بخش نخست

فرقی نمی‌کند که ما چه‌قدر در خصوص مفهومِ زمان حریص باشیم و چه‌قدر برای بهره‌وریِ بیشتر از زمان‌مان تلاش کنیم؛ واقعیتی که همه باید به خاطر داشته باشند این است که هر شخص در طول روز تنها ۲۴ ساعت زمان دارد.
انسان‌ها از تولید زمانِ بیشتر ناتوان‌اند و زمانی که یک لحظه می‌گذرد، دیگر هرگز نمی‌توانیم آن را باز یابیم. اگر از ۲۴ ساعت وقت روزانۀمان حدود ۱۷ ساعتِ آن صرف کار کردن، خواب و رفت و آمد شود، ما هنوز ۷ ساعتِ دیگر داریم. بیشتر ما این هفت ساعت را به طریقی مشابه می‌گذرانیم، یک ساعت ورزش می‌کنیم، یک ساعت غذا می‌خوریم، یکی دو ساعتی لم می‌دهیم و تلویزیون تماشا می‌کنیم یا کتاب می‌خوانیم. اگر دقت کنیم، درخواهیم یافت فقط یکی دوساعت باقی مانده است، این زمانی است که ما احتمالاً صرف کسانی می‌کنیم که دوست‌شان داریم، با آن‌ها سخن می‌گوییم و قدم می‌زنیم، به تکالیف فرزندان‌مان رسیده‌گی می‌کنیم و با آن‌ها بازی می‌کنیم.
این مسأله‌یی عجیب است که ما تنها یکی دو ساعت وقت داریم تا صرف کسانی کنیم که احتمالاً تنها انگیزۀ ما برای زنده‌گی، کار کردن و سالم ماندن هستند.
به نظر می‌رسد که ظرفیت انسان برای عشق ورزیدن محدود است. کیفیت و ظرفیت عشقی که می‌توانیم نصیب فرزندان، همسر و خانوادۀمان کنیم، تا حد زیادی به ۲۰ ساعتِ دیگری ارتباط دارد که صرف امور خانواده‌گی نمی‌شود. آن ۲۰ ساعت سرمایه‌گذاریِ ما هستند برای بهتر بودن در چند ساعت معدود. بنابراین اگر بار دیگر به مسأله نگاه کنیم، درخواهیم یافت صرف کردنِ یکی دو ساعتِ باقی‌ماندۀمان به امور کاری، به تماس‌های مهم و سر زدن به ایمیل‌مان، چه‌قدر تناقض‌آمیز است.
مسایل اقتصادی اغلب سرشتی پیچیده دارند، اما وقتی که این مسایل به امور خانواده‌گی گره می‌خورند، بازهم پیچیده‌تر می‌شوند. شما کار می‌کنید تا سعادت فرزندان و همسرتان را تضمین کنید، اما اغلب از این نکته غفلت می‌کنید که زمان ارزشمندتر از هر پولی است و اگر نتوانید یک یا دوساعت‌تان را با کیفیتی عالی در اختیار فرزندان‌تان بگذارید، گویی خودتان را از ثمرۀ کار روزانۀ ۸-۷ ساعته محروم کرده‌اید.
کار کردن به صورت دایم هم‌چون یک سرمایه‌گذاری می‌ماند، ما انتخاب می‌کنیم تا زمان‌مان را در جهت عشق‌مان به نزدیکان‌مان سرمایه‌گذاری کنیم. در قبال این سرمایه‌گذاری ما توقع داریم دو چیز برداشت کنیم: یک‌ـ ثروتی که رفاه آن‌ها را تأمین کند؛ دوـ زمانی که با تجمع ثروتِ ما قادر هستیم بخریم تا بتوانیم زمان بیشتری با آن‌ها بگذرانیم.