منظرۀ مظلومانۀ صدها جوانی که فقط در کمتر از یک‌ساعت با جنایت طالبانی در صنف‌های درسی ریاست دهم امنیت(ریاست محافظت از رجال برجسته) میان خون و آتش سلاخی می‌شوند، نقطۀ عطفی‌ست که نه با احساسات حکومتی زودگذر، نه با سیاست‌های پوپولیستی کمیسیون‌سازی و نه هم با گذشت زمان و پاک کردن صورت مسأله می‌شود از آن عبور کرد و قناعت مردم را فراهم نمود.
این تراژیدی، عمق و گسترۀ دامنه‌داری دارد که با مسوولیت، دقت و عقلانیت پیگیری شود تا به عمق مساله و یک نتیجۀ قطعی برسیم تا دیگر هیچگاه به چنین فاجعۀ انسانی بر نخوریم.
تردیدی نیست که وقوع این تراژیدی، نتیجۀ سیاست‌های غیر ملی سالیان دراز تیم حکومتی آقای کرزی برای حفظ قدرت می‌باشد که جان هزاران انسان را بدون کوچک‌ترین دست‌آورد برای مردم و کشور گرفت.
اما فاجعۀ سیاه کابل، در پهلوی اینکه اعتماد مردم را بالای حکومت به شدت کمرنگ ساخت، شک و ظن را در اذهان عمومی و در سطع کشور در مورد ماهیت تروریستی طالبانی به یقین مبدل ساخت، چشمان مردم را در امر دفاع از خود و نظارت بر اعمال حکومت کاملاً باز نمود و مردم را به بیدار باش فرامی‌خواند. اما سوال‌های جدی و حیاتی را در اذهان مردم خلق کرد: چه کسانی بار مسوولیت خون هزاران انسان بی‌گناه را باید عهده دار شوند و به مردم جواب پس بدهند؟
طالبان در سال ۲۰۰۱ با مبارزه و قربانی چندین سالۀ مقاومت‌گران و مردم شکست قطعی می‌خورند، صفحۀ جدیدی باز می‌شود و زمینه‌ها و امکانات کلان جامعۀ جهـانى برای افغانستان فراهم می‌گردد و در آخر آقای حامد کرزی با توافق خارج به قدرت می‌نیشیند و مجری این همه امکانات می‌گردد. مردم در عالم ناشناسی به آمدن وی تمکین می‌کنند و این‌گونه طلایی‌ترین فرصت تاریخی برای کشور با فداکاری مردم و بدون کوچکترین زحمتی در اختیار آقای کرزی قرار می‌گیرد.
اما آقاى کرزى چه کرد؟
او همۀ این فرصت‌ها را با سلیقۀ شخصی، با سیاست سنتی، وابسته‌گی، کج‌اندیشی و ساعت‌تیری سوخت و در آخرین نمایش، کشور را دو دسته به کام بحران فروبرد.
نقطهء عطفی که ما از آن صحبت می‌کنیم در مرگبار ترین سیاست حکومت آقای کرزی، جلوگیری از مضمحل شدن کامل نیروی طالبان و رهایی بیشر از هزاران تن از تروریستانی می‌باشد که زیر چتر تیم حکومت وی، امروز مردم ما را با انتحار و انفجار زمین‌گیر کرده‌اند.
مگر پول‌های بادآوردۀ صدها میلیون دالری از طریق دستگاه فاسد حکومتی باعث فساد، تباهی و تقویت ترورزیم و طالبان در این کشور نگردید که امروز مردم تاوان سنگین آن را با جان خویش می‌پردازند؟