رسانه‌های مایل به دولتِ ایالات متحده، طی گزارشی خبر داده‌اند که تمامِ دستاوردهای دولت افغانستان تا سال ۲۰۱۷ از میان خواهد رفت. روزنامۀ واشنگتن‌پست به نقل از مقامات استخباراتی ایالات متحده، دلیلِ از میان رفتنِ این دستاوردها را، نفوذ قدرت‌مندان و گروه طالبان دانسته و هشدار داده‌ است که پس از سال ۲۰۱۴ و در طول سه سال، بخش‌هایی از افغانستان تدریجاً از کنترل دولت خارج خواهد شـد. گفته می‌‌شود که این یافته‌ها، برآوردِ شانزده نهاد اطلاعاتی است و مقاماتی که این برآورد را دیده‌اند، به‌صورت پنهانی آن را با واشنگتن‌پست در میان گذاشته‌اند.
این گزارش ادامه می‌‌دهد که حتا نیروهای باقی‌ماندۀ امریکایی‌ها نخواهند توانست سرنوشت تلخی که در انتظار افغانستان است را تغییر دهند؛ اما اگر توافق‌نامۀ امنیتی با ایالات متحده امضا گردد، جای امیدواری‌ست که چنین اتفاقی نیافتد.
نکتۀ جالب این گزارش، همین جمله و عبارتِ آخری است که در واقع هدف اصلیِ گزارشِ یادشده به‌حساب می‌‌آید(امضای توافق‌نامۀ امنیتی با ایالات متحده). جای تردید نیست که کشورهای بزرگی چون ایالات متحده، پیش از هر اقدام نظامی، سیاسی، اقتصادی‌‌‌یی، برای تثبیت و توجیه آن در اذهان، غول‌های رسانه‌یی خود را به کار می‌‌اندازند تا آن‌ها اذهان عامه را به سود اقدامات امریکا به خود جلب کنند. البته ایالات متحده را تنها رسانه‌های خودش همراهی نمی‌کنند. همین چند روز قبل، روزنامۀ دیلی‌تلی‌گراف بریتانیا نیز به نقل از فرمانده ارتش زمینی آن کشور گفته بود که پس از خروج نیروهای بریتانیا از جنوب افغانستان، آن مناطق دوباره به دست طالبان سقوط خواهد کرد. البته شرط جلوگیری از چنین فاجعه‌یی از سوی جنرال پیتر وال نیز، تلویحاً امضای توافق‌نامۀ امنیتی بود.
به هر حال، آن‌چه در این زمینه مهم می‌‌نماید، توسل امریکا و متحدانش به پخش پروپاگندای رسانه‌یی است تا به شکلی از اشکال، به هدف اصلی‌شان که همانا امضای پیمان امنیتی توسط حامد کرزی است، برسند.
بی‌گمان که توسل به پروپاگندای رسانه‌یی و آیۀ‌یأس‌خوانی برای رسیدن به امضای پیمان امنیتی، نتیجه‌یی جز تخریبِ روحیۀ مردم افغانستان ندارد و معنایش غیر از ریختنِ آب به آسیاب طالبان و تروریسم نیست و در نهایت، توهینی پنهان به آن‌عده امریکایی‌هایی‌ست که جان عزیزان‌شان را در جنگ با تروریسم از دست داده‌اند.
اما دست‌یازی به این روش بیان‌گر آن است که ایالات متحده ریگی در کفش دارد؛ ورنه، فراهم‌آوری اقناعِ یک ملت و دولت برای امضای یک توافق‌نامۀ دوجانبه که این‌قدر آیۀ یأس‌خوانی نمی‌‌خواهد.
امضای پیمان امنیتی اگر به سود مردم افغانستان است، باید به مردم توضیح داده شود، باید مذاکره صورت گیرد، باید جوانبِ مثبتِ آن بررسی گردد، نه این‌که دستاوردهای دوازده‌سالۀ مردم افغانستان و جامعۀ جهانی تهدید به نابودی شود.
هرچند روشن است که تعلل در امضای این پیمان بنا بر منافعِ جناب آقای کرزی و همراهانش صورت گرفته؛ اما در این هم تردیدی نیست که جانب ایالات متحده نیز دست کمی ‌‌از آقای کرزی ندارد و به جز از سود خود به چیز دیگری نمی‌‌اندیشد. بنابراین، لازم است که روی امضای این پیمان، غور و بررسیِ علمی و همه‌جانبه صورت گیرد و در پرتو آرای مردم و نتیجۀ مشورت‌ها عمل گردد.
این‌که افغانستان در صورت عدم امضای این پیمان، تاوان بسیار بزرگی را خواهد پرداخت، شاید زیاد از حقیقت به دور نباشد؛ اما باید خاطرنشان ساخت که به همان میزان ایالات متحده و متحدانش نیز در این تاوان شریک‌ خواهند بود که دوازده سال آزگار، پول و جانِ شهروندان‌شان را در یک جنگِ محکوم به شکست مصرف کرده‌اند.