شنبه ۲۰ سرطان ۱۳۹۴

شهرام

روز قدس، روزی است که مسلمانان جهان طی برگزاری تجمعات دادخواهانه، همبسته‌گی بین‌المللیِ خود را در حمایت از حقوق قانونیِ مردم فلسطین اعلام می‌‌کنند و به رژیم غاصب اسراییل و حامیانِ آن هشدار می‌دهند که هنوز وجدان‌ها بیـدارند و همه‌گی، ستم‌هایی را که در حق مردم فلسطین روا داشته می‌شود، به دیدۀ نفرت می‌نگرند!
مردم جهان همه نیک می‌دانند که بخش اعظمِ ناامنی و بی‌ثباتی در منطقۀ خاورمیانه، با اسراییل و بنیادِ جعلیِ آن گره خورده است.
سال‌ها و دهه‌هاست که منطقۀ خاورمیانه با چند مشکلِ مهم و اساسی روبه‌روست و یکی از بحرانی‌ترین مناطقِ جهان به شمار می‌آید. اما مهم‌ترین و بارزترین و اساسی‌ترین ریشۀ بحران خاورمیانه، مسأله فلسطین و جنگ مداومِ رژیم جعلیِ اسراییل با مردم فلسطین است. به عبارت دیگر، از زمان اعلام موجودیت رژیم اسراییل (۱۹۴۸) در سرزمین فلسطین تا کنون، منطقۀ خاورمیانه و قلب جهانِ اسلام دچار بی‌ثباتی و پریشانی شده است.
روزی نیست که مردم سرزمین فلسطین توسط نظامیانِ اسراییل کشته و یا زخمی نگردند. فلسطین تنها سرزمین در دنیاست که حقوق بشر در آن به‌صورتِ شبانه‌روزی از سوی رژیم اسراییل نقض و ضایع می‌گردد؛ ولی پرچم‌داران مدعیِ حقوق بشر همیشه در برابر این جنایات سکوت کرده‌اند.
چرا امریکا بایستی سالانه بیش از سه میلیارد دالر در اختیار رژیم اسراییل قرار دهد تا اسراییل آن را خرج کشتن و حمله به مردم فلسطین کند؟ چرا اسراییل تنها مرکز عمدۀ ذخیره و نگه‌داری سلاح‌های هسته‌یی در خاورمیانه است؟ چرا فلسطینی‌ها باید همیشه در محاصرۀ نظامیان اسراییلی باشند و چرا آنان نباید راهی به دنیای آزاد داشته باشند؟ چرا اسراییل اجازۀ کشیدنِ یک دیوار طویلِ بتونی برای محبوس کردنِ میلیون‌ها فلسطینی در سرزمین‌شان را دارد؟ چرا جامعۀ بین‌المللی با سکوت خود، از مجموعه‌اقداماتِ ضد بشریِ رژیم اسراییل چشم‌پوشی می‌کند؟ آیا جامعۀ جهانی در برابر این‌همه ظلم و بیداد در برابر فلسطینی‌ها، به آن‌ها حقِ قیام همه‌گانی علیه دشمن نمی‌دهد؟ مردم دنیا برای جلوگیری از کشتار مستمرِ زنان و کودکان و کهنسالان و جوانانِ بی‌گناه فلسطینی چه راه‌حلی می‌اندیشند؟
این‌ها همه سوالاتِ بزرگ و در عین حال تکراری‌یی هستند که فراروی جامعۀ بین‌الملل قرار دارند؛ سوالاتی که ‌جز بی‌تفاوتی پاسخی نیافته‌اند.
نام‌گذاری آخرین جمعۀ ماه مبارک رمضان به نام روز قدس، یک اقدام تاریخی از سوی امام خمینی ـ رهبر انقلاب اسلامی ایران ـ بود تا جهانیان و به‌ویژه مسلمانان را متوجه تراژیدیِ دردناکِ فلسطین بسازد. تجمع و راهپیمایی‌های مسلمانانِ سراسر جهان در این روز، خواه ناخواه به زنده ماندنِ مسالۀ فلسطین به عنوان یک معضلِ کلان در نظام بین‌الملل و نیز تحریک افکار عمومیِ جوامع بشری و باز به‌ویژه مسلمانان علیه آخرین بازماندۀ استعمارگری بر روی زمین منجر می‌شود. بدون شک این اقدام امام خمینی، تأثیر فراوانی بر حساسیتِ مسلمانان نسبت به قضیۀ فلسطین گذاشته است.
پرسش اساسیِ مردمِ زیر ستم جهان این است که اگر وظیفه و نقش سازمان ملل متحد در منشور آن سازمان، تأمین صلح و امنیت مللِ جهان ثبت شده است، چرا این سازمان در بیش از مدت پنجاه سال عمر خود، به‌خاطر سلطۀ بی‌چون و چرای دولت‌های صاحب حق وتو در شورای امنیت، به هیچ قدرتِ بنیادی برای تأمین صلح و امنیتِ مردم جهان تبدیل نشده است؟ و چه‌گونه است که تمامی قطعنامه‌های شورای امنیتِ سازمان ملل در مورد تخلیۀ اراضی اشغالی فلسطینیان از دست قوای اسراییل، بدون هیچ‌گونه بیمی از عکس‌العمل سازمان ملل، به سطل زباله ریخته می‌شود و به اجرا درنمی‌آید؟
امام خمینی بر اساسِ بینش اسلامی و تأسّی به قرآن مجید، با نام‌گذاری آخرین جمعۀ ماه رمضان به نام روز قدس، نگاه همۀ آزاداندیشان و صلح‌خواهانِ جهان اعم از مسلمان و غیرمسلمان را به سمت فلسطین معطوف داشته است. روز قدس، روزی است که مسلمانان جهان طی برگزاری تجمعات دادخواهانه، همبسته‌گی بین‌المللیِ خود را در حمایت از حقوق قانونیِ مردم فلسطین اعلام می‌‌کنند و به رژیم غاصب اسراییل و حامیانِ آن هشدار می‌دهند که هنوز وجدان‌ها بیـدارند و همه‌گی، ستم‌هایی را که در حق مردم فلسطین روا داشته می‌شود، به دیدۀ نفرت می‌نگرند!
مردم جهان همه نیک می‌دانند که بخش اعظمِ ناامنی و بی‌ثباتی در منطقۀ خاورمیانه، با اسراییل و بنیادِ جعلیِ آن گره خورده است. این‌که قدرت‌های بزرگِ جهان در قرن بیست تصمیم گرفتند یک دولتِ ساخته‌گی و وارداتی را در سرزمین فلسطینیان بنیان بگذارند، ریشۀ بسیاری از تنش‌ها و جنگ‌ها در منطقه شد و حتا به مصدرِ افراطیت و رویاروییِ جهان غرب و اسلام تبدیل گشت. حال امروز کشورهایی که از نظم نوینِ جهانی و حفظ صلح و ثبات در جهان و خاورمیانه دم می‌زنند، باید در قدم نخست خود را به‌خاطر حمایت بی‌دریغ از رژیم اسراییل، سرزنش و محاکمه کنند و در قدم دوم نیز به حلِ عادلانه و قاطعانۀ مسالۀ فلسطین همت گمارند. بی‌گمان که فلسطین باید به فلسطینی‌ها واگذار گردد و هر اندیشه و رویکردِ دیگر در این‌باره، ناعادلانه و محکوم به ناکامی‌ست!
روز قدس، یک آزمونِ بزرگ در برابر مسلمانانِ جهان و انسان‌های آزاده‌اندیش است تا در برابر مصایبِ فلسطینیان صدای اعتراضِ خود را بلند کنند و از جامعۀ جهانی با صدای رسا بخواهند که به ظلم اسراییلی‌ها و مظلومیتِ فلسطینیان نقطۀ پایان بگذارد. از جامعۀ جهانی خواسته شود که این شکافِ عمیق میان شعار و عمل‌ را با حمایت عملی از مردم فلسطین پُر کند.
فلسطین یک زخمِ ناسور بر پیکرِ بشریت و یک لکۀ ننگ بر دامنِ سردمدارانِ جهانیِ حقوق بشر است. تا وقتی که فلسطین این‌چنین در خون و خاکستر غنوده باشد، هیچ مدافعِ حقوق بشری ـ مگر به ‌نام ـ وجود ندارد و تا وقتی که نظامیان اسراییلی خانه‌های فلسطینیان را بر سرشان آوار می‌کند، هیچ سازمانِ حقوق بشری‌یی ـ حتا سازمان ملل ـ نمی‌تواند ادعای صداقت در شعار و عمل را داشته باشد.
مسالۀ فلسطین یک علامتِ پرسشِ بزرگ بر سرِ جامعۀ بین‌الملل و قدرت‌های غربی‌ست و بی‌گمان این علامت سوال، همۀ ادعاهای نیکِ جامعۀ جهانی‌ را از اعتبار انداخته و می‌اندازد. پس به امیـد روزی که با حلِ عادلانۀ قضیۀ فلسطین، جامعۀ بین‌الملل به وجاهت، اعتبار و حیثیتِ لازم برسد!