«اگر یک انتخابات شفاف در کشور برگزار شود، تاریخ در آینده مرا به نیک‌نامی‌یاد خواهد کرد و در غیر این صورت مردم می‎گویند تمام بدبختی در کشور از دست کرزی است که من نمی‌خواهم بدنام تاریخ افغانستان باشم.»
این بخشی از سخنان جناب رییس جمهور بود که در مراسم افتتاحیۀ سومین سال مجلس کشور ایراد فرمودند. سخنانی شدیداً پوپولیستی تا هر شهروند این کشور فکر ‌کند که آقای کرزی به راستی دغدغۀ برگزاری یک انتخابات شفاف را دارد. در حالی که هیچ یک از حرکت‌ها، رفتارها و برنامه‌های متولیان امور در کاخ ریاست جمهوری موید صحبت‌های رییس جمهور نیستند.
این رفتارها در چند جهت قابل بررسی است.
۱- گفت‌وگو با طالبان و پروسۀ صلح یکی از این حرکات است که به طور برنامه‌ریزی شده از سوی کاخ ریاست جمهوری دنبال می‌شود. به رغم این که پروژۀ مصالحه با طالبان همواره از سوی طالبان رد شده و پاکستان نیز بهره برداری‌های خاص خود را کرده است، اما هیچ‌گاه این موضوعات مانع توقف آن نشده است. اکنون پرسش این است که آیا طرح و پی‌گیری برنامۀ مصالحه با طالبان مانع برگزاری یک انتخابات شفاف نیست؟ بی‌تردید که چنین است. زیرا، طالبان عملاً یک گروه مسلح و مخالف برجایی دموکراسی در افغانستان اند. شکی نیست که این گروه مخالف انتخابات است و هم‌سویی با این گروه خود بیانگر آن است که حکومت عملاً در پی ایجاد فضای ناامن برای انتخابات سال آینده است.
۲- عدم صدور کارت‌های جدید انتخاباتی، یکی دیگر از چالش‌هایی‌ست که در حال حاضر پروسۀ انتخابات مواجه است. به این معنا که حکومت به بهانۀ نداشتن هزینه از تحقق این امر طفره رفته است و هنوز تصمیم ندارد که توزیع کارت‌های جدید انتخاباتی را آغاز کند. بدیهی است که کارت‌های انتخاباتی در دوره‌های قبل با جعل و تقلب همراه بود که تا هنوز هیچ برنامه‌یی برای زدودن آن، از سوی حکومت در نظر گرفته نشده است. بسیار محتمل است که استفادۀ دوبارۀ آن کارت‌ها، یک بار دیگر زمینۀ جعل و تقلب گسترده در انتخابات را فراهم آورد. از این‌رو، آیا نمی‌توان مشکوک بود که طفره رفتن حکومت از این مسالۀ مهم، خود بیانگر مصادرۀ انتخابات است؟ امتناع از صدور کارت‌های رای دهی نشان می‌دهد که حکومت مصمم بر ایجاد یک هرج و مرج در هنگام انتخابات است که به رغم مخالفت‌ها و هشدارهای گروه‌های اپوزیسیون، هیچ حرکتی از سوی حکومت در راستای بهبود انجام نیافته است.
۳- افزایش ناامنی یکی دیگر از دلایلی است که نشان نمی‌دهد حکومت در پی یک انتخابات شفاف و سالم باشد. این ناامنی‌ها هر چند به اسم و رسم طالبان خاتمه می‌یابد، اما رفتار سیاسی حکومت همواره در ایجاد و افزایش آن نقش داشته است. چنان که نفوذ گستردۀ نیروهای طالبان و استخبارات منطقه در صفوف نیروهای امنیتی کشور شاهد آن است. این نفوذ دقیقاً پس از آن به وجود آمد که آقای کرزی و همراهانش، سیاست رعایت ترکیب قومی‌ در ارتش و پولیس پیش کشیدند. این روش باعث شد که هیچ تضمینی مبنی بر حفظ و تامین امنیت از سوی نیروهای امنیتی کشور به وجود نیاید. این در حالی است که نیروهای خارجی از افغانستان در حال بیرون شدن اند. بنابراین، با صراحت می‌توان گفت که اطمینانی وجود ندارد که هنگام برگزاری انتخابات امنیت برقرار باشد.
با این همه، حالا پرسش این است که آقای کرزی به چه رفتاری دل خوش کرده است و امید دارد که فرد بدنامی ‌نباشد. تا امروز تمام سیاست‌گزاری‌های جناب کرزی نشان می‌دهد که او و همراهانش در پی مصادرۀ انتخابات اند و بی‌تردید که این حرکت‌ها این سوال را به وجود می آورد که قول آقای کرزی را در باره برگزاری انتخابات باور کنیم یا فعل او را؛ حرف او را باور کنیم یا عملش را.