بخش دوم و پایانی

زمانی را برای رفتن به دامن طبیعت اختصاص دهیم.
به موسیقی آرامش‌بخش گوش دهیم.
با خود و دیگران تعامل مهربانانه داشته باشیم و زمان‌های خاصی برای صحبت کردن با همسر و فرزندانِ خود اختصاص دهیم.
به کارهای مثبتِ خود فکر کرده و به خود افتخار کنیم.
کتاب‌هایی را که دوست‌شان داریم، دوباره مطالعه کنیم.
وقتی که لازم است، گریه کنیم.
برای خندیدن چیزهایی را جست‌وجو کنیم؛ البته بدون این که به احساسات دیگران لطمه‌یی بزنیم.
خشم و احساسات واقعیِ خود را به روشی سازنده ابراز کنیم یا آن‌ها را بنویسیم.
به صنف‌های هنری برویم.
در صورت بروز مشکل یا ناراحتی روحی روانی، به روان‌پزشک یا روان‌شناس مراجعه کنیم.

خودمراقبتی اجتماعی:
با دیگران به‌ویژه با افرادی که احساس خوبی در ما ایجاد می‌کنند و ما را به سوی زنده‌گی سالم سوق می‌دهند، معاشرت و مراوده داشته باشیم.
در گروه‌های همسان محل زنده‌گی، کار یا تحصیل خود عضو شویم.
در طول روز با اعضای خانواده یا با همکاران خود، گفت‌وگوی دوستانه داشته باشیم.
وعده‌های غذایی را تا حد امکان با افراد خانواده یا در محیط کار با همکاران بخوریم.
با افرادی که در زنده‌گی‌مان مهم هستند، ارتباط برقرار کنیم.

خودمراقبتی معنوی:
همان‌طور که تغذیه با مواد غذایی برای بدن ما ضروری است، پرورش روح‌مان نیز ضرورت دارد. خودمراقبتی معنوی به ما کمک می‌کند با خالق هستی آشنا شویم و معنای زنده‌گی را درک کنیم. تنها در صورتی که با خالق خود ارتباط برقرار کنیم، می‌توانیم تمام استعدادهای وجودی خود را شکوفا سازیم.
هر روز، زمانی را برای عبادت و نیایش در نظر بگیریم.
کارهای خیر و عام‌المنفعه انجام دهیم.
به نیازمندان کمک کنیم.
شکرگزار نعمت‌های الهی باشیم.
متون و ادبیات مذهبی و معنوی مطالعه کنیم.
در مراسم و مناسک دینی و مذهبی شرکت نماییم.
آیات قرآن را تلاوت کنیم یا بشنویم.
برای خودمراقبتی باید به نکات کلیـدی آن توجه کرد. خود را با ایده‌های پرآب‌وتاب خسته نکنیم. بهتر است چیزهای کوچک و ساده را برای شروع کردن انتخاب کنیم؛ به عنوان مثال تصمیم بگیریم ورزش را به جای ۳۰ دقیقه با پنج دقیقه در هر روز شروع کنیم. به خودمان آسان بگیریم. اگر از برنامۀ خود عقب افتادیم، نباید خود را سرزنش کنیم، بلکه باید برگردیم و راه‌مان را ادامه دهیم. به مربی درونِ خود گوش کنیم، نه به منتقد درون خود؛ منتقد درون ما تلاش خواهد کرد ما را از هر تلاش جدیدی منصرف کند، در حالی که مربی درون‌مان همیشه ما را تشویق می‌کند. او آن بخشی از وجود ماست که می‌خواهد موفق باشیم.