چاشت دیروز، یک حمله کنندۀ انتحاری در مسجد باقرالعلوم در غرب کابل نزدیک به چهل نفر را کشته و نزدیک به هشتاد نفر دیگر را زخمی کرده است. این آمار رسمی است. اما آمار غیر رسمی میزان تلفات را بالاتر هم نشان داده است. شیعیان در غرب کابل، در این مسجد برای مراسم اربعین گرد آمده بودند که مورد حمله قرار گرفته اند. این مسجد در حالی مورد هدف قرار می‌گیرد که به یکی از پایگاه‌های سیاسی و مکانی برای موعظه‌های مذهبی و سیاسی تبدیل شده بود. این سومین حمله و انفجار به تجمعات شیعیان در کابل طی سال جاری است که نشان می‌دهد که تلاش‌ها برای ضربه زدن به پیکر شیعیان به شدت آغاز شده است. هنوز به گونۀ رسمی، کسی مسوولیت این رویداد را به عهده نگرفته اما دو حملۀ دیگر به جنبش روشنایی و مراسم مذهبی در مکانی منصوب به زیارت سخی، در یک‌ونیم ماه پیش، کار گروه داعش بوده است و به نظر میرسد که این حمله هم در ادامۀ همان حملاتی که داعش آن را “تلافی جویانه” می‌خواند باشد. پیش از این گروه داعش هشدار داده بود که برای انتقام‌گیری حمایت جوانان شیعۀ افغانستان از حکومت بشارالاسد در سوریه، حمله‌های بیشتری را بر هزاره‌ها در افغانستان راه‌اندازی خواهد کرد. حملۀ انتحاری روز دوشنبه در مسجد باقرالعلوم، نیز در سسلسۀ همین انتقام‌گیری‌ها قابل مطالعه است که بدون شک به هدف شکل‌گیری جنگ‌های فرقه‌یی در افغانستان صورت می‌گیرد.  بارها گفته‌ایم که دشمنان افغانستان به دنبال تفرقۀ قومی و مذهبی است و در سال‌های اخیر تلاش‌های زیادی به راه انداخته است تا این آشوب را برپا کند. اما از آنجایی که مردم افغانستان سنی و شیعه در برابر نزاع‌های مذهبی حساس اند، دشمن موفق نشده است که با راه‌اندازی برخی حمله‌ها و برنامه‌ها به اهدافی که دارد نایل گردد. اما به نظر می‌رسد که حملۀ دیروز در مسجدی در کابل، خطر گسترش نبرد داعش و شعله‌ور ساختن جنگ فرقه‌یی را در افغانستان جدی‌تر می‌سازد. زیرا بعد از این احتمال حمله به اجتماعات هزاره‌ها و شیعه‌های افغانستان بالا برود و این به یک خطر بزرگ اجتماعی می‌تواند تبدیل شود. زیرا با افزایش این‌گونه حمله‌ها افراطیت مذهبی واکنشی هم می‌تواند شکل بگیرد و این مسلما به سود طراحان جنگ‌های مذهبی است. گروه‌های مخالف مسلح زیر نام طالب و داعش به حمایت پاکستان از هر راه ممکن برای برهم زدن وضعیت امنیتی و ثبات کشور استفاده کرده اند حالا هم تلاش برای جنگ‌های مذهبی از دیگر راهکارهای آنان است. زیرا شماری از مدارسی در افغانستان فعالیت می‌کنند که ذهنیت افراطی‌گری مذهبی را آموزش می‌دهند و جوانان را در برابر مذهب خاصی تشویق می‌کنند. در عین حال عین باورهای تندورانۀ خلاف، در میان برخی گروه‌های افراطی شیعی هم وجود دارد. وقتی این دو نوع قرائت‌ها مورد توجه طراحان اختلاف قرار بیگرد، حمله‌هایی از طرف سازمان‌های استخباراتی به عنوان حمله‌های تلافی جویانه مذهبی روی دست گرفته شود، می‌تواند افغانستان را به یک نزاع وحشتناک تازه بکشاند و اینجا را خطرناک‌تر از عراق و سوریه بسازد. اما خوشبختانه مردم افغانستان درک کرده اند و می‌توانند مانعی در برابر این حرکت‌های شیطانی شوند. زیرا یگانه چیزی که سبب می‌شود تا دشمن در شکل‌دهی جنگ‌های مذهبی ناکام گردد، همین آگاهی مردم افغانستان است. بنابراین مردم باید بیشتر از این هم هشیار باشند که داعش و طالب به هدف‌های تفرقه‌افگنی قومی و مذهبی برای برهم زدن وضعیت امنیتی افغانستان تلاش می‌کنند اما هی‌چگاه به جایی نمی‌رسند؛ زیرا آنان در برابر شعور و فهم مردم قرار دارند و بنابراین شاالله خواب‌های شیطانی دشمنان به ثمر نمی‌رسد.