شماری از سیاست‌مداران و آگاهان سیاسی به این باور اند، توافق‌نامه‌یی که قرار است میان امریکا و طالبان به امضا برسد، ربطی به صلح و پایان جنگِ افغانستان ندارد.
آنان با اشاره به سفر خلیل‌زاد به کابل و مصاحبۀ او با رسانه‌ها می‌گویند که ترامپ بار جنگ افغانستان را از شانه‌های امریکا به زمین می‌گذارد و نیروهایش را از افغانستان بیرون می‌کند و پس از آن، دوام و پایان جنگ مربوط به طالبان، دولت و گروه‌های مختلف در افغانستان است.
در عین حال، برخی دیگر اما به این باور اند که آنچه در توافق طالبان و امریکایی‌ها مهم است، این است که طالبان نشانه‌هایی از مردم‌سالاری را بروز داده و یا هم پذیرفته است.
احمدولی مسعود، نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری در مصاحبه با تلویزیون آشنا صدای امریکا می‌گوید که امریکا با طالبان توافق‌نامۀ خود را به امضا می‌رسانند و این توافق‌نامه ارتباطی به صلح افغانستان ندارد.
آقای مسعود می‌افزاید که هرچند تأکید بر آتش‌بس و دیالوگ بین‌افغانی شده است، اما این در حد یک «توصیۀ سیاسی» می‌تواند توجیه داشته باشد و بس، زیرا به باور این نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری: «امریکا به صراحت گفته است که تأمین صلح متعلق به خود افغان‌ها است».
به گفتۀ احمدولی مسعود: طالبانی که‌ خود را پیروز میدان جنگ می‌دانند، وقتی تحت عنوان صلح هزاران مسلح طالب در شهرها سرازیر شوند، چگونه ممکن است آتش‌بس عملی گردد و دیالوگ بین‌افغانی آغاز شود؟
آقای مسعود می‌گوید که صلح و انتخابات به جای یک «فرصت تاریخی» در موجودیت حکومت ضعیف، بازیگران منفعت‌طلب و نبود راهکار روشن و قابل قبول، به یک «چالش تاریخی» برای افغانستان مبدل شده است.
این نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری در بخشی از سخنانش اظهار می‌دارد که در شرایط موجود، ایجاد یک اجماع ملی برای صلح از یکطرف و آماده‌گی مقاومت در مقابل این چالش‌ها از جانب دیگر، هردو حیاتی می‌باشند.
در سوی دیگر، کمال‌الدین حامد، عضو شورای رهبری جمعیت اسلامی افغانستان بیان می‌دارد که آنچه در توافق طالبان و امریکایی‌ها مهم است این است که طالبان نشانه‌هایی از مردم‌سالاری را بروز داده و یا هم پذیرفته است. آقای حامد می‌افزاید که جنگ و حملات «وحشیانۀ» طالبان و کشتار غیرنظامیان در این اواخر، در نفس خود «جنایت» است و یک قضیۀ دیگر، ولی برای این‌که مردم افغانستان «مظلوم‌ترین ملت تاریخ بشریت» است که در گرو مصیبت جنگ و «حکومت‌های ناکام» دست و پا می‌زنند، هرجرقه‌یی که رنگ‌وبوی صلح داشته باشد، می‌تواند یک نوید آرام‌بخش برای این مردم باشد.
این عضو جمعیت اسلامی می‌نویسد: «سیستم حکومت‌داری ناکام آقای غنی تا آنجا مردم را در انتخاب راه‌های‌شان بی‌چاره کرده است که از یک طرف هرلاف و گزاف حکومت به عنوان توهم‌پراکنی واشت‌های باقی ماندن در قدرت تلقی می‌گردد و از طرف دیگر، خلاص شدن از شر چنین یک تیم بی‌ریشه را به قیمت عبور به سوی یک وضعیت مطلوب و یا افتیدن به دام یک نظام مستبدتر و غم‌انگیزتر از پیش، به جان می‌خرند».
آقای حامد به این باور است که طالبان عمل‌گراتر از افرادی مانند غنی و امثالهم است، زیرا به گفتۀ او: غنی و امثال آن فقط از طریق توهم‌زایی غیرقابل تحمل بودن دیگران (به شمول طالبان) و دروغ‌پراکنی شبه ‌علمی تا قعر چاه، زنده‌گی مردم را بدرقه می‌کنند و اساساً این‌همه قربانی و مصیبت برای آن‌ها جدی و جالب نیست.
همزمان بااین، محمداکرام اندیشمند، آگاه سیاسی در واکنش به گفت‌وگوهای اخیر طالبان با امریکا می‌گوید که اظهارات اخیر خلیل‌زاد در مورد مذاکرات و توافقش با طالبان نشان داد که برگزاری انتخابات ریاست جمهوری یک وجیبۀ ملی و وطنی است و باید در ششم میزان سال روان برگزار شود.
آقای اندیشمند بیان می‌دارد که مسئولیت اصلی در مورد شفافیت و سالمیت این انتخابات به دوش شانزده نامزد و تیم‌های انتخاباتی است و اگر این شانزده نامزد و دسته‌های مربوط‌شان نمی‌توانند شفافیت انتخابات را تضمین کنند، باید به صورت دسته‌جمعی انتخابات را تحریم کنند.
او با اشاره به مصاحبۀ اخیر خلیل‌زاد با یک رسانۀ تصویری اظهار می‌دارد: «تمام گپ در مصاحبۀ خلیل‌زاد این است که ترامپ بار این جنگ را از شانه‌های امریکا به زمین می‌گذارد و نیروهایش را از افغانستان بیرون می‌کند. دوام و پایان جنگ مربوط به طالبان و دولت و گروه‌های مختلف افغانستان است. امریکا صلح و ثبات آینده را در افغانستان تضمین نمی‌کند و مسولیتی هم در مورد آن نمی‌پذیرد».