با سلام خدمتِ همه دوستان و عزیزانی که این جا تشریف آورده اند.
طوری که ما و شما می‌دانیم افغانستان بعد از آن که انتخابات دور اول برگزار گردید و مردم قهرمان افغانستان با شجاعت و با علاقۀ زیاد پای صندوق‌های رأی رفتند و تصمیم نهایی خود را در جهت دموکراتیکزه شدن افغانستان ابراز کردند؛ بلاخره انتخابات به دور دوم رفت و در دور دوم شمار زیاد مردم علاقه گرفتند؛ از میان دو نامزد پیشتاز انتخابات دور اول تصمیمگرفتند که این تصمیم نسبی است و برای تلفیق نظام دموکراسی در افغانستان می‌باشد.
مردم افغانستان با این عملکرد خود به هر نوع نظامی که شکل دکتاتوری، تحمیلی و یا اتوکراتیک را داشته باشد جواب منفی دادند و ارادۀ کامل خود را برای نظام دموکراسی در افغانستان ابراز کردند.
متأسفانه، بعد از آن که دور دوم انتخابات به سرانجام رسید نظر به بعضی مسایلی که شاید روزی از همۀ آنها پرده برداشته شود، انتخابات به طرف یک بحران رفت و در میان دو طرفی که به حیث نامزدان پیشتاز مطرح بودند یک سلسله مشکلاتی پیدا شد که زمان آن نیست تا در این جا همۀ آن را تشریح کنم، چون همه آن را دنبال کرده اند و می‌دانند.
هدف اساسی تیم کنفرانس آجندای ملی این بود که انتخابات، ریاست جمهوری و قدرت ملکیت افغانستان است و حق اول افغان‌ها است و آنان باید در این باره تصمیم بگیرند.
چون اختلافات زیاد گردید و در نهایت پای خارجی‌ها در این قضیه داخل شد؛ آقای جان کری یک‌بار به کابل آمد که بعضی موافقت‌ها صورت گرفت و این موافقت‌ها نیز ره به جایی نبرد که آقای کری مجبور شد تا بار دوم بیاید و در این بار موافقات جدی‌تر صورت گرفت و روی این موافقات امضا نیز شد.
آرزو می‌کنیم که آهسته آهسته هر دو طرف بتوانند افغانستان را به همکاری هم‌دگر از این بحران بیرون کنند و موضوع صلاحیت‌ها را در داخل نظام به گونه‌یی تنظیم کنند که از یک طرف، ادارۀ سالم و بدون اصطحکاک در افغانستان بوجود آید و از جانب دیگر ملت افغانستان که رأی داده اند به این عقیده برسند که از رأی آن‌ها سوء استفاده صورت نگرفته است و از آرای آنها به شکل درست در ادارۀ آیندۀ افغانستان استفاده شده است.
در موافقات اولی‌یی که صورت گرفت تذکر رفته بود تا دو موضوع حل گردد: یکی موضوعات تخنیکی و دیگر هم موضوع سیاسی؛
به عقیدۀ شخصی خودم مشکل عمده در این بود به موضوع تخنیکی ارجحیت داده شد، در حالی که موضوع سیاسی و یا پیدا کردن یک راه حل سیاسی برای زعامت آیندۀ افغانستان عقب گذاشته شد و مشکلات از همین جا پیدا شد، حالا برای این که همان مشکلات سیاسی که عبارت از ایجاد حکومت وحدت ملی باشد هر دو طرف باید مُدل‌های خود را هم برای مردم افغانستان و هم برای جامعۀ بین المللی تشریح می‌کردند.
همین حالا کمیتۀ هر دو طرف روی این موارد کار می‌کنند اما شمار از افغان‌هایی که به هیچ طرف ارتباط ندارند تلاش کردند تا روی یک مُدل افغانی نیز کار کنند و این مُدل را در اختیار ملت افغانستان و جامعۀ جهانی قرار داده شود.
شاید شمار از ارزش‌هایی که در این مُدل مطرح گردیده است در میان نامزدان نیز مطرح باشد که گپ خوبی است؛ اما شاید مطالب دیگری هم باشد که به دردِ نامزدان بخورد.
گروپی که روی این مُدل کار کرده اند؛ ادعایی برای داخل شدن به قدرت و یا بدست آوردن امتیازی نیستند و ما این را به شکل تعهد این جا اظهار می‌کنیم.
روی همین منظور نشست امروزی را دایر کردیم تا شمار از افغانهایی که در این موارد علاقه دارند با آنان نیز این مُدل را شریک سازیم؛ نظریات آنها را جمع کنیم و اگر خدا بخواهد همین مُدل کاملاً افغانی خود را به جایی برسانیم که اگر طرفین خدای نخواسته، به توافق سیاسی نرسیدند یک مُدل دیگر نیز موجود باشد تا روی آن بحث صورت گیرد.
این موضوع در تمامی کشورها به همین گونه است و در تمامی ممالکی که بحران آمده است یک تعداد مردم دیگری پیش شده اند و به خاطر منافع ملی کشور خود قدم برداشتند که وظیفه و مکلفیت هر فرد این کشور است؛ البته اکثریت خاموش افغانستان می‌بینند؛ گوش می‌کنند اما وسیلۀ در اختیار ندارند تا در موضوعات دخیل شوند.
این مواردی بود که من به گونۀ مقدمه این جا عرض کردم.