مراسم نکوداشت یادوارۀ دوازدهمین سالروز شهادت ملی کشور در حالی برگزار شد که هنوز علاقه و ارادت مردم ما به آن فرزانۀ تاریخ رو به افزایش است. حضور پرشکوه و پر رنگ مردم در برنامه‌های گرامی‌داشت قهرمان ملی در سراسر افغانستان، خود شاهد این مدعاست.
امسال، حسن مراسم یادمان فرمانده بزرگ در آن جا بود که فضای امن نسبی برقرار بود و این مساله باعث اشتراک بیشتر هواداران مسعود عزیز در برنامه‌های گرامی‌داشت او شد.
جای بسیار سپاس‌گزاری است که بنیاد شهید مسعود نیز طی اقداماتی مبنی بر جلوگیری از هرج و مرج- که گاهی در مراسم یادمان قهرمان ملی رخ داده است- وارد عمل شده و با پخش اعلامیه‌هایی فضای مناسب و در خوری را برای بزرگ‌داشت مراسم مسعود بزرگ آماده ساخت. هم چنان تالاش نهادهای امنیتی برای کنترل اوضاع و جلوگیری از رویدادهای نامناسب از اهمیت به سزایی در این روز برخوردار بوده است.
اما حکومت که تجلیل از مناسبت‌های ملی از وظایف و مسوولیت‌های آن شمرده می‌شود، کار قابل توجهی را در راستای پرشکوه شدن این مراسم خیلی انجام نداد.
تجلیل سالروز شهادت مسعود بزرگ از سوی حکومت همه ساله برگزار می شود اما حلقه هایی در داخل این حکومت همواره تلاش بر کمرنگ جلوده دادن آن کردند.
اما دیروز حضور گرم مردم در خیمه لویه جرگه نشان داد که قهرمان ملی باگذشت هر روز و هرسال بیشتر از گذشته بر دل مردم جا باز می کند.
اما آنچه در محفل یادبود رسمی از قهرمان ملی گفته شد در کنار یادی از قهرمان ملی بیشتر سیاسی و بارنگ و بوی انتخاباتی داشت.
چنان که معاون رییس جمهور در این مراسم پیرامون انتخابات اشاراتی کردند که نشان می دهد برگزار شدن انتخابات یا تقویق آن در میان تیم حاکم به عنوان دو مسأله با داشتن موافقان و مخالفانش وجود دارد و تاکید مارشال فهیم بر برگزار شدن انتخابات این امید را به وجود آورد که انتخابات از خطر تعویق نجات یابد.
اما نقطۀ عطف این بیانیه‌ها سخنان استاد سیاف بود که با مزدور خواندن طالبان تاکید کرد که صلح با افراد مزدور امکان پذیر نیست. صلح با افراد آزاد صورت می‌گیرد. این سخن استاد متوجه موضع مسالمت آمیز دولت در برابر طالبان است که از چند سال به این سو به نام‌های گوناگونی انجام می‌پذیرد. او یک بار دیگر مانند گذشته طالبان را مسبب خرابی دین خواند و گفت که آنان خلاف تعلیمات و آموزه‌های دین مبین اسلام عمل کرده و سعی در بدنام‌سازی اسلام دارند.
نکتۀ جالب آن است که حکومت افغانستان در حالی دم از مذاکره با طالبان می‌زند که قهرمان ملی کشور سال‌های دشواری را در مبارزه با این گروه مزدور سپری کرد و حتا جان شیرینش را در این راه از دست داد. مبارزۀ مسعود بزرگ با جنایت و تجاوز طالبان یک خط قرمز محسوب می‌شود. اما همواره در سالروز شهادت قهرمان ملی از مذاکره و گفت‌وگو با دشمنان او سخن زده شود. هر چند این سخن جدیدی نیست و در تمام این سال‌ها که حکومت گاهی سالروز قهرمان ملی را گرامی‌داشته، در همان روز طالبان را برادر خطاب کرده و دست دوستی به سوی آنان دراز که نادرست به نظر میرسد.
هم‌رزمان و یاران دیروز مسعود بزرگ باید به خاطر داشته باشند که دوستی با دشمنان آن رهبر روزهای دشوار، نوعی شکستن پیمان است که موافق اخلاق مردم ما نیست گفت‌وگو و صلح با آنانی که امروز علل برگشت و استقرار صلح شمرده می‌شود، دیروز و در زمان زنده‌گانی آن فرزانه‌مرد دلایل نابودی و تباهی حساب می‌شدند که به حق امروز هم چنین است، اما انگار امروز همه بدبختی‌ها و مصایب دیروز فراموشی سپرد شده است که این کاری است که بس تاوان و پشیمانی کلانی را در پی خواهد داشت.