بر بنیاد گزارش‌های به نشر رسیده، راکت‌پراکنی‌های پاکستان به خاک افغانستان هم‌چنان ادامه دارد و گزارش‌های تازه‌ حاکی از آن است که فقط روز یک‌شنبه، بیشتر از ‌صد راکت از خاکِ آن کشور به ولایت نورستان شلیک شده است.
این راکت‌ها درست زمانی به خاک افغانستان شلیک شده‌اند که حامد کرزی رییس‌جمهوری کشور در هندوستان به‌سر می‌برد تا توافق‌نامه‌هایی را در راستای آموزش نیروهای نظامی کشور در هندوستان، و نیز سرمایه‌گذاری آن کشور در افغانستان، با نخست وزیر هند من‌موهن‌سنگ امضا کند. کرزی در این سفر، در گفت‌وگو با یک رسانه هندی، از مداخلات پاکستان در افغانستان و حمایتِ آن کشور از طالبان و مسلح کردنِ آن‌ها یادآوری و انتقاد کرد.
اگرچه افغانستان از یک‌سال‌واندی به این‌سو هدف راکت‌‌های پاکستانی قرار دارد و نیز نزدیک به دو دهه می‌شود که درگیرِ مشکلاتِ شدید با پاکستان و حتا تجاوزِ آن کشور است؛ اما پرتاب راکت‌های اخیر به ولایت نورستان، این‌بار نشانگرِ واکنش پاکستان به سفر آقای کرزی به هندوستان و هدفی که از این سفر دنبال می‌کند‌ـ بود. به عبارتی، این راکت‌ها حامل پیامِ هشدارآمیزِ پاکستان به حکومت افغانستان بودند.
البته راکت‌پراکنی پاکستان به ولایت نورستان، در پاسخ به انتقاد آقای کرزی از پاکستان در مورد حمایت از طالبان و تروریستان، نمی‌تواند تلقی شود؛ زیرا پاکستان به این نوع اظهارات و انتقادها خو کرده است و با خون‌سردیِ تمام با سیاست انکار و گریز از این اتهام‌ها، کارِ خود را به پیش می‌برد. این راکت‌پراکنی، می‌تواند متفاوت‌تر از راکت‌پراکنی‌های گذشته و واکنشی در برابر درخواست آقای کرزی از هندوستان برای سرمایه‌گذاری در افغانستان باشد؛ چیزی که به هیچ عنوان نمی‌تواند سکوتِ پاکستان را به دنبال داشته باشد.
تجربه نشان داده که پاکستان به هر نحوی تلاش دارد که از سرمایه‌گذاری‌های هند در افغانستان جلوگیری کند. چنان‌که کشته شدنِ مهندسان هندی در افغانستان و نیز حملات مکرر به مراکز سیاسی هندوستان از جمله سفارت آن کشور در کابل، از نمونه‌های آشکار چنین تلاشی بوده‌اند.
البته این به آن معنا نخواهد بود که هندوستان دیگر میلی به سرمایه‌گذاری در افغانستان نخواهد داشت، بلکه برعکس، به‌رغم همه این تهدیدها، علاقه شدیدی به چنین سرمایه‌گذاری‌ها دارد؛ اما چون جانب پاکستان سعی دارد پای هند را به هر شکل ممکن از افغانستان قطع کند، در برابرِ سرمایه‌گذاری‌های آن کشور واکنش‌های مخربانه خود را بروز می‌دهد، آن‌هم به گونه‌یی که به ساده‌گی نمی‌شود به گونه مستقیم پاکستان را در آن دخیل یافت؛ زیرا این کشور به‌طور غیر رسمی از نیرو‌هایی برخوردار است که در وقتِ نیاز آن‌ها را در برابر رقیب به کار می‌بندد؛ طالبان و شبکه حقانی از آن شمار اند.
در چنین احوالی لازم است که جانب افغانستان در تامین روابط با پاکستان و هندوستان، تا حدِ امکان موازنه و تعادل را حفظ کند. هرچند هر نوع پیمان و تفاهمی که میان افغانستان و پاکستان صورت بگیرد، هندوستان را به واکنش‌های ویرانگر سوق نمی‌دهد؛ ولی پاکستان این‌گونه نیست و در صورت احساسِ کوچک‌ترین خطر، می‌تواند قیمت یک سیر آرد را در افغانستان به پنج‌صد افغانی برساند؛ اقدامی که  تاثیر فاجعه‌بارش را بر مردم عادیِ کشور می‌گذارد.
باید پذیرفت که افغانستان یک کشورِ وابسته به پاکستان است و این وابسته‌گی، همواره به عنوان حربه‌یی در دستِ این کشور قرار دارد؛ از این‌رو شایسته است که در روابط با رقیب سنتیِ این کشور، تا آن‌جا هوشیارانه و محتاطانه عمل نمود که منجر به تحریک و انتقام‌جوییِ ظالمانه پاکستان نگردد و مردمِ بی‌چاره افغانستان قربانی نشوند.