رییس‌جمهور کرزی می‌کوشد قبل از به پایان رسیدنِ دورۀ ریاست‌جمهوری‌اش، به دو هدف دست یابد: یکی صلح با طالبان؛ و دیگری امضای موافقت‌نامۀ امنیتی با ایالات متحده.

اما میانِ او و هدفِ نخست، پاکستان با تمام امکاناتش حایل است؛ همین‌طور امضای موافقت‌نامۀ امنیتی نیز نمی‌تواند در تضاد با موافقت‌نامه‌هایی باشد که ـ پیش از این ـ میان پاکستان و ایالات متحده انعقاد یافته است.
در حالی که رییس جمهور کرزی، در مقولۀ «صلح با طالبان» ادامۀ حیات نظامی را می‌بینـد که خود بنیان‌گذارِ آن است و تمام آرزوهای خود را در وجودِ آن برآورده‌شده می‌یابد؛ در امضای «موافقت‌نامۀ امنیتی» نیز تضمینی را سراغ می‌گیرد که او و خانواده‌اش را در آغوشِ همان نظام حفظ می‌کند.
اما به طور آشکاری هر دو هدف، در گروِ کنار آمدن با پاکستان و گردن نهادن به خواست‌های آن کشور قرار داده شده است. آژندای مذاکراتِ سه‌جانبۀ افغانستان، پاکستان و ایالات متحده در بروکسل، از روی تمهید و تعمد «صلح در افغانستان» و «حل مناقشات مرزی با پاکستان» قرار داده شده بود. اما ظاهراً رییس جمهور کرزی از حل معضلۀ مرزی با پاکستان امتناع نموده بود، و کماکان ادعای خویش مبنی بر حق مالکیت تا اتک را تکرار نموده: «خط مرزی دیورند را هیچ‌وقت به رسمیت نمی‌شناسیم؛ هیچ حکومتی در افغانستان این خط را نخواهد پذیرفت؛ و نباید هم هیچ حکومت افغانستان جرأتِ این کار را کند، چون ملت افغانستان نفرین می‌کند و می‌راند».
وی در عین حال می‌خواهد که حربۀ طالبان را از دست پاکستان بیرون بکشد. ولی همه می‌دانند «طالبان و مناقشۀ مرزی»، ـ هر دو ـ دو رویِ یک سکه اند؛ یک روی به سوی پاکستان (طالبان) و روی دیگر به سوی افغانستان (سرزمین‌های آن سوی خط دیورند). با این تفاوت که طالبان بی‌چون‌وچرا در دستِ پاکستان قرار دارند؛ اما رییس جمهور کرزی و هم‌فکرانش، هیچ‌گاهی نتوانسته‌اند گامی آن‌سوتر از خط دیورند بگذارند. با این حال، آقای کرزی میل دارد که طالبان و سرزمین‌های آن سوی خط دیورند را ـ هم‌زمان و توأمان ـ در اختیار داشته باشد تا «خان» ِ بی‌چون‌وچرایِ سرزمین‌های میانِ «سند تا آمو» باشد.
این است علت اصلیِ مناقشات مسلحانۀ مرزی اخیر!