بخش سوم و پایانی/

وعده غذایی شب از جمله وعده‌های غذایی‌یی محسوب می‌شود که بیش‌تر از هر زمان دیگری اعضای خانواده کنار هم هستند. بر همین اساس، توصیه می‌شود اعضای خانواده در زمان صرف غذای شب یا ساعتی پس از آن، به بهانه نوشیدن چای یا خوردن میوه خشک کنار هم باشند و از مسایل روزانه خود صحبت کنند تا به این ترتیب، دغدغه‌ها و مسایلِ هر کدام از اعضای خانواده، مشخص شود و مسایل و مشکلات پنهان نماند.
خانواده در میان غذاخوردن؛ تبادل اطلاعات می‌کنند، از وضع هم باخبر می‌شوند، در مورد مشکلات صحبت، مشورت و نظرخواهی می‌کنند، به یک‌دیگر توجه و محبت می‌کنند و به طور کلی لحظاتی در کنار هم، خانواده بودن را تجربه می‌کنند.
در واقع غذاخوردنِ خانواده‌گی، زمینه‌یی برای برقراری ارتباط عاطفی و صحیح بین اعضای خانواده فراهم می‌کند.
وقتی فاصله‌ها زیاد می‌شود
وقتی تعامل و گفت‌وگو در خانواده‌ها کاهش می‌یابد، فاصله بین اعضای خانواده‌ها بیش‌تر خواهد شد و کم‌کم وضع به شکلی پیش خواهد رفت که اعضای خانواده به‌خصوص والدین احساس می‌کنند حرف یک‌دیگر را متوجه نمی‌شوند؛ چون تعامل مناسبی بین آن‌ها وجود ندارد.
در واقع وقتی تعامل در زنده‌گی کم می‌شود، زنده‌گی‌ها شکل انزواگونه‌یی به خود می‌گیرد و خانواده‌ها فرصت خوب دیدن نکات مثبت را ندارند و نکات منفی زنده‌گی را هم بدون دلیل برجسته می‌کنند.
در خانواده‌هایی که گفت‌وگو و تعامل کم است، مادران به مرور دچار افسرده‌گی می‌شوند و پدران به سمت پرخاش‌گری پیش می‌روند و فرزندان نیز به مسایل متفرقه و کاذب پناه می‌آورند. در چنین خانواده‌یی، مشکلات بیش‌تر می‌شود و خانواده کارکرد خود را از دست می‌دهد.
پدر، مادر، شما مسوول هستید
از آن‌جا که الگوی فرزندان، والدین محسوب می‌شوند؛ بنابراین نقش آن‌ها در ایجاد فضای مثبت و دوستانه بسیار مهم است.
اگر والدین تمایل دارند که فرزندان‌شان با آن‌ها دوست بوده و مسایل‌شان را با آن‌ها در میان بگذارند، باید در این زمینه الگو باشند و خودشان در عمل به گفت‌وگو و دوستانه برخوردکردن، اعتقاد داشته باشند.
والدینی که خود نسبت به تعامل و روابط مثبت بی‌تفاوت هستند، نمی‌توانند توقع داشته باشند که فرزندان آن‌ها الگویی غیر از این را برگزینند.
زنده‌گی سالم زمانی ممکن است که فرهنگ گفت‌وگو و دوستی در خانواده‌ها شکل بگیرد. خانواده سالم نیز خانواده‌یی است که اعضای آن از نظر عاطفی، اجتماعی، اقتصادی، روانی و جمعی رشد می‌کنند و با کمک یک‌دیگر به سوی اهداف اساسی گام برمی‌دارند.
در چنین خانواده‌یی؛ پدر و مادر در کنار فرزندان خود مسایل و مشکلات زنده‌گی را بررسی می‌کنند، نقاط قوت یک‌دیگر را می‌شناسند و برای برطرف کردن نقاط ضعف برنامه‌ریزی می کنند تا بهبود کیفیت در زنده‌گی آنان ایجاد شود.