چنـدی پیش، نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری روی طرحی مذاکره و مفاهمه کرده بودند که ادامۀ کارِ آقای غنی پس از اول جوزایِ سال روان در چوکات طرح «سرپرست‎حکومت» به پیش برده شود. بر اساس آن طرح، سرپرستِ حکومت می‌تواند آقای غنی با صرف‌نظر از نامزدی‌اش در انتخابات باشد و یا هم شخصِ دیگری که در اجماعِ نامزدان و جامعۀ حقوقی سیاسیِ کشور انتخاب می‌شود. اما طرح سرپرست‌حکومعت مورد قبولِ آقای غنی واقع نشد و او خلافِ رویۀ قانونی بر اساسِ تفسیر فرمایشیِ دادگاه عالی به کارش ادامه داد.
وقتی که نامزدان دیدند آقای غنی به طرحِ آنان اعتنایی نکرد، یک مجلسِ اعتراضی را در کابل راه‌اندازی کردند و یک بار دیگرِ خواستِ خودشان را مطرح کردند. اما بازهم تأثیری بر ارادۀ آقای غنی نگذاشت. از این‌‌رو چند روز پیش، نامزدان در واکنش به اقدامات و اعمالِ قانون‌ستیزانۀ آقای غنی، یک بارِ دیگر به او هشدار دادند که اگر تا اول اسد با شرایطی که قبلاً اعلان شده خودش را وفق ندهد، آن‌ها در اول اسد انتخابات را تحریم خواهند کرد. در این فاصله، حکومت در یک مورد اعلامیه‌یی را صادر کرد که بر اساسِ آن یک‌سلسله تقرری‌ها در رده‌های بلند و پایین تا بعد از ختم انتخابات (اعلام نتایج) ممنوع خوانده شده است. این اعلامیۀ حکومت، نوعی وقع گذاشتن به بخشی از اعلامیۀ نامزدان تلقی می‌شود؛ اما نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری می‌گویند که آقای غنی همۀ تقرری‎هایی که می‌خواسته بر اساسِ نیاتِ انتخاباتی صورت دهد، صورت داده و دیگر نقشۀ مهندسیِ او تکمیل شده است. در عین حال، نامزدان طرف‌دارِ پذیرفته‌شدنِ یک بخشِ طرح نیستند و می‌گویند باید همۀ بخش‌هایِ آن اجرا شود. به همین خاطر، سر از امروز اولِ اسد که زمان ضرب‌الاجلِ آن‌ها تمام شده، باید منتظر بود و دید که چه اقدامی را در برابرِ حکومت سامان خواهند داد.
اگر طرح تحریمِ انتخابات توسط نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری با همراهیِ اکثریتِ نامزدان همراه شود، می‌تواند اهرمِ فشاری بر آقای غنی برای قرار گرفتن در مسیر شفافیتِ انتخابات و حراست از آرای مردم باشد. اما این نیز در صورتی ممکن است که آقای غنی بر حساسیتِ اوضاع در افغانستان واقف باشد و مستیِ قدرت، قوۀ تمیزِ او را چنان نشُسته باشد که به‌اصطلاحِ عام بخواهد با خرِ شیطان خود را به مقصد برساند!
حساسیتِ اوضاع افغانستان این‌است که جامعۀ جهانی و امریکا به‌دلیلِ بی‌سرنوشتیِ گفت‌وگوهای صلح با طالبان، به برگزاری انتخابات دل‌چسپی ندارند و از آن مهم‌تر از کارنامۀ آقای غنی به‌شدت خسته و بیزارند. در چنین شرایطی اگر انتخابات نیز توسط رقبایِ انتخاباتیِ تیم دولت‌ساز تحریم شود، یک احتمالِ بسیارقوی این خواهد بود که طرحِ برگزاری انتخابات کاملاً منتفی گردد و جامعۀ جهانی برنامۀ دیگری چون «حکومت موقت» را دنبال کند که آقای غنی ۱۰۰ درصد در آن محلی از اعراب نخواهد یافت؛ زیرا تحریمِ انتخابات از نظر جامعۀ جهانی حاملِ پیام‌ها و نشانه‌های زیر است:
نخست این‌که: برگزاری انتخابات در سایۀ حکومت غنی، در نزد مردم اعتبـار ندارد.
دوم این‌که: نتیجۀ چنین انتخاباتی هرچه باشد مورد قبول و احترامِ مردم قرار نمی‌گیرد.
سوم این‌که: حکومتِ برآمده از چنین انتخاباتی، افغانستان را وارد بحران‌هایِ مُمتد و چندلایه خواهد کرد.
این سه نشانه درحالی است که امریکا عزم دارد که از بارِ زحمات و تعهداتِ خویش در افغانستان بکاهد و حتا به حضور سنگینِ خود در این کشور آبرومندانه پایان بخشد. در چنین شرایطی، لجاجتِ آقای غنی و تحریمِ انتخابات می‌تواند بهانه‌های لازم را به ‌دستِ جامعۀ جهانی بدهد تا به‌جای برگزاری یک انتخابات جنجالی، از میان‌بُرهایِ دیگری چون «تشکیلِ حکومت موقت و تبعیدِ آقای غنی» کار بگیرند.
بنابراین پیشنهادِ ما به آقای غنی این‌است که با قبولِ طرح نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری در این اوضاعِ خطیر ثابت کند که سیاست‌مداری عاقل و دوراندیش است که اگر پروایِ کشور و مردمش را ندارد، سود و زیانِ خویش و تصویری که از وی در تاریخ نقل می‌شود را بازمی‌شناسد. اگر آقای غنی این طرح را بپذیرد؛ هم فصلِ جدیدی را در اعتماد ملی می‌گشاید، هم به حیاتِ سیاسیِ خود عمرِ تازه‌یی می‌بخشد و هم این احتمال وجود دارد که کسانی در تاریخ از او به عنوان قهرمان یاد کننـد.