بخش دوم و پایانی

سعید صباغی‌پور
در ابتدای سال ۲۰۱۴، جزییات یک پژوهش یازده‌ساله منتشر شد و نتیجۀ این پژوهش این بود که هیچ شاهدی مبنی بر افزایش خطر ابتلا به سرطان در استفاده از موبایل یافت نشده است.
مطالعۀ دیگری در اوایل سال ۲۰۱۳ توسط اپیدمیولوژیست‌های دانشگاه آکسفورد با این نتیجه‌گیری به اتمام می‌رسد: «گوشی‌های موبایل ارتباطی با بروز گلیوما، مننژیوم یا سرطان‌های بیرون از سیستم عصبی مرکزی ندارند.» این مطالعه روی بیش از ۷۰۰ هزار نفر صورت گرفته بود.
در پژوهش مهم دیگری در اسکاندیناوی و در اوایل ۲۰۱۲ هیچ شاهدی مبنی بر «ایجاد تومورهای مغزی توسط موبایل در طول بیست سال گذشته» به دست نیامد.
در سال ۲۰۱۱ نیز پژوهش‌گران دنمارکی به مدت ۱۸ سال هیچ ارتباطی با سرطان مغز و تلیفونِ همراه نیافتند.
آخرین مورد این‌که انجمن سرطان امریکا با هر انتشار مطلبی، از بی‌خطر بودن گوشی‌های همراه سخن گفته و مطالعاتی را معرفی می‌کند که دقیقاً این ادعا را تأیید می‌کنند؛ بسیار عالی و البته قانع‌کننده!

گوشی‌ها خطر دارند
خیلی‌ها با این گزارش‌ها قانع نمی‌شوند؛ چرا که به ازای هر مطالعه‌یی که گوشی را تبرئه می‌کند، یک مطالعه بر ضد آن وجود دارد و جنبۀ شیطانی آن را بازنمایی خواهد کرد.
سازمان بهداشت جهانی در سال ۲۰۱۴، تلیفون‌های همراه را در ردۀ سرطان‌زاهایی مثل دود اگزوزِ موتر و کلورفرم قرار داد. در همین سال، یک مطالعۀ امریکایی نشان داد که هم‌بسته‌گیِ نزدیکی بین تومورهای مغزی و شبکه‌های مخابراتی تلیفون وجود دارد و قضیه هم بسیار جدی است.
اگر کمی جلوتر برویم، دادگاهی در ایتالیا و در سال ۲۰۱۲ حکم داد که استفادۀ طولانی مدت از تلیفون همراه باعث ایجاد یک تومور مغزی در فردی ۶۰ ساله شده است.
بر طبق مطالعه‌یی در سال ۲۰۱۳، استفادۀ ۲۰ دقیقه از تلیفون همراه در روز می‌تواند خطر رشد سرطان را افزایش دهد.
فرانسوی‌ها هم در اواسط سال ۲۰۱۴ اعلام کردند احتمال ابتلا به سرطان مغز در کسانی که حداقل ۱۵ ساعت در ماه از گوشی استفاده می‌کنند، بیشتر از افراد دیگر است.
کمی که از جوامع علمی دور شویم، ماجرا ترسناک‌تر هم می‌شود. می‌توان در خارج از حوزۀ علمی، مقالاتی دید که تلیفون همراه را با سگرت مقایسه کرده‌اند و حتا می‌توان اسناد و مستندهای آنلاینی یافت که شرکت‌های مخابراتی با انتشار امواج، گویی توتون و تنباکو در فضا منتشر می‌کنند.
خطراتِ گوشی هم مثل خطراتِ موتر برای‌مان اهمیت ندارد، چون به شدت مفید است!
فهرست شواهدی که در این‌جا آوردیم، به هیچ وجه جامع نیست. می‌توان ساعت‌ها در انترنت پژوهش‌هایی یافت که منعکس کنندۀ ۲ طرف جدال هستند و بیشتر از این گیج شد. اگر به خطرات این دستگاه باور دارید، کیس‌های ۵۰ دالری ساخته شده‌اند که با افزایش ملاتونین و روی، به کاهش آسیب‌های ناشی از تلیفون‌های همراه کمک می‌کنند.
اما برای خیلی از ما، موبایل‌ها شبیه به موترها در جاده شده‌اند. خطرات‌شان اهمیتی ندارد، چون به‌شدت برای‌مان مفیدند. شاید یک گوشی به آرامی انسان را به کشتن بدهد اما آشکارا چیزهای مثبتِ آن بیشتر از منفی‌ها است. گوشی‌های همراه هنوز هم جزوِ ۱۰ مورد فهرست ابزارهای خطرزا قرار نگرفته‌اند.
بیایید با این قضیه کنار بیاییم که گوشی‌ها اکنون به عضوی از خانوادۀ ما تبدیل شده‌اند و حتا اگر سرطان‌زا هم باشند، نمی‌توانیم از آن‌ها چشم‌پوشی کنیم.
دنیای پزشکی می‌تواند به انتشار یافته‌های مطالعاتش ادامه دهد، اما این‌همه مجادله برای بسیاری از مردم معنای چنـدانی ندارد؛ چرا که نسبت به آن بی‌تفاوت هستند.