در گزارش تازۀ بازرس ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان( سیگر) از تولید و قاچاق مواد مخدر افغانستان به عنوان مهم ترین قلم صادراتی این کشور ابراز نگرانی شده است. جان سپکو، در این گزارش که به کانگرس امریکا ارایه شده نوشته است که مواد مخدر هنوز هم ارزش بیشتری نسبت به کالاهای صادراتی این کشور دارد. در بخشی از این گزارش آمده‌است: «به گفتۀ دفتر مبارزه با مواد مخدر و جرایم سازمان ملل متحد، اقتصاد مواد مخدر در افغانستان میان سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ میلادی تا دو – سوم کاهش یافته بود؛ اما هنوز هم ۶ تا ۱۱ درصد تولید ناخالص ملی را می‌سازد و بیشتر از ارزش صادرات قانونی کشور بوده‌است».در بخش دیگری از این گزارش، از تولید و استفادۀ رو به رشد تابیلت «ک» در افغانستان نیز نگرانی شده‌است. جان سپکو در ادامه نوشته ‌است که در سال ۲۰۱۸ میلادی، کشت کوکنار در افغانستان از بهر خشک‌سالی‌ها کاهش پیدا کرد بود، نه مبارزۀ حکومت افغانستان با مواد مخدر. در این گزارش گفته شده که امریکا در هفده سال گذشته ۹ میلیارد دالر را برای مبارزه با تولید و قاچاق مواد مخدر در افغانستان هزینه کرده است. حال پرسش این جاست که چرا مبارزه با مواد مخدر دیگر در اولویت برنامه‌های حکومت افغانستان قرار ندارد و کمتر به آن توجه می‌شود و پرسش دیگر این است که این همه پول در چه راه هایی به مصرف رسیده است که به جای کاهش تولید مواد مخدر هنوز افغانستان از مهم ترین صادر کننده های آن به شمار می رود. جای تردید نیست که پس از فربه شدن گروه های هراس‌افکن و به ویژه طالبان در مناطقی از کشور دیگر بحث مواد مخدر برای جامعه جهانی آن اهمیتی را که پس از سرنگونی رژیم طالبان داشت، از دست داده است. کشورهایی که افغانستان را در مبارزه علیه تروریسم همکاری می‌کنند، بیشتر متوجه تقویت ظرفیت‌های جنگی کشور ما هستند، تا مسایلی مثل تولید و قاچاق مواد مخدر که به نحوی خودشان نیز قربانی آن اند. اما بدون تردید مبارزه با تروریسم حرف اصلی و اول را می‌زند. اما آیا می‍توان در موجودیت مواد مخدر و اقتصاد سیاه جلو تروریسم را گرفت. این درست است که گروه های هراس‌افکن منابع متعدد مالی و اکمالاتی برای خود جست و جو کرده‌اند، اما فراموش نباید کرد که بخشی از منابع مالی گروه‌های هراس‌افکن را مواد مخدر تشکیل می‌دهد. جنگ از هزینه بردارترین پدیده‌هایی است که تا اکنون شناخته شده‌است. برای جنگیدن به افرادی نیاز است که امکانات جنگی داشته باشند و خانواده‌های شان از نظر معیشتی تمویل باشند. پرمصروف‌ترین ساختارهای یک جامعه مربوط به ساختارهای نظامی و جنگی می‌شود. حتا کشورهای که درگیر جنگ نیستند، هم مصارف بالایی نظامی بر دوش مردم شان گذاشته شده‌است. ولی وقتی بحث جنگ مطرح می‌شود، دیگر هزینه‌ها قابل کنترول نیست. طالبان شاید یک گروه زیاد منظم و مجهز با سلاح های مدرن و سنگین نباشد؛ ولی یک روز جنگ برای این گروه مصارف هنگفت مالی را در قبال دارد. طالبان به همین دلیل مواد مخدر را در مناطق زیر کنترول شان تشویق می‌کنند تا از اقتصاد آن برای جنگ استفاده کنند. متاسفانه حکومت افغانستان و جامعه جهانی متوجه این بعد قضیه چندان نیستند. در حکومت افغانستان حالا حتا استراتژی و برنامه مشخص هم برای مبارزه با مواد مخدر وجود ندارد. تولید مواد مخدر هرگز قابل مهار بوده نمی‌تواند، و زمانی دامن تولید کننده‌گان را هم می‌گیرد. چرا هر روز بر تعداد معتادان کشور افزوده می‌شود؟ شاید فقر، بیکاری، بی سرنوشتی و بی پناهی از عواملی باشند که در تشویق جوانان به مواد مخدر نقش و سهم خود را دارند؛ ولی در عین حال تولید مواد مخدر در کشور و بهای ارزان داخلی آن نیز زمینه را برای روی آوردن جوانان به مواد مخدر افزایش داده‌است. تبعات مواد مخدر برای جامعۀ ما شاید روزی گران‌تر از جنگ فعلی باشد، شاید اگر ما به موقع دست به اقدام نزنیم دیگر روزی برسد که اپیدمی مواد مخدر را نتوان مهار کرد. امروز در خیابان‌های کشور نشانه‌های این اپیدمی در حال گسترش را می‌توان شاهد بود. ولی فردا شاید کل جامعه را هیولای آن ببلعد و آنگاه هیچ امکانی وجود نداشته باشد که با آن به مبارزه برخیزیم.