جهاد مردم افغانستان را پاس بدارید، ورنه افتخار کدام تاریخ را دارید؟ و هـان، جهاد مال شخص نیست!
انتقادات جمعی از بازدیدکننده‌گان صفحات اجتماعی را به خاطر ۲۶ دلو، روز خروج قشون سرخ و پیروزی جهاد مردم افغانستان مرور کردم. برداشت‌های سطحی، اشتباه‌گونه و یا هم از سر ناآگاهیِ تعدادی از جوانان از عمیق‌ترین و درونی‌ترین و تاریخی‌ترین قیام ملت خودشان، برایم چندان خوشایند نبود.
هرچند تحلیل یک جمع سیاسی‌گونۀ سرگردان و ناخوش مان در قاطی کردن جهاد مردم و حوادث پس از آن و عملکرد شماری از رهبران تنظیم‌ها و قوماندانان جهادی برای جوانان مان کاملاً گیچ‌کننده و تاثیرات گمراه‌‍گونۀ خود را داشته است؛ اما حیفم می‌آید که همۀ فداکاری‌ها و قیام‌های خودجوش یک ملت در راه خدا به خاطر دفاع از سرزمین شان در ایجاد مقاومت در مقابل متجاوزی که نه تنها در تاریخ افغانستان بل در تاریخ منطقه‌ بى‌نظیر است، مورد چنین اندک‌بینی قرار گیرد.
نگرانی و سوال اساسی این است که چگونه می‌شود موج عظیم قدرت و ارادۀ یک ملت و قربانی صدها هزار اصیل‌ترین فرزندان این سرزمین را که از جان خود برای آزادی، استقلال، عدالت و عزت مان مایه گذاشتند، محدود و از عینک عملکرد جمعی از رهبران تنظیم‌های سیاسی -جهادی به نظاره نشست؟
اینکه رهبرانى نتواستند دست‌آوردهای این حماسۀ ملی را در قالب یک مکتب فکری بگنجانند، یا به زخم‌های مردم التیام بخشند و یا هم دولتِ با قاعده تشکیل دهند و هنوز هم شمارى به استفاده‌های نامشروع ابزاری و سیاسی از جهاد ادامه می‌دهند، چه ربطی به قربانی‌های مردم دارد که چنین باید قضاوت کرد؟
وقتی درون جامعۀ خود می‌شوید، چند خانواده را پیدا می‌کنید که افتخار بودن در جهاد را فریاد نکشند و باز در کدام انقلاب جهان؛ مثل: انقلاب امریکا، هند، فرانسه…، سراغ دارید که حوادث تلخی – حتا در متن انقلاب شان – رخ نداده باشد و باز به قربانیان شان ارج نگذارند؟
حال بر اندیشه‌ورزان و روشنفکران مسوول ماست؛ آنانی که باورمند به افتخارات تاریخی و فرهنگ‌‍سازی اند، روشن سازند ‌که اگر قربانی میلیون‌ها شهید را حرمت نگذاریم و قیام شان را در مقابل متجاوز، عزت ندانیم، پس افتخار کدام تاریخ را باید داشت و انتظار چه را باید کشید؟
گرفته شده از صفحۀ فیس‌بوک احمد ولی مسعود