جنگِ خود هم ادامه می‌دهد و امریکا هیچ ملاحظه‌یی در این مورد ندارد.