بخش سوم و پایانی/

آیا چنین فردی، لازم است به مشاور مراجعه کند؟
بلی، صحبت کردن در مورد این حس به فرد کمک می‌کند تا ریشه‌های درونی حسادتِ خود را بیابد. شاید در ضمن این صحبت‌ها، او به این نتیجه برسد که حسادت و ناکامی، ناشی از کم‌کاری خودش است. ممکن است لازم باشد این ماشین روشن حسادت را در خود خاموش کند تا به بزرگی طبیعی خود بازگردد. اما در بعضی افراد، حسادت مانند یک ماشین حرکتی است و به فرد انگیزش می‌دهد.
چنین فردی از حسادت، استفادۀ مثبتی می‌کند و باعث پیشرفتش می‌شود. بعضی افراد شاید ترجیح بدهند به جای صحبت با مشاور، با دوست خود درددل کنند. البته این اتفاق معمولاً کمتر رخ می‌دهد. چون در عرف جامعه، حسادت عمل بد و ناپسندی است که نباید درون انسان وجود داشته باشد.
بیشتر افراد وجود چنین حسی را در خود انکار می‌کنند. مثلاً می‌گویند من به ثروت فلانی حسادت نمی‌کنم اما به شخصیت او حسودی می‌کنم. در حالی که موضوع حسادت مهم نیست. ممکن است حسادت ما به فرد دیگر در رابطه با شغل، دانش، محبت یا خانوادۀ او باشد و هرگز جرأت نکنیم با دوست دیگرمان درمورد آن حرفی بزنیم، اما باید بدانیم که هر چه راحت‌تر بتوانیم قسمت‌های تاریک خودمان را ببینیم، بهتر می‌توانیم کاری برایش انجام دهیم. به عبارت دیگر، آگاهی نصف درمان است به طور کلی در موضوع‌های روان، دانستن ریشۀ مشکل، موثر است و همین‌قدر که ریشۀ مشکل را بیابیم (البته به شرطی که خیلی پیچیده نباشد) می‌توانیم درصدد رفع آن برآییم. صحبت کردن با دوست در این مورد، اشکالی ندارد، اما او هم اطلاعات زیادی در این رابطه ندارد و شاید نتواند کمک چندانی برای ما باشد. گاهی برای مقابله با چنین حسی، نیاز به روند درمانی طولانی‌مدت هست.
حس حسادت در میان فرزندان یک خانواده چه‌گونه بروز می‌کند؟
زمانی که فرزند دوم به دنیا می‌آید، امکان ندارد که فرزند اول به هیچ‌وجه حسادت نکند. حسادت وجود دارد، اما شکل بیرون آمدن آن و نحوۀ برخورد با آن، مهم است.
مثلاً خانواده می‌تواند با فرزند اول خود طوری رفتار کند که او هم احساس ارزشمندی کند و به این ترتیب حس حسادت را در او کم کند. در مجموع باید گفت کودکان اول خانواده، معمولاً حسادت بیشتری را تجربه می‌کنند. آن‌ها تاکنون پدر و مادر را منحصر به خودشان می‌دانستند و حالا دوران پادشاهی‌شان سرآمده و طبیعی است که حسادت کنند، اما کودکان دوم معمولاً احساس کمتر بودن (حقارت) را تجربه می‌کنند. والدین باید جایگاه امنی باشند و به فرزندان بفهمانند که اگر کاری برای یکی از آن‌ها می‌کنند، به این معنا نیست که دیگری جایگاه متزلزلی دارد. آن‌ها باید عشق و علاقه را یک‌سان به آنها برسانند، در غیر این صورت، عوارض و مشکلاتی در بزرگ‌سالی آن‌ها به‌جا می‌گذارد.