مقام‌های ولایتِ بادغیس تأیید کرده‌اند که دو روز پیش، یک گروه شصت‌نفری از پولیسِ سرحدی به طالبان پیوسته‌اند. این گروه بعد از آن به طالبان پیوسته‌اند که ظاهراً چندین روز در محاصرۀ طالبان قرار می‌گیرند اما به آن‌ها هیچ کمکی نمی‌رسد و مجبور می‌گردند به صفِ طالبان بپیوندند.
مسلماً این نخستین‌بار و آخرین‌بار نیست که یک گروه از افرادِ پولیس به طالبان می‌پیوندند. بارها اتفاق افتاده که گروه‌هایی که در بند و محاصرۀ طالبان برای چندین روز مانده‌اند، به نیروهای طالبان پیوسته‌اند و اگر نپیوسته‌اند نیز همه کشته شده‌اند. اما هرگز چنین اتفاقی برای طالبان نیفتاده است که یک گروه از آن‌ها بعد از چندین روز محاصره، در جایی اسیرِ نیروهای دولتی شده باشد. این نشان می‌دهد که سیاست‌گذارانِ جنگیِ طالبان در این زمینه موفق عمل می‌کنند. ولی متأسفانه نهادهای امنیتیِ ما، به‌خصوص مسوولان و برنامه‌ریزانِ جنگی در حکومت، یا اصلاً به مدیریتِ جنگ آشنا نیستند و یا هم برخوردِ سیاسی می‌کنند و یا هم این‌که هرگز چیزی به نامِ مدیریتِ جنگ در نهادهای امنیتی کشور وجود ندارد!
یقیـناً اگر مدیریتِ جنگیِ سالمی وجود داشته باشد، چنین اتفاق‌هایی ابداً صورت نمی‌گیرند. اکنون مراجعِ مسوول باید پاسخ دهند که چرا این سربازان آن‌قدر موردِ بی‌توجهی قرار گرفتند که به‌ناچار به دشمن‌ تسلیم شدند.
رویداد ولایتِ بادغیس در حالی اتفاق می‌افتد که وضعیت در ولایتِ قندوز با گذشتِ هر روز وخیم‌تر می‌شود. در همین ولایت و در همین شهرِ قندوز هم گروهی از افرادِ پولیس به دلیلِ نرسیدنِ مهمات، به طالبان تسلیم شده‌اند. حالا جدا از این‌که وضعیتِ جنگی در ولایت بادغیس چگونه است و در کندز چه می‌گذرد، جنگ در افغانستان با پیچیده‌گی، ابهام و ضعف و حتا عدمِ مدیریت مواجه است. بسیاری از اشخاصی که در مقامِ مدیریتِ جنگ نشسته‌اند و به‌خصوص برخی از مسوولانِ عالیِ نهادهای امیتی، هیچ تجربه‌یی از جنگ ندارند و از جانب دیگر، خویش‌خوری‌ها و قوم‌بازی‌ها همواره باعث می‌شود افراد دلسوز و باتجربه کنار زده ‌شوند و کسانی به سمت‌هایِ مهمِ نظامی گماشته گردند که یا بی‌تجربه و بی‌کفایت‌ اند و یا هم آدم‌هایی مشکوک و چندپهلو اند.
این‌ طرز برخورد، مشکلاتِ کلانی را برای مردم و کشور به‌بار آورده‌ است. از جانب دیگر، نرسیدنِ کمک‌های به‌موقع به نیروهای امنیتیِ ما، هرازگاهی دلیلِ تسلیم شدنِ برخی از آن‌ها به طالبان شده است. همچنین بارها اتفاق افتاده که در برخی ولایت‌ها، نیروهای دولتی به‌رغمِ داشتن سلاح و مهمات نیز به طالبان تسلیم شده‌اند. این به آن معناست که حلقاتی در درونِ نهادهای امنیتی، در سطوح بالا و پایین، با طالبان رابطه دارند و بر اساسِ معامله، نیروهای دولتی را در موقعیت‌های خاص به دشمن تسلیم می‌کنند و این سبب می‌گردد که طالبان سلاح و مهماتِ زیادی را به دست بیاورند و نیز به ساحاتِ بیشتری دست یابند بدون آن‌که تلفات و خساراتی ببیـنند. این وضع، هم در قندوز و هم در بدخشان و هلمند و بغلان و احتمالاً در جاهای دیگر مشاهده شده است. بنابراین مردم انتظار دارند که سرفرماندهیِ اعلای قوایِ مسلحِ کشور و مسوولانِ ارشدِ نهادهای امنیتی، اگر به‌راسـتی برای عزت و آبادیِ افغانستان کار می‌کنند، این ضعف‌ها و خلأها را شناسایی و پُر کنند و به عوضِ نگاهِ قومی به نظام و حکومت‌داری، نگاهِ انسانی و عالمانه به مسایل و مصایبِ کشور داشته باشند و فارغ از همه علایقِ تباری و سمتی، از انسان‌های وطن‌دوست و باتجربه در امورِ نظامی کار گیرند و افرادِ چندپهلو و نفوذی را از نهادهای امنیتیِ کشور بیرون سازند. در غیر این صورت، وضعیت به‌مراتب بدتر خواهد شد و ما شاهد وضعیتی مشابهِ سوریه در کشور خواهیم بود!