با درود بر روح شهدای عدالت‌‌خواهی که امروز در چهارراه دهمزنگ و در حین فریاد رسای حق و عدالت جان‌های شیرین خود را از دست دادند.
جنایت دهمزنگ کار هرکس و هر گروهی که باشد، باشد و اما مسوولیت مستقیم آن برمی‌گردد به دولت افغانستان، به بی مسوولیتی اش، به ندانم کاری اش، به ناپاسخگویی اش، به بی پروایی اش، به بیگانگى اش، به راز آلوده گی و معامله گری اش … و کمبود بسیاری از اصول و روش‌هـایى که دولت ها را در مقابل ملت ها مسوول و پاسخگو میسازد.
ضمن این که خود را در این اندوه بزرگ شریک احساس می‌نمایم و از خدای متعال به خانواده های شهدا و زخمیان صبر جمیل استدعا مینمایم، اما نباید فراموش کرد که فریاد عدالتخواهانه با سرکوب انتحار و انفجار هیچگاهی خاموش نمی‌گردد.
چنانچه در پیام قبلی خود و در آغاز این حرکت گفته بودم که ممکن این اعتراض مدنی به رسیدن برق نیانجامد، ممکن در مسیر راه اخلال گردد، اسیر توطئه شود، معامله گردد … اما آنچه که در حافظۀ جمعی و تاریخ میماند، مبارزه به خاطر تحقق عدالت و برچیده شدن تبعیض از گلوی یک ملت است.