در حالی که مذاکرات میان امریکایی‌ها و طالبان به نهمین دور خود رسیده‌است، طالبان حملات شان را بر بخش‌های مهمی از کشور شدت بخشیده‌اند و از جمله عملا وارد شهر کندز شدند و جنگ سختی را راه‌انداخته‌اند. این همه درحالی است که دونالد ترامپ، رییس‌جمهور ایلات متحدۀ امریکا، اخیراً گفته‌است که با وجود رسیدن به توافق با طالبان، بییش از هشت‌هزار سرباز امریکایی در بخش‌های مختلف افغانستان باقی می‌مانند و امریکا از افغانستان خارج نمی‌شود.
این نشان می‌دهد که این همه گفت‌وگوهایی که میان امریکا و طالبان صورت گرفته است، هنوز راهی به جایی به هدف کاهش خشونت‌ها نبرده‌است و دوباره طرف‌ها به موقعیت اصلی شان بر می‌گردند. این در حالی است که اکثریت بحث‌ها و گفتمان جاری جنگ و صلح در افغانستان روی این متمرکز است که امریکا وضعیت را به نفع صلح در افغانستان متمرکز سازد. اما مذاکراتی که جریان دارد جای خالی واژۀ صلح دیده می‌شود. این مذاکرات قبل از اینکه به این زودی به صلح و قطع جنگ منجر شود، بیشتر محکی برای طرف هاست تا همدیگر خود را به درستی بشناسند و هر کدام دنبال اهداف خاصی از این مذاکرات اند. به همین دلیل پیشرفت در مذاکرات نتایجی را در میدان های جنگ به بار نمی‌آورد. زیرا هر یک در پی آند که مراد خودشان را در میز مذاکرات دنبال کنند تا به صلح رسیدن. از جانب دیگر، تاجایی که معلوم می‌شود، بحث صلح در مذاکرات میان امریکا و طالبان مطرح نیست؛ بلکه همه گفت‌وگوها تا کنون روی آن چرخیده است که فقط طالبان و امریکایی‌ها به توافق‌هایی برسند که باهم نجنگند و بعد از آن است که گفت‌وگوهای بین‌الافغانی با نزاع های کلان آغاز می‌شود. اکنون هم طالبان و هم طرف امریکایی‌ها در بازی مذاکرات دنیال محک زدن‌ها و برداشت‌های تازه‌اند تا همدیگر و دیگران را در این جریان محک بزنند. چنانکه طالبان در میدان مذاکرات، به دنبال کسب مشروعیت سیاسی ملی و بین‌المللی هستند. باورشان این است که با دنبال نمودن بازی صلح این‌ها می‌توانند خودشان را من‌حیث یک حکومت بدیل با مشروعیت ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی برای جهانیان معرفی کنند. چیزی که تقریبا به آن نزدیک شده و خودشان را در موقعیت بهتری قرار داده‌اند. در عین حال سعی می‌کنند که خودشان را بدیل ملامنازعه در برابر حکومت موجود قرار دهند که با توجه به افزایش نارضایتی از آقای غنی به چنین مامولی هم نزدیک شده‌اند. در این طرف بازی، طالبان تاکنون توانسته‌اند دس آوردها در مذاکرات داشته باشند و این برای پاکستان بازی گر اصلی پشت این صحنه تئاتر است بسیار حیاتی می‌باشد.
از سویی، امریکایی‌ها که بازی پیچیده‌یی را راه انداخته‌اند، در پی دست‌آوردهایی در این مذکرات هستند؛ از جله: محک زدن کشورهای منطقه و بازی گران منطقه‌یی در بود یا نبود امریکا در افغانستان، پیدا کردن شناخت درست‌تر از طالبان، ایجاد رابطه‌های جدید و توافقات جدید با پاکستان، اهمیت دادن به حضور امریکا در منطقه به عنوان پولیس جهانی.
با این حساب یک چنین مذاکراتی اصلا به نفع صلح منجر نمی‌شود که در مواردی مشکلات جدید تری را هم ایجاد می‌کند. چنانکه تا کنون هیچ ارادۀ جدی از جانب طالبان برای صلح‌خواهی دیده نشده‌است، آن‌چه مسلم و قابل لمس بوده تشدید جنگ در جبهات جنگ است. به همین پیمانه اراده امریکایی‌ها هم در گفت‌وگو با طالبان به هدف صلح در افغانستان دیده نمی‌شود.
بنابراین چیزی که در مذاکرات میان امریکا و طالبان مطرح نیست، صلح است. بنابراین خوب است که مردم افغانستان انتظار کلانی از این مذاکرات نداشته باشند. زیرا بحث صلح هنوز رویایی است که به زودی به آن دست نخواهیم یافت.