من به فکرِ تو و سرگرم نصیحت ناصح
به گمانش که مرا گوش به افسانۀ اوست
با تأسف باید پذیرفت که اوضاع در کشور روز تا روز به سمتِ نابسامانی‌های گسترده‌تر و بیشتر پیش می‌رود. این وضع که در همۀ سطوح و ابعاد ساری گردیده، پریشانی و اضطراب را بر همۀ اقشار و طبقاتِ کشور چنان با عمق و وسعت مستولی ساخته است که علی‌رغمِ در‌گیریِ مردمانِ کشور به انواع مختلفِ نابسامانی‌ها، آن‌ها خطرِ سقوط دستگاه‌های حکومتی را در مجموع احساس نموده و آیندۀ موهومی را در ذهنِ خود مجسم می‌کنند.
روی این دلهره و اضطراب است که مردم کشور به‌خصوص جوانان که با مشکلاتِ عدیده از جمله ناامنی روبه‌رو هستند، کشور را از هر طریقِ ممکن ترک می‌گویند؛ همان کاری که عمال حکومت وحدت ملی مدت‌ها قبل انجام داده‌اند و در صددِ تهیۀ جا و مسکنِ بهتر در کشورهای مختلف، برای نورچشمی‌های‌شان شرایطِ زنده‌گی بلند و بالا را ـ آن‌هم با استفاده از امکانات مادی‌یی که در کشور فقیرِ افغانستان در اختیار دارند ـ مهیا نموده‌اند.
با وجود آن‌که شرایط اوضاع گویای نابسامانی‌ها در حدِ نهایی آن می‌باشد، لازم می‌دانم برای جلب توجه دولت‌مردان حکومت وحدت ملی، تکراراً به عرض برسانم که تشتت، پراکنده‌گی فساد، اختلاس، قاچاق، معامله‌گری‌ها و تقسیم قدرت حاکم دولتی به خویشان و اقارب و حتا افراد مشکوک، همه و همه به حیث وضع عادی در کشور پذیرفته شده و برای اصلاح این نادرستی‌ها، دستی وجود ندارد که به‌خاطر رضا خدا و خشنودی ملت کاری انجام بدهد.
آن‌چه بیشتر مایۀ تأسف و اندیشه است این‌که: دولت‌مردان و عمال حکومت وحدت ملی با گذشت هر روز به ‌مسایل ملی پشتِ ‌پا زده، از امتیازات مادی حکومتی به‌گونۀ گسترده و غیرمسولانه بهره می‌برند. امور کشور در همۀ زمینه‌ها (سیاسی، اقتصادی، اداری، امنیتی و…) سیر نزولی داشته و ساحۀ امنیتی روز تا روز تنگ‌تر شده و سیاست خارجی بیشتر از پیش در گروِ سلیقه‌های تیمی قرار گرفته و به سستی و ضعف ‌گراییده است. در نتیجه، ناتوانی‌ها در امور کشوری و ضعف در سیاست خارجی، ما را ناتوان‌تر از آن ساخته است که از کمک‌های خارجی استفادۀ بهینه کنیم.
کمک‌ها حیف‌ومیل و دوسیه‌های مربوط به آن حفظ می‌گردد، آنان که بیشتر به آلوده‌گی مبتلا هستند، زودتر به سفارت‌خانه‌ها توظیف می‌شوند.(حرمت شخصیت‌ها، مأمورین، سفرا، قضات و دادستان‌ها و امثالهم که به پاکی و صداقت، مسوولانه و رسالت‌مندانه مصدر خدمت هستند، محفوظ است.)
دوسیه‌های جنایی به کمیسیون‌های حقیقت‌یاب تفویض می‌شود ولی هیچ حقیقتی تاهنوز برملا نشده و هیچ جانی‌یی‌ به میز محاکمه کشانیده نشده و حتا مفهوم خیانتِ ملی به پاس ارتباطات عوض شده است.
دولت‌مردانِ حکومتِ وحدت ملی به تقسیم وظایفِ بلندپایۀ دولتی و سفارت‌خانه‌ها توجه جدی دارند، اما کمتر به پالیسی‌ها، استراتژی‌ها و پلان‌های مقتضی برای رفع نیازمندی‌های کشور دست یافته‌اند. ضمناً اختلافاتِ نظری میان مجریان قدرت همه‌روزه بالا می‌گیرد. اظهارات شکایت‌آمیز معاون اول ریاست جمهوری مبنی بر عدم توزیع عادلانۀ مناصب (بر اساس محک‌های حکومت وحدت ملی) بلندپایه و سفارت‌خانه‌ها ناشی از همین عدم همسویی‌هاست و ضمناً عدم پیروزی حکومت در امور امنیتی، بلندپایه‌گان حکومت را مجبور به اقدامات فردی و خارج از روش‌های معمولی نموده است.
رهبری و فرماندهی جنگ‌های شمال کشور از طرف جناب جنرال دوستم و اعلان موضع‌گیری‌ها و عملیات جهت بهبود اوضاع از جانب استاد عطا محمد نور، به‌وضاحت شرایط نابسامانِ کشور و عدم تواناییِ حکومت وحدت ملی را به‌ نمایش می‌گذارد.
جناب رییس جمهور! حکومت وحدت ملی صرفاً به مفهوم تقسیم قدرت و کاربرد قدرت در جهتِ ارضای هوس‌های قدرتمندانه و توسل به تصامیم عاطفی و غیرعلمی خلاصه نمی‌شود. داستان غم‌انگیز این است که «میلیون‌ها تن در داخل کشور با درد و رنج و غم و هزاران ناگواری دست به گریبان‌اند و میلیون‌ها تنِ دیگر در سرزمین‌های بیگانه به امید زنده‌گی بهتر رنج ‌می‌برند و ذلت می‌کشند». این داستان به پایان نمی‌رسد مگر آن‌که دست‌اندرکارانِ قدرت با درک مسوولیت و رسالت ملی و با گذشت از منافع فردی، گروهی و خانواده‌گی و قبول ایثار، به‌منظور حصولِ اهداف و خواست‌های ملی، کاری انجام بدهند.
کار و پیکار در جهت مبارزه با نابسامانی‌های کشورهای، محتاج پلان‌گذاری‌های عالمانه، عادلانه و کارشناسانه است که حکومت وحدت ملی بنا بر خاصیتِ‌ کثرت‌گرا (ترکیب نامتجانس و فاقد هماهنگی ممثل قدرت حاکمه) و ناهمگونِ خود نتوانسته است به این مأمول نایل‌گردد.
اوضاع نابسامانِ کشور مستوجب آن است که حکومت وحدت ملی از محفظۀ قدرتِ متنفذین پا فراتر گذاشته و در سطح ملی با مراجعه به توانایی‌های ملی (بدون توجه به ارتباطات با متنفذین قومی) و با پلان‌گذاری‌های علمی، به داستان غم‌انگیزِ ملتِ افغانستان رسالتمندانه نطقۀ پایان بگذارد.