کشورِ ما در پهلوی آن‌که غرق در جنگ و دربه‌دری و نفاق‌های قومی است، با گذشتِ هر روز نیز بیشتر از پیش در معرضِ آزادی‌ستیزی و تنگ‌شدنِ فرصت‌ها برای فعالیتِ رسانه‌ها و اصحابِ آن قرار می‌گیرد.
در این اواخر، تهدید علیه روزنامه‌نگاران به شکلِ مستقیم و غیرمستقیم افزایش یافته است. به نظر می‌رسد که با توجه به شرایط تازه‌‌یی که در پیشِ رو داریم، فضا به گونۀ علنی بر رسانه‌ها تنگ‌ و نفس‌گیرتر می‌گردد. از سوی دیگر اما، نباید از کنارِ حوادث و اتفاقاتی که برای رسانه‌داران و روزنامه‌نگارانِ کشور می‌افتـد، به‌ساده‌گی بگذریم؛ زیرا بی‌اعتنایی می‌تواند به این روند (رسانه‌ستیزی و اسـتبداد) سرعت ببخشد و زمینه را برای ترور و تهدید مساعدتر بسازد.
دو شب پیش، مدیر مسوولِ یکی از روزنامه‌های معروفِ کشور، مورد سوءقصد قرار گرفته است. هرچند این روزنامه‌نگار از دستِ جنایت‌کاران جانِ سالم به‌در برده، ولی کم‌وبیش مجروح گردیده است.
عبدالصبور سریر، روزنامه‌نگار جوان و مدیر مسوولِ «افغانستان‌تایمز» که به زبانِ انگلیسی در کشور نشرات دارد، به رسانه‌ها گفته است: «شب گذشته (دو شب پیش) در نزدیکی منزلم، واقع مربوطات حوزۀ پانزدهم امنیتی پولیس کابل، هدف حملۀ تفنگ‌دارانِ ناشناس قرار گرفتم. این افراد سوار بر یک موترِ نوعِ هایلکس بودند و می‌خواستند مرا اختطاف کنند؛ اما پس از رسیدنِ باشنده‌گان محل، موفق به انجامِ این‌ کار نشدند.»
او می‌گوید پس از آن‌که این افرادِ مسلح او را لت‌وکوب کرده‌اند، موتر، کمپیوتر، موبایل و سایر وسایلِ خبرنگاری‌اش را نیز با خود برده‌اند. او حالا از ارگان‌های کشفی ـ امنیتی می‌خواهد که عاملانِ این قضیه را شناسایی و بازداشت کنند.
حمله بر جانِ این روزنامه‌نگارِ کشور درحالی صورت می‌گیرد که آمار نهاد «نی» یا حمایت‌کنندۀ رسانه‌های آزاد افغانستان، نشان می‌دهد که در جریان هفتۀ گذشته، پنج خبرنگار در بخش‌های مختلفِ کشور مورد خشونت قرار گرفته‌اند. مقایسۀ این آمار با حوادثِ مشابهِ گذشته، نشان می‌دهد که میزانِ تهدیدها علیه خبرنگاران افزایش یافته و هیچ نقطۀ کشور برای آن‌ها ایمن شمرده نمی‌شود.
مسلماً روزنامه‌نگاران و خبرنگارانِ رسانه‌های کشور، سرگرمِ مبارزه در عرصه‌های مختلف‌اند؛ از سیاست گرفته تا اقتصاد، همۀ خبرها را رصد می‌کنند و از همۀ رازهایِ نهان پرده برمی‌دارند تا سببِ اصلاحات در کشور گردند. اما متأسفانه حکومت توجه چندانی به حفظِ جان این فعالانِ مهمِ جامعه ندارد. حال آن‌که رسانه‌ها به‌‌خصوص روزنامه‌نگاران، در نقشِ چراغِ جامعه عمل می‌کنند و راه را از بیراهه می‌نمایند. آنان مسوولیتِ بزرگِ روشن‌گری و حقیقت‌گسـتری را به‌دوش دارند و با فعالیتِ خود، به مقبولیت و مشروعیتِ نظام می‌افزایند.
مـتأسفانه اما عدمِ پیگیری قضیۀ سوءقصد به جانِ احمد سعیدی، آگاه امور و فعالِ رسانه‌یی، و همچنان ده‌ها مورد قصیۀ خشونت علیه روزنامه‌نگاران و فعالانِ رسانه‌یی، مصداقِ این است که جانِ این افراد برای حکومت بهایی ندارد و مسوولانِ نهادهای امنیتی نیز به رفعِ تهدیدها و خطرات علیه روزنامه‌نگاران و فعالانِ رسانه‌ها علاقه‌مند نیستند.
روزنامۀ ماندگار ضمن آن‌که حمله به جان مدیر مسوولِ روزنامۀ افغانستان‌تایمز را محکوم می‌کند، از مقام‌های عدلی، کشفی و امنیتیِ کشور می‌طلبد که به رسالتِ خود در زمینۀ حفظ جانِ شهروندان و پاسداری از آزادی بیان، متعهدانه عمل کرده و عاملانِ این حمله و حملاتِ مشابه را شناسایی، بازداشت و محاکمه کنند.
مسلماً حمله به این روزنامه‌نگار کشور، زنگِ خطر را برای همۀ رسانه‌ها به‌ صدا درآورده است و همه به‌نحوی خود را زیر فشارِ زورگویان و قانون‌شکنان برای خودسانسوری و بستنِ دهانِ آزادی می‌بینند و از حکومت انتظار دارند که اگر ریگی در کفش ندارد، به حمایتِ قاطع از رسانه‌ها و دستگیریِ مجرمین اقدام کند.