اخیراً دو اقدام کمیسیون مستقلِ انتخابات که ظاهراً به هدفِ ایجاد اصلاحات در دور دومِ انتخابات و جلوگیری از تکرارِ اشتباهات دور اولِ انتخابات صورت گرفته، شک و گمان‌های زیادی را به‌وجود آورده است.
یکی از این اقدام‌ها این است که کمیسیون مستقل انتخابات، چهار هزار محل رای‌دهی را در دور دومِ انتخابات به شمارِ محلاتِ رای‌دهی اضافه می‌کند تا زمینۀ برگزاری انتخاباتِ شفاف را مساعد سازد. استدلال این است که این چهار هزار محل در مناطقی ایجاد می‌شود که در دورِ قبل مردم نتوانسته بودند رای‌شان را در آن مناطق به‌کار بنـدند.
اما پرسش این است که این چهار هزار محلِ رای‌دهی در کجا موقعیت خواهد داشت و از طرف دیگر، چه اهدافی در پشتِ ایجاد آن‌ها می‌تواند وجود داشته باشد؟
بر بنیاد یافته‌های غیر رسمی، این چهار هزار مرکز، در ساحات جنوب و شرقِ کشور ایجاد می‌شوند؛ جایی که گفته می‌شود بیشتر تقلب‌ها در دور اولِ انتخابات در آن ساحات به نفع نامزدانِ مشخص صورت گرفته است. از سوی دیگر، معلوم نیست که امنیتِ ساحاتی که چهار هزار محل رای‌دهی در آن‌ها افراز می‌شود، چه‌گونه است و اصلاً در آن ساحات، امنیت وجود دارد یا خیر! زیرا در نخستین نگاه به این موضوع، این مسأله به ذهن می‌آید که ایجاد مراکز بیشتر در برخی از ساحاتی که در دور اول امکان تقلب زیاد وجود داشت، به معنای زمینه‌سازی برای انجامِ تقلبِ بیشتر است. از جانب دیگر، برای ساحاتی که اصلاً امکان تقلب در آن‌ها وجود نداشت و مردم در دور اول نتوانستند به‌دلیل کمبود برگه‌های رای‌دهی رای‌شان را استفاده کنند، هیچ مرکزِ جدیدی در نظر گرفته نشده است؛ مثلاً در ولایت‌های هرات، کابل، پروان، بدخشان و چند ولایت دیگر.
اطلاعات غیررسمی نشان می‌دهد که این چهار هزار محل رای‌دهی، عمدتاً در مناطقی در نظر گرفته شده است که امکان تأمین امنیتِ آن‌ها وجود ندارد و فقط می‌توان در این محلات تقلب‌های سازمان‌یافته را سامان داد. زیرا در محل‌های ناامن، نه ناظر داخلی می‌تواند حضور داشته باشد و نه هم ناظر خارجی. با این حساب، امکان هر نوع تقلب و سوءاستفاده در چنان محلاتی وجود دارد. چنان‌که اگر هفتاد درصدِ آرای این چهار هزار محل، به نفع یک نامزد به‌کار انداخته شود، بدون شک تأثیر قابل توجهی در نتیجۀ انتخاباتِ دور دوم خواهد داشت.
نکتۀ قابل توجه دیگر این است که کمیسیون مستقلِ انتخابات می‌گوید سه‌هزار نفر را که در تقلباتِ انتخاباتیِ دور اول دست داشته‌اند، برکنار کرده است؛ اما از آن‌جایی که اسناد و شواهد لازم در دست ندارند، آن‌ها را به نهادهای عدلی و قضایی معرفی نمی‌کنند. این گفته نشان می‌دهد که برکناری سه‌هزار نفر، فقط یک خبر برای اغفال اذهانِ عامه است. اما مسلماً تا زمانی که مردم ندانند و نبینند چه کسانی به نفعِ چه نامزدی تقلب کرده‌اند و چه برخوردی با آن‌ها صورت گرفته است، به حُسن نیت و صداقتِ کمیسیون‌ها و حکومت اعتماد کرده نمی‌توانند.
باورِ ما این است؛ کسانی که به تقلب‌های سازمان‌یافته در انتخاباتِ دورِ اول دست زده‌اند، افرادی‌‌اند که هم‌اکنون در سمت‌های مهمِ کمیسیون‌ انتخاباتی تکیه زده‌اند و در سطح بسیار بلند از آن‌ها حمایت می‌شود. و نگرانیِ ما نیز این است که کمیسیون مستقل انتخابات، به‌جای تنبیهِ افراد تقلب‌کار و فاسد، آنانی را برکنار کرده باشد که سبب برملا شدنِ تقلب‌ها و فساد شده‌اند!
بنابراین ایجاب می‌کند که کمیسیون انتخابات در هر دو مورد معلوماتِ لازم و شفاف را به مردم ارایه دهد. زیرا پس از این‌همه اتفاق‌ها، مردم نسبت به عمل‌کرد مسوولانِ انتخاباتی بدگمان شده‌اند و انتظار دارند که آن‌ها هرچه زودتر به اصلاحاتی دست بزنند که سبب کاهش در تقلب و مهندسیِ انتخابات شود، نه آن‌که به اقداماتی مبادرت ورزند که سبب خلقِ مشکلات بیشتر می‌شود!