از یک ‌هفته به این طرف، ویروسی در کشور چین گسترش یافته که تا کنون حدود دوهزار و پنجصد نفر را به خود مصاب کرده و بیش از شصت نفر را کشته و نزدیک به یازده میلیون نفر به اثرِ آن در ولایت ووهانِ چین در قرنطین قرار گرفته‌اندکه در میان‌شان نزدیک به ۶۲ شهروند افغانستان نیز وجود دارد. آنان از وضعیت بدِ خودشان و محرومیت از غذا، به شبکۀ بی‌بی‌سی گزارش داده‌اند. در کنار این مسأله، دولت افغانستان تا هنوز خطر ویروسِ کشندۀ کرونا ـ که همسایۀ افغانستان شده است ـ را «جدی» نگرفته و تا اکنون ایستگاه‌های بازرسیِ این ویروس را در فرودگاه کابل ایجاد نکرده و آن را موکول به همکاری یک نهاد بین‌المللی ساخته است.
این خود نشان می‌دهد که دولت افغانستان در زمینۀ بهداشت عمومی، از خلاقیت و کارآییِ لازم برخوردار نیست. در حالی که ویروس جدیدِ کرونا خودش را از شهر ووهانِ چین به همۀ نقاط آن کشور گسترش داده و به شماری از کشورهای همسایۀ چین و حتا کشورهای دور رسانده؛ افغانستان در همسایه‌گی چین، منتظر همکاری‌های بیرونی برای مقابله با این ویروس نشسته است. مسلم است که مراودات انسانی، مناسبات بازرگانی و مسافرت‌های هوایی میان دو کشور، به‌راحتی می‌توانند زمینه‌سازِ انتقال این ویروس به افغانستان، شیوع بیماری و تحمیل هزینه‌های بسیار سنگین‌ بر کشور گردند. اما گویا هنوز این خطر برای دولت افغانستان مسجل نشده است.
فقط وزارت خارجه با برگزاری یک نشست اضطراری، خواهانِ فرستادن کمک به دانشجویان و خانواده‌های افغانستانیِ گیرمانده در شهر قرنطین‌شدۀ ووهان شده، که آن‌هم هنوز مشخص نیست با چه تدابیری به آنان که به‌شدت نیازمندِ کمک‌اند، خواهد رسید. اما این نکته مشخص است که: کشور پهناور و پُرجمعیتِ چین مورد حملۀ طبیعیِ این ویروس قرار گرفته و در صورتِ انتقال کرونا به افغانستان، این کشور در نبود تخصص، تجهیزات و تمهیداتِ لازم با یک فاجعۀ انسانی روبه‌رو خواهد گشت. یقیناً افغانستان از لحاظ ظرفیت و امکانات، بسیار فقیر است و توانایی قرنطین کردنِ حتا یک شهرِ کوچکِ خود را هم ندارد. ورود این ویروس به افغانستان، به‌راحتی می‌تواند به یک اپیدمیِ فاجعه‌بار منتهی گردد و روزگار مردم را بدتر از جنگ سیاه سازد!
بی‌هیچ تردیدی افغانستان در آستانۀ حملۀ این ویروس قرار دارد، ولی تا کنون تدابیر وزارت صحت عامه در برابر خطر کرونا، بشرطها و شروطها بوده است. زیرا از یک طرف آن‌گونه که در رسانه‌ها آمده است؛ هنوز سازمان جهانی بهداشت کمکی در این خصوص به افغانستان نکرده است و از جانب دیگر امکانات وزارت صحت عامه از هر لحاظ چنان نیست که پیش‌گیری از این ویروس را در توان داشته باشد. از این‌رو صریح و بی‌تعارف باید گفت که حکومت افغانستان نباید منتظر کمک‌های بیرونی دست زیر الاشه بنشیند و یا هم وزارت صحت به حرف‌های تشریفاتی بسـنده کند. حملۀ ویروس جدید کرونا، یک واقعیت است و انتقال آن به افغانستان نیز یک تهدید عینی. تهدید عینی هم مستلزم اقداماتِ فوری و جدی است و حکومت قهراً و قانوناً مکلف به انجامِ این اقدامات می‌باشد.
«اقدامات فوری و جدی» می‌باید با بسـیج نهادهای دولتی و اشتراکِ همۀ سکتورهای صحی در کشور صورت بگیرد. نبود امکانات، نباید دلیلی برای انتقال ویروس کرونا به افغانستان شود. وزارت صحت عامه می‌باید در مواجهه با این خطر بسیار جدی، خلاقیت و ابتکار عمل نشان دهد. حکومت افغانستان می‌باید با ایجاد کلینیک‌های صحی و مراکز قرنطین در ایستگاه‌های ورود مسافرینِ خارجی در فرودگاه‌ها و ترمینال‌های زمینی، این خطر را به حداقل برساند و از ورود هیولایِ کرونا به افغانستان جلوگیری کند.