فرمانده سابق نیروهای ائتلاف در افغانستان، با انتشار مطلبی به بررسی آینده افغانستان پس از دوران ریاست‌جمهوری اوباما در امریکا پرداخت و حفظ پایگاه نیروهای امریکا و ناتو در این کشور را استراتژی صحیح برای آینده افغانستان اعلام کرد.
دیوید پتریوس فرمانده سابق نیروهای ایساف و امریکا در افغانستان و رییس سابق سازمان اطلاعات امریکا (سیا) در مقاله‌یی مشترک با مایکل اوهانلون یکی از اعضای ارشد موسسه بروکینگز، به بررسی آینده و اوضاع افغانستان پس از پایان دوران ریاست جمهوری اوباما در امریکا پرداخت که متن کامل این نوشته را در زیر مطالعه می‌کنید:
باراک اوباما رییس‌ جمهور امریکا رهبری است که به دلیل عجله در پایان جنگ افغانستان برای عمل به تعهدات خود در شعارهای انتخابات ریاست‌جمهوری امریکا مورد انتقاد قرار گرفته است. اقدامات او در افغانستان مانند کاهش نیروهای امریکایی سریعتر از آن چیزی که تصور می‌شد، نشانه‌هایی از تصمیم قاطع اوباما برای پایان جنگ افغانستان است.
این در حالی است که در دو سال نخست ریاست‌جمهوری اوباما در امریکا، نیروهای نظامی این کشور در افغانستان سه برابر شد.
کاهش نیروهای خارجی در افغانستان در حالی اتفاق افتاد که اوباما با ناتو در نشست این سازمان در سال ۲۰۱۰ میلادی در لیسبون پرتغال به هدف گسترش مأموریت‌ها از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ برگزار شد.
اگرچه مأموریت نظامی ناتو در افغانستان در سال گذشته میلادی به صورت رسمی پایان یافت، اما مجوز شرکت در عملیات‌های سخت و خطرناک در صورت نیاز را صادر کرد. در حال حاضر حدود ۱۰ هزار نیروی امریکایی برای شرکت در جنگ در حمایت از نیروهای افغان در افغانستان حضور دارند.
اوباما در حال حاضر تصور می‌کند که نه جانشین وی و نه مردم امریکا حتی تمایلی برای ادامه فعالیت محدود امریکا در افغانستان پس از سال ۲۰۱۶ میلادی ندارد به همین دلیل در خصوص مسئله افغانستان صبر از خود نشان نمی‌دهد.
براساس برنامه اوباما، تمامی نیروهای نظامی امریکا تا پایان دوره ریاست‌جمهوری‌اش از افغانستان خارج می‌شوند و تنها تعداد محدودی برای انجام مأموریت آموزشی و عملیات‌های حفاظتی از سفارت امریکا در کابل در افغانستان باقی خواهند ماند. در حالی که این برنامه رییس‌جمهور امریکا پرسش‌هایی بسیاری را به وجود آورده است.
شیوه درستی که اوباما می‌تواند در خصوص مسئله افغانستان در دستور کار خود قرار دهد، محافظت از سرمایه‌گذاری‌ واشنگتن در افغانستان است و همچنین از دخالت در برنامه رییس‌جمهور آینده امریکا (جانشین اوباما) در مورد نحوه حضور نیروهای نظامی این کشور در افغانستان پرهیز کند زیرا ممکن است به حفظ نیروهای نظامی امریکا تا سال ۲۰۱۷ و یا بعد از آن نیاز احساس شود. ما می‌توانیم به نقش خودمان در جنگ افغانستان پایان دهیم اما نمی‌توانیم برای جنگ در این کشور پایانی برنامه‌ریزی کنیم و یا تهدید از سوی القاعده، گروه تروریستی داعش و دیگر گروه‌های افراطی را متتوقف کنیم. علاوه براین، رهبران سیاسی و عموم مردم افغانستان خواهان باقی ماندن نیروهای نظامی امریکا در این کشور است.
ما به افغانستان به یک دلیل قانع‌کننده نیاز داریم: حصول اطمینان از اینکه افغانستان دیگر هرگز به عنوان پناهگاهی برای گروه القاعده مورد استفاده قرار نمی‌گیرد، مانند حادثه ۱۱ سپتمبر ۲۰۰۱ که حمله‌ای از سوی طالبان به امریکا انجام شد بنابراین ادامه مأموریت امریکا در افغانستان ضروری است.
اگرچه رهبران ارشد القاعده در طی سال‌ها اعتبار گذشته را دیگر دارا نیستند، رهبران باقیمانده و خویشاوندان آن‌ها در منطقه پشتون نشین مناطق قبایلی پاکستان و برخی مناطق افغانستان ساکن شدند و امریکا برای مقابله با تهدیدهای احتمالی از سوی آن‌ها راهی به جز ایجاد پایگاه در شرق افغانستان ندارد زیرا اقیانوس هند با این مناطق فاصله زیادی دارد و واشنگتن نیز جایگزینی برای پایگاه‌های زمینی خود ندارد. براین اساس اگر افراط‌گراها متوجه این مسئله شوند که امریکا تا این میزان از محدودیت رنج می‌برده فعالیت خود را گسترش می‌دادند.
برخلاف ضرورت مقابله جهانی با تروریسم، افغانستان هنوز به کمک نیاز دارد. وضعیت افغانستان ناامیدکننده نیست اما بسیار نگران‌کننده است به عنوان نمونه ولایت هلمند در جنوب و ولایت قندوز و دیگر مناطق در شمال در معرض خطر سقوط قرار دارد. مناطق شرقی افغانستان نیز همیشه توسط شبکه حقانی تهدید می‌شوند و کابل نیز بارها مورد حمله قرار گرفته است.
اما کابل از بسیاری از مناطق جنگی دیگر مانند برخی شهرها در امریکای مرکزی امن‌تر است. قندهار پناهگاه اصلی طالبان تحت کنترل دولت است و مزارشریف در شمال و هرات در غرب افغانستان نیز در تأمین امنیت‌شان خوب عمل کرده‌اند. جاده‌های اصلی افغانستان به طور کلی امن است. باتوجه به گزارش پنتاگون در ماه جن با نام «گسترش ثبات و امنیت در افغانستان»، شبه‌نظامی‌گری در افغانستان تحت رهبری طالبان افغان هنوز یک تهدید است اما اگرچه طالبان نفوذ خودشان را در سراسر افغانستان گسترش می‌دهند اما این گروه متحمل تلفات بسیار سنگین شده و به اهداف استراتژیک خود در سال ۲۰۱۴ میلادی نرسیده است.
این در حالی است که نیروهای افغان نیز متحمل تلفات چندین هزار نفری شدند که نسبت به سال قبل از آن (۲۰۱۳) حدود ۵۰ درصد افزایش یافت و طالبان افغان در حال آزمودن توان نیروهای افغان هستند.
در این شرایط، امریکا باید در خصوص پایان فعالیت نیروهای کلیدی مانند نیروهای هوایی، اطلاعاتی، مشاوران نظامی و نیروهای ویژه عملیاتی در افغانستان احتیاط بیشتری کند زیرا این کشور هنوز به این نیروها نیاز دارد و «گزینه صفر» امریکا در افغانستان در سال آینده، به معنای بازی کردن با آینده افغانستان است.
اما گزینه صحیح برای امریکا در افغانستان، خارج نکردن تمام نیروهای نظامی امریکایی از افغانستان تا سال آینده میلادی است و واشنگتن باید چندین پایگاه و هزاران نظامی امریکایی و ناتو را در افغانستان حفظ کند. یکی از وسیله‌هایی که می‌توان توافق نیروهای ائتلاف را برای ادامه مأموریت در افغانستان جلب کرد، نشست ناتو در لهستان در تابستان آینده است.
این نشست می‌تواند بجای ایجاد درک جامعه جهانی در مورد تعهد آن‌ها به ملت سازی در افغانستان، به یافتن مسیر صحیح برای همکاری پایدار با این کشور کمک کند که این مسأله هزینه‌های واقعی را برای امریکا در پی خواهد داشت به این معنا که بجای هزینه‌هایی که تا به امروز امریکا در افغانستان صرف کرده از کشته شدن بیش از ۲۰۰۰ سرباز در جنگ افغانستان گرفته تا صرف هزینه حدود یک هزار میلیارد دالری در این کشور و توهم انجام حملات تروریستی علیه امریکا و راه‌اندازی عملیات علیه پناهگاه‌های آن‌ها در جنوب آسیا، چنین استراتژی تنها هزینه‌هایی مانند صرف سالانه ۵ تا ۱۰ میلیارد دالر برای مخارج نظامیان امریکایی در افغانستان، کمک ۲ تا ۳ میلیارد دالری به حفظ نیروهای نظامی افغان و تعدادی تلفات غیر قابل اجتناب را در بر دارد.