تیم ملی کریکت افغانستان ظرف دو هفته موفق شد سه بار تیم کریکتِ کنیا را شکست دهد و به جام جهانی رقابت‌های سال ۲۰۱۵ راه یابد. این پیروزی پس از پیروزی ملی‌پوشان فوتبال در رقابت‌های جنوب آسیا، افتخار بزرگِ دیگری برای ملت افغانستان می‌تواند به شمار رود.
افغانستان ظرف سال‌های اخیر اگر دستاورد مهمی داشته، درخشش در میدان‌های ورزشی بوده است که با تمام کاستی‌ها و کمبودهایی که فرا راه ورزش‌کاران کشور قرار دارد، آن‌ها توانسته‌اند همواره افتخارآفرینی کنند؛ افتخارآفرینی‌یی که نام افغانستان را در جهان، اعتباری تازه بخشیده است.
ورزش بدون شک از مهم‌ترین زمینه‌ها برای تفاهیم میان ملت‌هاست. انسان‌هایی که یک‌دیگر را نمی‌شناسند، در میدان‌های ورزشی دوست می‌شوند و با یک‌دیگر صمیمانه رقابت می‌کنند. ورزش، پیام دوستی و مهربانی است و می‌تواند در مناسبات میان ملت‌ها و کشورها نقش تعیین‌کننده داشته باشد. اگر سیاست‌مداران در میدان‌های سیاست به روی یک‌دیگر تفنگ می‌کشند؛ ولی ورزش‌کاران از صلح و عدم خشونت سخن می‌گویند.
ورزش، منطق مکالمه در صحنه جهانی است؛ منطقی که می‌گوید باید انسان‌ها را بدون در نظرداشت نژاد، ملیت، زبان و فرهنگ آن‌گونه که هستند دوست داشت و احترام گذاشت. اگر در کشور ما طالبان هر روز به کشتار غیرنظامیان دست می‌زنند، ولی هستند جوانانی که پیام صلح را در میدان‌های ورزشی جهان، از نام افغانستان فریاد می‌زنند.
صحنه تاریخیِ پیروزی ملی‌پوشانِ کشور در رقابت‌های جنوب آسیا را هرگز فراموش نخواهیم کرد؛ روزی که هزاران تن از سراسر کشور به خیابان‌ها ریختند و این پیروزی بزرگ را به جشن ملی تبدیل کردند. در آن روز بود که همه احساس شهروندی ‌کردند و خود را به کشور واحدی به نام افغانستان متعلق ‌دانستند. آن روز بود که خط‌های قرمزی که سیاست‌مداران هر روز به شکل‌های مختلفی میان انسان‌های این سرزمین رسم می‌کنند، شکسته شد و همه در کنار هم در این جشنِ بزرگ سهم گرفتند.
ورزش بدون شک آبروی ملت‌هاست. وقتی سیاست‌مردان در میدان‌های سیاست شکست می‌خورند، آن‌گاه ورزش‌کاران دست‌های‌شان را با یک‌دیگر گره می‌زننـد و می‌گویند: بیاییـد اختلافات را کنار بگذاریم و به جهانی واحد بیندیشیم؛ جهانی که برای همه باشد و همه یک‌سان در آن زنده‌گی کنند؛ دیگر نه سیاهی باشد و نه سفیدی، بل همه رنگ انسانی داشته باشند.
اما از این‌ها گذشته، داستان ورزش در کشور ما داستانی پُر از آب چشم است؛ داستانی که بی‌مهری‌های دولت‌مردان در تمام سطرهای آن دیده می‌شود؛ داستانی که عملاً تبعیض را در میان ورزش‌کاران رونق می‌دهد. آقای کرزی با اختصاص پول‌های هنگفت به فدراسیون فوتبال کشور آن‌هم پس از پیروزی آن در رقابت‌های جنوب آسیا، نشان داد که حتا نسبت به ورزش نیز نگاهی تبعیض‌‎آمیز دارد. این موضوع سبب برانگیختن احساساتِ سایر ورزش‌کاران شد و فضای بدی را در جامعه به‌وجود آورد.
این درست است که تیم ملی فوتبال کشور دستاورد بزرگی را در عرصه ورزش افغانستان رقم زد، ولی فعالیت‌های دیگر رشته‌ها نیز نباید از نظر دور داشته شوند. ورزش کشور به حمایتی بی‌دریغ و خالصانه نیاز دارد که بتواند رشد کند و افتخار بیافریند. پیروزی تیم کریکت کشور نشان داد که سیاست‌های ارگ حتا در این زمینه هم با شکست روبه‌رو شده است. یک بار دیگر پیروزی تیم کریکت کشور را به تمام اهالیِ این مرز و بوم شریف، تهنیت می‌گوییـم.