بخش دوم و پایانی

نویسنده: بَری ملتز 
مترجم: سیمین راد

۳) در خصوص این موضوع که کارمندان‌تان واقعاً چه کسانی هستند، کنجکاو و راغب باشید. یکی از پرسش‌های کلیدی و مهم که همیشه در ارزیابی‌ها و بررسی‌های کارمندی مطرح می‌شود این است: «آیا این احساس را دارید که رییس‌تان به شما توجه دارد، از شما حمایت می‌کند و می‌کوشد ابزار موفقیت را در اختیارتان بگذارد؟» این پی‌گیری و توجه، به شکوفایی کارمندانی منجر می‌شود که بسیار بیشتر دل‌مشغول کارشان می‌شوند.
۴) فضای مفرحی ایجاد کنید. سازمان‌هایی که فضای کار و زنده‌گی در آن‌ها با نوعی احساس «خودمانی بودن» همراه است، یعنی آن‌جا که کارمندها می‌توانند گاهی اوقات با هم شوخی کنند، یا برای هم لطیفه تعریف کنند، دارای فرهنگ قوی‌تری هستند. وقتی اشکالی پیش می‌آید، آن دسته از آدم‌ها که شوخ‌طبع‌تر هستند، می‌توانند طرف خنده‌دارِ ماجرا را ببینند و صرفاً بر سویۀ منفی متمرکز نشوند. همین امر، لحظاتی مازاد بر تعلق خاطرِ مورد بحث در راز شماره دو فراهم می‌آورد. فضای مفرح از دوستی و تعلق خاطر بیرون می‌آید.
۵) اجازه دهید کارمندان‌تان گاهی از قید کار رها باشند. بسیاری از کارمندان این‌طور احساس می‌کنند که همواره در حال کار هستند، چون «تۀ جیب‌شان یک دخلک یا یک حفره وجود دارد» که هرگز نمی‌توانند پرش کنند. این امر باعث می‌شود کارمندان به نحوی هول‌ناک احساس به ستوه آمدن، تنش و فشار کنند. پس کارمندان را متوجه زمان‌هایی کنید که کاملاً از قید کار رها هستند؛ با تأکید بر این زمان‌ها دل‌گرم و تشویق‌شان کنید؛ منظور ما آن زمان‌هایی‌ست که کارمندان می‌توانند به خانواده‌های‌شان بپردازند و اولویت‌های شخصی‌شان را سر و سامان بدهند.
۶) کارمندان را به ورزش و خوابِ مناسب ترغیب کنید. میزان کافی از هر دوی این موارد، نتایج مثبت ارزشمندی برای کارمندان به همراه دارد: تمرکز، دقت، توجه، خلاقیت، انرژی و حال‌وهوای بهتر. از این قرار، تأثیر آن در طولانی‌مدت بر میزان کارآیندی و قابلیت تولید شرکت مشخص می‌شود. در بازۀ زمانی طولانی، کسانی که به طور دایمی، اصطلاحاً «شب زنده‌دار» هستند، به لحاظ تولیدی از بقیه عقب می‌مانند.
۷) از محاسبۀ دایمی همۀ امور دست بکشید. به عنوان مالک یک کسب و کار، از امتیاز دادن یا کسر کردنِ امتیاز در هر زمان و در مورد هر اقدام ریز یا درشت، دست بکشید. همیشه در حال فکر کردن و حساب‌وکتاب نباشید: مثلاً «اگر من این کار را در خصوص هر کارمند، یا آن اقدام را در مورد آن کارمند انجام دهم، چه بسا آن‌ها کارشان را بهتر انجام بدهند.» آن‌چه به نظرتان درست و موثق است، انجام دهید و تا حد وسواس، حساب‌گر نباشید.