خدا آن ملتی را سروری داد که تقدیرش بدست خویش بنوشت.
مردمی که مرا می‌شناسند، نیک می‌دانند که نی دلبستۀ چوکی و مقام استم و نه اهل معامله، پیشنهادات مکرر دولتی در مقام معاونیت اول، وزارت خارجه، عضویت کابینه را نپذیرفتم. اما وقتی بیچارهگی مردم و بی عزتی حکومتیان را می‌بینم، نتوانستم تحمل نمایم و در همچو شرایط سخت و بحرانی وارد این کارزار شدم. اگر خدا خواست موفق شدیم، بدون یک روز تعلل ۵ سال تمام در خدمت مردم خواهم بود، و اگر خواست خدا نبود به قول برادرم شهید احمدشاه مسعود راهم حق است برسم نرسم خدا اجرش را بدهد در هر دو صورت پیروز استم.
پس از اعلان کاندیداتوری، به مزارش رفتم، یک دعایی به حقش کردم و یک دعا هم در حق خود که خدایا اگر وسیلۀ خیر برای مردم می‌شوم، کمکم کن، اما اگر وسیلۀ شر و بدی شوم توقفم ده که ضررم به کسی نرسد.
مصرع شعر خدا آن ملتی را سروری داد که تقدیرش بهدست خویش بنوشت، دقیقاً مصداق و دلیل روشن کاندیدا شدنم می‌باشد، چون تاهنوز این تقدیر و سرنوشت به دست خودمان نیست. صلح، جنگ، انتخابات و هیچ میدان دیگر متعلق به ما نیست.
یک‌ونیم دهه قبل در اولین نسخۀ طرح آجندای ملی به خط درشت نوشتم: «دیده شود که رهبران ما می‌توانند از حضور جامعۀ جهانی برای افغانستان استفادۀ بهینه نمایند تا یک دولت و زعامت ملی بوجود آید، در غیر آن وقتی سیاست جهان تغییر کند، در میدان می‌مانیم».
دریغا که در این همه مدت ۱۸ سال، اکثر این رهبران بهجای یک کار بزرگ ملی، از حضور جامعۀ جهانی به نفع شخصی، رسیدن به مقام، ساختارسازی غلط، تقلب، قوم‌گرایی، وابستگی، غصب جایدادها و دزدیدن صدها میلیون دالر پول کمکی جامعۀ جهانی برای خود استفاده کردند.
پس از ۱۸ سال آنچه به عنوان میراث باقی‌ست، فساد، فساد، فساد. فساد سیاسی، فساد اخلاقی، فساد ساختاری، فساد انتخاباتی، حتا دین و صلح را نیز با فساد خویش آلوده ساختند.
روشن‌ترین مثال امروز این فسادهای کلان، راه‌اندازی کمپاین‌های انتخاباتی تیم‌های دولتی با صدها میلیون دالر می‌باشد. قانون، سقف مصارف انتخابات را در حدود ۵۰ میلیون افغانی تعیین نموده است، اما یک تیم دولتی به قیمت ۲ میلیون دالر معادل ۱۶۰ میلیون افغانی فقط با یک چینل تلویزیون قرارداد کمپاین بسته است.
دولت‌مردانی که باعث این همه فساد اند، وجدان خود و ارزش‌های ابتدایی را لگدمال نموده اند، چگونه می‌توانند وجدان جمعی، ارزش‌های بزرگ و منافع ملی را حفاظت نمایند؟ چگونه به خود حق می‌دهند دوباره چشم به قدرت بدوزند؟
حکومتی که در هر عرصۀ حکومت‌داری و زندهگی مردم ناکام و پُر از فساد است، چگونه توقع دارند از مردم رأی بگیرند و آنانی که به این کانون فساد رأی می‌دهند، پیش وجدان خود، مردم، تاریخ و خدا شرمنده و شریک ظلم اند.
با عبرت از چهاردهه ناکامی بهخصوص ۱۸ سال اخیر، مردم ما حکومات ایدئولوژیک چپ، راست، قومی، وابسته، همه را با گوشت و پوست تجربه کرده اند، حالا راهی نداریم جز وفاق ملی. وفاق همه اقوام ساکن افغانستان با همدیگر بهگونۀ علمی و عملی، بهرسمیت شناختن ارزش‌های یکدگر، حل معمای قدرت و گشودن مسایل ملی.
در این راستا، ضرورت تغییر نظام سیاسی متمرکز به ایجاد فضای مشارکت متوازن اقوام، داشتن نهاد ریاست‌جمهوری، صدارت، مقننه و قضائیه با صلاحیت‌های تعریف شده در مرکز و والی‌های نیمه انتخابی با بلند بردن صلاحیت‌های شوراهای ولایات، در مجموع افقی نمودن قدرت در نظام سیاسی افغانستان در آغاز کار برای ما یک اصل است.
رسیدن به صلح پایدار، اساسی‌ترین مفهوم وفاق ملی را ارایه می‌کند.
متاسفانه در مدت ۱۸ سال از صلح گاو شیری ساختند. صلح قومی، صلح تجارتی، صلح سیاسی و صلح استخباراتی و نیابتی مانند امروز که هریکی پی مطلب خود می‌گردد. این نگاه با این پروژه‌های صلح، افغانستان را هرگز به صلح نمی‌رساند.
احمدشاه مسعود هر جایی که صدای صلح بلند می‌شد، می‌شتافت. خودم را عضو هیأتی گماشت که در زمان مقاومت با هیأت آقای عباس استانکزی در سویس ملاقات کردیم. هیأت‌های صلح به ریاست قانونی صاحب در چند نوبت به کشورهای مختلف سفر کرد.
شهید مسعود خودش همۀ خطرات را با جان خرید، با سه نفر، داوود داوود شهید، شمس‌الدین خان لکن خیل و محمد گل درایور به میدان شهر رفت. همه دم و دستگاه حکومتی را در کابل گذاشت و به تنهایی در آنجا با شورای رهبری طالبان ملاقات کرد.
استاد ربانی شهید در همین مسیر به شهادت رسید.
اگر صلح با همان طالبان دیروزی با همان تفکرات است، بهتر است چهره‌های مقاومت دیروز طرف دیگر صلح باشند. هیأت صلح قطعاً باید افغانستان شمول و ملی باشد. در پهلوی سایر نمایندهگان، به تعداد هیأت طالبان، هیأت مقاومت نماینده معرفی نماید.
اگر صلح برای امروز و دنیای امروز است، باید صلح با نسل جوان این سرزمین که دنیای شان، زنده‌گی شان، صلح شان و ارزش‌های شان با تفکر طالبانی قطعاً متفاوت است صورت گیرد. اینکه طالبان دیروز با همان موقف قبلی با چهره‌های نزدیک و ناکام دیروز حکومتی به توافق برسند، به معنای صلح نیست، بلکه یک تعامل سیاسی برای منافع دوطرف می‌باشد.
ما به هیچ صورت به وحشت طالبانی تسلیم نخواهیم شد. مقاومت انتخاب ما نیست، اما اگر مجبور شویم، مقاومت تکلیف و وجیبۀ ما می‌شود و در این راه صدها هزار جوان نسل مقاومت با آگاهی امروز و شرایط بهتر از دیروز آمادۀ مقاومت می‌شوند.
وفاق داخلی، تفاهم منطقه و توافق فرامنطقه پایه‌های اصلی صلح می‌باشند. در منشور وفاق ملی، برنامۀ مدون برای صلح داریم.
انتخابات، فرصتی است برای تغییر؛ اما انتخابات شفاف، عادلانه دموکراتیک، ۵ سال قبل چشم‌پوشی از تقلب یک اشتباه بزرگ تاریخی بود، اگر این اتفاق بد نیافتاده بود، امروز به این بحران پیشروی مواجه نمی‌بودیم و کسی با این رسوایی جرأت مهندسی انتخابات را نمی‌کرد و مردم به این پیمانه بی‌اعتماد و دل‌سرد نمی‌بودند. حتا توافق‌نامه‌یی که حاصل رأی میلیون‌ها شهروند ما بود با حقه بازی یک‌طرف و صبر استراتژیک! جانب دیگر به باد فنا رفت.
چندی قبل در نشست انتخاب کمیشنران با حضور همۀ کاندیدان در ارگ، خطاب به آقای اشرف غنی گفتم، اکنون با حضور تلویزیون ملی حکومتی کمیشنران جدید تعیین شدند، اما مشکل اصلی مداخلۀ حکومت شما تا هنوز باقی‌ست، اگر دوباره به مهندسی انتخابات رفتید، اگر هیچ یک از کاندیداهای محترم امروز با ما نباشند، به تنهایی از حق مردم خود دفاع خواهم کرد. امروز خوشبختانه نسل آگاه داریم که اجازۀ بازی با سرنوشت خود را به دوست و دشمن نمی‌دهند.
در آخرین اقدام، یک سند ۱۵ مادۀ شفاف‌سازی انتخابات را به مسوولین داخلی و خارجی انتخابات تحویل داده‌ایم که در آن کمترین تقاضای ما ایجاد یک کمیسیون مشترک نظارتی بر انتخابات می‌باشد تا قسماً مطمین از شفافیت انتخابات شویم. دیگر اشتباه قبلی را تکرار نمی‌کنیم، با صبر استراتژیک هیچ‌گاهی تقلب را مشروعیت نمی‌دهیم و بار سنگین ۵ سال حکومت استبداد و تقلب را بالای مردم خود روادار نیستیم.
با آغاز این کمپاین، ولایت به ولایت، ده به ده برای تشویق و سهم‌گیری مردم به انتخابات می‌رویم، اما اگر در وضعیت شفافیت انتخابات تغییر مطمین نیامد، یکجا با همه نیروهای ضد تقلب و ضد استبداد، همراه با مردم و برای مردم خود گزینه‌های بعدی را تصمیم خواهیم گرفت، این قول و پیمان ماست.
الهی تو آن‌کن که پایان کار
تو‌ خوشنود باشی و ما رستگار
ژوندی دی وی افغانستان
ژوندی دی وی ملی وفاق