آقای غنی تصمیم گرفته است که در صورت عدم پرداختِ بودجۀ انتخابات از سوی کشورهای تمویل‌کننده، آن را از منابع داخلی تأمین کند. او تأکید دارد که مشروعیتِ زعامتِ آینده به انتخابات مربوط است و باید با آرای مردم مشخص شود. البته منظورِ او از زعامتِ آینده در تصویری که ارایه می‌کند، شخص دیگری نیست به غیر از خودش. آقای غنی کُلِ تلاشش را وقفِ این کرده که سرمایۀ کشور را در راه یک تقلبِ کلان و سازمان‎یافته به نفعِ خود هزینه کند.
به نظر می‌رسد میان اشرف‌غنی و طرحِ امریکا برای توافق با طالبان، تفاوتِ دیدگاه‌هایِ زیادی وجود دارد. گفته می‌شود که آقای غنی از مذکراتِ صلحِ زلمی خلیل‌زاد نمایندۀ ویژۀ وزارت خارجۀ امریکا در امور صلحِ افغانستان راضی نیست. آقای غنی از همان روزهای نخستِ تلاش‌های امریکا برای گفت‌وگو با طالبان، نگرانی‌هایی را بروز داد و حالا که پس از دور هفتمِ گفت‌وگوهای صلح در قطر، آقای خلیل‌زاد خود را برای مأموریتِ جدیدش آماده می‌کند، ارگ بیش از پیش نگران شده است. آقای غنی می‌گوید تأمین صلح و انتخابات مکملِ یکدیگرند و نباید یکی به نفعِ دیگری مصادره شود. اما دیدگاهِ امریکا چنین نیست. امریکا تصمیم دارد که نخست موضوع گفت‌وگوهای صلح را با طالبان به یک نقطۀ مطلوب برساند، آن‌گاه بحث انتخابات را مطرح کنـد.
امریکایی‌ها در رابطه با صلح نسبت به دیدگاه‌هایِ طالبان بسیار حساس اند و نمی‌خواهند کاری کنند که گفت‌وگوهای صلح را به مخاطره اندازند. طالبان گویا به برگزاری انتخابات در شرایط فعلی راضی نیستند و از طرح حکومتِ سرپرست و یا موقت حمایت می‌کنند که پس از یک دورۀ کوتاه‌مدت شرایط را برای برگزاری انتخابات آماده کند. ظاهراً طالبان گفته‌اند که فعلا آمادۀ رفتن به انتخابات نیستند و باید آماده‌گی‌های لازم را در داخل افغانستان برای انتخابات بگیرند. البته این می‌تواند ظاهر امر باشد و شاید طالبان اصلاً نخواهند که انتخابات برگزار شود، ولی قدرت سیاسی را بدون شک می‌خواهند.
طالبان در وضعیتِ فعلی تلاش دارند که با نامشروع خواندنِ حکومت فعلی که چنین نیز هست، نخست اشرف‌غنی را به عنوان مانع از سرِ راه خود بردارند، سپس از طریق انتخابات و یا به گونۀ کودتایی قدرت را در افغانستان به دست آورند. اشرف‌غنی این موضوع را به خوبی درک کرده است و به همین دلیل تلاش دارد که هر قسم می‌شود انتخابات سال روان برگزار شود. این در حالی است که تأمین بودجۀ انتخابات برای حکومت کارِ آسانی نیست. اگر قرار باشد که هزینۀ انتخابات از طریق منابع داخلی تأمین شود، ضربۀ کلانی به اقتصاد متلاشی‌شدۀ افغانستان وارد می‌شود و آن‌گاه احتمال دارد که نرخ دالر در بازارهای افغانستان از ۱۵۰ افغانی نیز بلندتر برود.
آقای غنی زیاد نگرانِ این مسایل نیست که چه بر سرِ مردم افغانستان خواهد آمد. او در پنج سال گذشته نیز هیچ نگرانی‌یی نداشت. جنگ به ارگ کشیده نشد، فقر و بی‌کاری دروازه‌های ارگ را تک‌تک نکرد، انتحاری وارد ارگ نشد و در مجموع همه چیز عالی و در امن و امان بود. پس چرا آقای غنی غمِ دیگران را که هیچ ربطی به او و خانوادۀ عزیزش ندارند، بخورد؟
بودجۀ انتخابات را نیز او از منابع داخلی تأمین می‌کند، چه فرق می‌کند که این پول‌ها برای چه و از کجا آمده است. او بیشتر از بودجۀ انتخابات را در کمپاین‌های پیش از وقتِ خود به مصرف رسانده و چندین‌برابرِ دیگرِ آن را نیز تصمیم دارد در زمان پیکارهای انتخاباتی مصرف کند. این‌بار هزینۀ انتخاباتِ افغانستان برابر به هزینۀ امریکا در جنگِ افغانستان خواهد شد، تا یک دورِ دیگر آقای غنی قدرت را در اختیار داشته باشد.
آقای غنی محاسبه‌هایِ خود را درست انجام داده، ولی او بی‌خبر است که دیگر مشتش در مسایل افغانستان باز شده است. عوام‌فریبی‌ها و برگزاری کنفرانس «افغانستان، مهد زبان فارسی دری» با خواندن غلط شعر مولانایِ بزرگ برای او دستاوردی نخواهد داشت. آقای غنی گویا به زبان فارسی می‌خواهد خدمت کند ولی خودش دو بیت شعرِ مولانا را که بسیار معروف است و مردم در کوچه و بازار نیز آن را درست می‌خوانند، از روی کاغذ خوانده نمی‌تواند. این چه عشق و چه خدمتی به زبان فارسی است؟… مثل این است که آقای غنی به غلط‌خوانی عادت کرده است. عربی را غلط می‌خواند، فارسی را غلط می‌خواند، انگلیسی و پشتو را نمی‌دانم! اما آیا در شأن فرد اولِ مملکت است که چنین بی‌ملاحظه متنی را از رو خوانده نتواند؟ این اوج بی‌ملاحظه‌گی و ناتوانیِ یک فرد را نشان می‌دهد.
یکی از سرانِ طالبان که به زبان فارسی درست تکلم کرده نمی‌توانست، کُل گلستان سعدی را از حفظ داشت. آقای غنی به اندازۀ همان سرانِ طالبان هم سواد ندارد که دو بیت شعر مولانای بزرگ را حفظ کند، آن‌وقت نمی‌دانم روی کدام حساب به فلان شاعر زنگ می‌زند و در مورد آرایه‌های ادبیِ شعرش صحبت می‌‌کند و آن شاعر را تحت تأثیر یافته‌های خود قرار می‌دهد و آن شاعر هم پس از مکالمۀ تلیفونی با «جلالت‌مآب» فوراً متنی در وصفِ شعرفهمی و درکِ ادبیِ جناب‌شان در فیسبوک نشر می‌کند. اما اگر ایشان این‌قدر به شعر و شاعری وارد بودند، دو بیت شعرِ بسیارمعروفِ مولانا را از نظر وزن و قافیه برهم نمی‌ریختند.
به هر حال، آقای غنی این‌بار انتخابات را می‌خواهد مثل کنفرانس «افغانستان، مهد زبان فارسی دری» افغانیزه کند و کُل مصارفِ آن را بپردازد تا دیگر کسی انگشتِ اتهام به سویش بلند نکند که رییس‎جمهوری نامشروع است، هرچند که تا هنوز خودش مشروعیتِ حکومتش را باور نکرده است.