دیروز جمعه، ۱۴ سرطان ششمین روزمذاکرات دور هفتم امریکایی‌ها با طالبان در دوحه پایتخت قطر متوقف شد و امروز این مذاکرات از سر گرفته می‌شود.
معمای این مذاکرات بر سر آجندا حتا در دور هفتم نیز حل ناشده به نظر می‌رسد. طالبان می‌گویند آجندا دو مطلب است و به توافق نزدیک شده‌ایم:
۱- تعیین جدول زمانی خروج قوای امریکا؛
۲- تضمین طالبان برای امریکا که افغانستان مرکز خیز تروریستان به بیرون نمی‌شود.
اما امریکایی‌ها آجندا را چهار مطلب عنوان می‌کنند و تاکید می‌دارند که هیچ توافقی به تنهایی بدون توافق بر سر تمام مسایل صورت نمی‌گیرد:
۱-خروج قوای امریکا؛
۲- تضمین طالبان؛
۳-مذاکرات بین‌الافغانی و رسیدن به توافق بر سر آیندۀ سیاسی؛
۴- آتش‌بس سراسری و دایمی.
به این ترتیب، هفتمین دور مذاکرات امریکایی‌ها و طالبان هم‌چنان در هاله‌یی از ابهام و تناقض قرار دارد.
آیا از درون این تاریکی و تضاد، نور صلح طلوع خواهد کرد؟ نه،
حتا توافق میان امریکا و طالبان بدون نقش و حضور بازیگران منطقه‌یی و جهانی به‌خصوص روسیه، چین، پاکستان، ایران، عربستان، ترکیه و اتحادیۀ اروپا به صلح نمی‌انجامد.
یکی از تبعات این توافقِ دوجانبۀ امریکا و طالبانِ قطرنشین، تغییر بیرق طالبان جنگ‌جو و انتحارگر در داخل افغانستان از رنگ سفید طالبی به رنگ سیاه داعشی است. هشدارها و چراغ‌های سبز امریکایی‌ها که داعش خطر کلان آینده در افغانستان است به همین تغییر و تعویض بر می‌گردد.
من که باورم نمی‌شود، اما می‌گویند این سناریو را نیز خود آنها(امریکایی‌ها) نوشته اند تا ترامپ در رقابت انتخابات ۲۰۲۰ هم دست‌آورد یک موافقت‌نامۀ صلح را داشته باشد و هم بهانه‌یی به قول خودش حضور قدرت‌مند استخباراتی در افغانستان را که این افغانستان از نظر او، هم لابراتور و هم دانشگاه تروریسم است.
پس در چنین وضعیتی، این سوال می‌ماند که مذاکرات بین‌الافغانی دوحه با میزبانی قطر و آلمان چیست؟ این افغان‌های عزیزی که از کابل می‌روند در کجای این سناریو قرار دارند؟