حامد کرزی رییس‌جمهور پیشین، هفتۀ گذشته در مصاحبه با روزنامۀ گاردین سخنانی بر زبان رانده است که از یک‌طرف نیروهای امنیتی را ضربه می‌زند و از جانب دیگر، از طالبان حمایت می‌کند و نیز جنگِ طالبان در کشور را یک «جنگ داخلی» می‌خواند. او حضور ناتو در چهارده‌ سالِ اخیر را ناکام خوانده و می‌گوید: نیروهای خارجی تا هنوز در آن ولسوالی‌هایی می‌جنگند که در زمان حضورِ یک‌صدوپنجاه‌هزارنفری‌شان در آن به نبرد می‌پرداختند.
آقای کرزی در بخشی از مصاحبه‌اش، از بمبارانِ طالبان توسط خارجی‌ها انتقاد کرده و هوادارانِ این کار را از افغانستان نمی‌داند و نیز گفته است که مواضعِ طالبان مانندِ همیشه قوی است و این جنگ، سبب مرگ‌های بیهوده می‌گردد. او حتا گفته است که اگر ما خودمان نمی‌توانیم بجنگیم، پس از نیروهای خارجی نیز نمی‌توانیم بخواهیم که بیایند و برای ما بجنگند.
آقای کرزی در این مصاحبه گفته است که کمک‌ِ نیـروهای بین‌المللیِ مستقر در افغانستان به نیروهای امنیتیِ ما برای دوباره پس گرفتنِ مناطقِ از دست رفته، به‌جای این‌که هراس‌افکنی را تضعیف نماید، تأثیراتِ منفی به همراه دارد و حضور نیروهای امریکایی برای مبارزه با طالبان، بی‌فایده می‌باشد.
اما اکنون سخنِ اساسی این است: اگر آقای کرزی باور دارد دلیل افزایشِ جنگ حضور نیروهای خارجی است، پس پاسخ ‌دهد که طالبان قبل از حضور نیروهای خارجی در برابرِ چه کسی می‌جنگیده‌اند؟
از جانب دیگر، آقای کرزی درحالی جنگِ طالبان را «جنگ داخلی» می‌داند که ماهیتِ جنگِ استخباراتیِ پاکستان در منطقه بالا گرفته و طالبان برای همه، ابزارِ دستِ پاکستان‌ شناخته شده‌‎اند. داخلی پنداشتنِ جنگ افغانستان، حرفی نیست که فقط آقای کرزی مطرح کرده باشد. سال‌ها پیش در زمانِ اقتدار او، آقای پرویز مشرف رییس‌جمهور وقتِ پاکستان نیز گفته بود که جنگ طالبان، جنگ داخلی است.
این نشان می‌دهد که نگاه آقای کرزی و نگاه مشرف به قضیۀ طالبان و جنگ افغانستان، همسان است. از طرف دیگر، آقای کرزی با قوی معرفی کردنِ طالبان و ناتوان پنداشتنِ نیروهای امنیتیِ کشور، به گونۀ صریح خود را سخنگوی طالبان و یا هم یکی از رهبرانِ این گروه معرفی می‌کند.
آقای کرزی اگر امروز بر هر نقطۀ منفی در روند مبارزه با تروریسم انگشت می‌گذارد، این انتقاد نخست به خودش برمی‌گردد. زیرا او همان کسی‌ست که توسط امریکایی‌ها به اقتدار رسید و بعد راهبردِ آنان را عملی ساخت و به پیازِ امریکایی‌ها در کشور بیخ داد؛ ولی حالا در اکتِ یک رهبر مخالفِ امریکا نقش بازی می‌کند تا مانع شکل‌گیریِ یک جریان اصلیِ منتقد و غیرمسلح در برابرِ سیاست‌های امریکا شود.
اگر امروز به قولِ آقای کرزی طالبان قوی شده‌اند و نیروهای امنیتی در برابرشان جنگیده نمی‌توانند، دلیلِ آن‌ برمی‌گردد به سیاست‌های او که هزاران طالب را از زندان‌ها رها کرد و به تقویتِ آنان به شکلِ واضح پرداخت و تیوری انتقالِ جنگ به شمال را ریخت. این آقای کرزی بود که استراتژی ناتو در امرِ مبارزه با تروریسم را ناکام ساخت و در سطح داخلی، آن را شکارِ علایق و سلایقِ خویش کرد. این آقای کرزی بود که زمانی با افتخار می‎گفت که ما پا به پایِ اهدافِ امریکا در منطقه حرکت می‌کنیم. گویی در آن‌زمان، امریکایی‌ها و در کُل، خارجی‌ها و نیز اوضاعِ مملکت خوب‌وخوش بودند، ولی حالا همه چیز خراب شده است!
سخنان اخیرِ آقای کرزی، یک بارِ دیگر نشان داده است که او به عنوان مهره‌یی مخرب مخالفِ منافعِ ملیِ کشور عمل ‌می کند؛ زیرا اکنون مزدورانِ آی‌اس‌آی را نسبت به فرزندان صدیقِ وطن ترجیح می‌دهد و برای آنان تبلیغ می‌کند. حالا مردم می‌دانند که حرفِ آقای کرزی و مشرف هیچ تفاوتی از هم ندارد. پنداشت‌ها و چشم‌اندازهای این دو، کاملاً یکی است و هیچ اختلافی میانِ این دو در موردِ طالبان وجود ندارد. مردم افکار و رفتارِ آقای کرزی را درک کرده‌اند و فهمیده‌اند که او خود مسببِ بسیاری از ناکامی‌ها و بحران‌ها ـ حتا بحران انتخاباتی ـ در افغانستان است و هنوز هم در تلاشِ خلقِ بحران و مسأله در کشور می‌باشد.
پیشنهادِ ما به سرانِ حکومت وحدتِ ملی این است که: این شخصیتِ مرموز را زیرِ نظر بگیرند و با رفتارها و اظهاراتِ مخربش برخورد قاطع و قانونی داشته باشند.