تا زمانی که ایالات متحده شرایط افغانستان را نپذیرد، امضای پیمان امنیتی میانِ این دو کشور میسر نیست. یکی از این شرط‌ها، آماده شدنِ طالبان از سوی ایالات متحده برای گفت‌وگو با شورای عالی صلح است.
این سخن را رییس‌جمهور کرزی در دیدارش با سناتوران امریکایی گفته است و نیز تأکید داشته که جانب افغانستان نیز علاقه‌مند امضای پیمان امنیتی با ایالات متحده می‌باشد. ظاهراً آقای کرزی در این دیدار، عنوان کرده است که قبل بر این، دلیلِ به تعلیق درآوردنِ امضای پیمان امنیتی، چه‌گونه‌گی ایجاد گشایش دفتر قطر برای طالبان بوده است. چنان‌که طالبان آن دفتر را نماینده‌گی سیاسی امارت اسلامی‌ خواندند و این مسأله با توافق قبلی افغانستان و ایالات متحده، منافات داشت.
اکنون پرسش این است که آیا ایالات متحده قادر به برآورده کردنِ شرایط آقای کرزی است و یا آیا شرط آقای کرزی، تنها آماده‌سازی طالبان برای گفت‌وگوهای صلح می‌تواند باشد؟
نزدیک به پنج‌سال از تصمیم آقای کرزی مبنی بر مذاکره با طالبان می‌گذرد. در این مدت تلاش‌های زیادی صورت گرفت تا طالبان به میز مذاکره کشانیده شوند؛ اما همۀ این تلاش‌ها بیهوده بوده‌اند و برای یک بار هم که شده، طالبان به خواسته‌های آقای کرزی تمکین نکردند. در تمام این مدت، ایالات متحده نیز به نوبۀ خود سعی داشت تا این پروسه کامیاب گردد. حتا چندین بار، از راه‌های مختلف بر طالبان فشار آورد تا این مذاکره با جانبِ افغانستان صورت بگیرد. زمانی که پای ایالات متحده به این ماجرا کشیده شد، طالبان نیز تلاش کردند تا مستقیماً با ایالات متحده گفت‌وگو کنند. بنابراین، ایالات متحده نیز مایل شد تا خواسته‌های این گروه را بشنود. احتمالاً این میل برای آن بود که زمینۀ گفت‌وگوها با دولت افغانستان نیز فراهم شود. به همین دلیل بود که پس از برافراشته شدنِ بیرق امارت اسلامی طالبان در قطر، ایالات متحده نیز در کنار افغانستان ایستاد و این کار را نکوهش کرد.
اکنون اگر آقای کرزی برافراشته شدن پرچم امارت اسلامی ‌در قطر را دلیل تعلیق امضای پیمان امنیتی می‌خواند، حرف درستی نیست و بیش از یک بهانه چیز دیگری نمی‌تواند باشد. زیرا جناب کرزی می‌داند که طالبان هرگز با حکومتِ او مذاکره نخواهند کرد و نیز ادامۀ این گفت‌وگوها بی‌ثمر می‌باشد. پس تنها چیزی که باقی می‌ماند این است که دلیل ادامه دادنِ گفت‌وگوها چیست؟
از سیاست‌های ناشیانۀ آقای کرزی این بحث هم روشن شده است که ادامۀ گفت‌وگوهای صلح در آستانۀ انتخابات، چیزی نیست جز دستاویزی برای تشکیل یک لویه‌جرگه و تعدیل قانون اساسی و در نهایت، تحکیم قدرت تیمِ او. این برنامه از موضع‌گیری‌های آقای کرزی و همراهانش هویداست. چنان‌که بحث کاذب اجماع ملی، ابقای آقای کرزی به خاطر مصلحت ملی و تظاهرات فرمایشی و… در ماه‌های اخیر به‌شدت داغ شده است. حتا گزارش‌های تأیید ناشده‌یی در دست‌اند که مؤید برگزاری لویه‌جرگه می‌باشند.
در این میانه تنها نگرانی آقای کرزی، مخالفتِ ایالات متحده است که تا کنون سعی داشته موافقتِ آن کشور را در بدل امضای پیمان امنیتی به‌دست بیارود. این‌که آقای کرزی می‌گوید ایالات متحده شرایط افغانستان را بپذیرد، دقیقاً بر همین نکته تأکید دارد. به این معنا که ایالات متحده اگر می‌خواهد پیمان امنیتی به امضا برسد، از برنامه‌های آقای کرزی حمایت کند و در نتیجه، مشروعیت بین‌المللیِ ادامۀ قدرتِ او را تضمین کند.
اکنون روشن نیست که آیا ایالات متحده، آقای کرزی را برای رسیدن به آرزوهایش کمک خواهد کرد؛ آیا شرط‌هایی که آقای کرزی از آن به صورتِ گنگ حرف می‌زند، از سوی ایالات متحده پذیرفته خواهد شد و در نهایت آیا امضای پیمان امنیتی، به قیمتِ مرگ دموکراسی، قانون اساسی و … تمام نخواهد شـد؟
گذشتِ زمان پاسخ این‌ پرسش‌ها را خواهد داد.