اگر عربستان سعودی برای مردم مسلمانِ نیازمند و فقیرِ افغانستانِ اسلامی بر مبنای اخوت و وجیبۀ اسلامی خود، بیمارستان یا شفاخانه اعمار نمی‌کنـد، بند برق و سدِ آب نمی‌سازد، هزینۀ هیچ فابریکه و کارخانه‌یی را نمی‌پردازد، سرک و پُل را که صدقاتِ جاریه است نوسازی و بازسازی نمی‌کند، باغستان و تاکستانی را در زمین‌های پُر از خاک و مستعد کِشت و ثمر در افغانستان نمی‌پروراند، چاه‌های آب غرض آبیاری دشت‌های لامزروع برای برادرانِ مسلمانِ نیازمند و فقیرِ کشور هم‌دینِ خود حفر نمی‌کند، در جهت انکشاف و توسعۀ اقتصادی افغانستان کم از کم همچون کافرانِ اروپایی و امریکایی، پول و ثروتی از صدها ملیارد دالر نفتی به مصرف نمی‌رساند امـا در برابر اسلام، طالبان دینی و عالمان اسلامی در کشورِ ما احساس مسوولیت می‌کند و اشتیاق به کمک دارد؛ مسـلماً این احساس و مسوولیت با اعمار دانشگاه اسلامیِ پنجصد میلیون دالری در ننگرهار تأمین نمی‌شود!
عربستان با این سرمایه‌گذاری پنجصد میلیون دالری برای اعمار دانشگاه اسلامی در جوار پاکستان و مناطق قبایلی آن کشور که مرکز افراط‌گرایی دینی، تروریسم و قاچاق مواد مخدر است، چه چیزی را در سر می‌پروراند و چه اهدافی را دنبال می‌کند؟ حتا اگر عربستان در صدد رقابت و مقابله با سیاستِ نظام حاکم ولایت فقیه ایران در افغانستان باشد و پنجصد میلیون دالر در جهت اعمار دانشگاه اسلامی ننگرهار هزینۀ این بازی با تهران شمرده شود؛ نه تنها این بازی، یک بازی کثیف و مجرمانه در زمین افغانستان است؛ بلکه تبعات و فرجام آن، گریبان بازیگران را نیز می‌گیرد و می دَرَد.
این بازی کثیف که در ظاهر با نام کمک به افغانستانِ مجروح و مصیبت‌زده و مرهمی برای زخم‌های این کشور انجام می‌شود، در واقع نمکی بر زخم‌هایی‌ست که هنوز از آن خون می‌چکد. افغانستان به کمبود عالم دینی و کمبود مدرسه و دانشگاه اسلامی نه تنها مواجه نیست، بلکه برعکس تعداد عالمان دینی و مدارس دینی در این کشورِ مسلمان بسیار زیاد و بسیار زیاد است. بنا بر این کثرتِ بیش از حدِ ضرورت است که شمار زیاد عالمان دینیِ این کشور در سطوح مختلف ـ از ملا تا مولوی و قاری ـ در پیوند به درس و تحصیل دینی خود هیچ اشتغال و کاری ندارند و از این رهگذر هیچ معاش و درآمدی برای نیازمندی‌های زنده‌گیِ خود به‌دست نمی‌آورند. علاوه بر این‌که بی‌کاری و بی‌معاشیِ عالمان دینی یک مشکل جدی برای معیشتِ آن‌هاست، آن‌ها با این عدم اشتغال و وظیفه در جامعه احساسِ سرخورده‌گی و حقارت می‌کنند.
مدارس دینی نیز در افغانستان بسیار بیشتر از حدِ مورد نیاز ست. نه تنها شهرها و مراکز ولایات، مدارس متعدد دینیِ رسمی و غیررسمی و حتا دانشگاه‌های اسلامی دارند، بلکه در روستاها و مناطق روستایی کشور صدها و هزاران مدرسۀ دینی وجود دارد. امان‌الله ایمان سخنگوی وزارت معارف در سال ۱۳۹۲ خورشیدی در مصاحبه با صدای امریکا تعداد مدارس دینی (رسمی و غیررسمی) را در افغانستان بیش از سیزده هزار مدرسه اعلان کرد. مجیب مهرداد سخنگوی فعلی وزارت معارف افغانستان، شمار مدارس دینی رسمی یا ثبت‌شده را در وزارت معارف، ۱۰۴۸ مدرسه و شمار مدارس غیررسمی را بیش از یک‌هزار می‌گوید. قطع نظر از تفاوت آمار، نکتۀ روشن این است که هزاران مدرسۀ دینی در افغانستان به گونۀ رسمی و غیررسمی وجود دارد که بیش از دوصد هزار طالب در این مدارس رسمی و غیررسمی تعلیم و تحصیل می‌کنند. به همین‌گونه، شمار مساجد و امامان مساجد در افغانستان به ده‌ها هزار مسجد و امام می‌رسد که وزارت حج و اوقاف شمار این مساجد را به بیش از یک‌صدوبیست هزار و دوصدوچهل‌هزار امام و مؤذن تخمین می‌کند. این در حالی‌ست که هزاران عالم دینی در شهر و روستا، امامت مسجدی را ندارند.
اگر عربستان سعودی ـ سرزمین نزول وحی و سرزمین ظهور اسلام و به عنوان کشور ثروتمند و نفت‌دار ـ که سالانه بیش از صد میلیارد دالر از ثروت نفت به‌دست می‌آورد، در برابر اسلام و برادرانِ مسلمانِ خود در افغانستان احساس مسوولیت و دل‌سوزی دارد، شایسته است به جای اعمار دانشگاه اسلامی پنجصد میلیون دالری در ننگرهار، بخشی از تأمین بودجۀ سالانه در وزارت معارف، وزارت حج و اوقاف و وزارت تحصیلات عالی را برای مساجد و مدارس و عالمان دینی افغانستان متقبل شود. این وزارت‌خانه‌ها، پول برادر مسلمان عربستان سعودی خود را این‌گونه هزینه کنند:
۱- تمام مساجد افغانستان با امامانِ این مساجد از شهرها تا دورافتاده‌ترین قشلاق و دهکده، در وزارت حج و اوقاف ثبت می‌شود و امامان مساجد همچون مأموران دولت، معاش و یا حقوق ماهوار دریافت کنند.
۲- تمام مدارس دینی افغانستان در وزارت معارف ثبت و رسمی می‌شود. وزارت معارف، نصاب درسی این مدارس را تنظیم و هزینۀ آن را همچون مکاتب عصری تأمین می‌کند.
۳- وزارت حج و اوقاف، قانون و مکانیسم تعیین امامان مساجد و اعمار مساجد را تدوین و به تصویبِ مراجع قانون‌گذاری می‌رساند.
۴- دولت افغانستان و این سه وزارتِ متذکره متعهد می‌شوند که صورت مصرفِ پول مورد کمکِ عربستان را در این موارد با شفافیت نشان می‌دهند و دولت عربستان در توافق رسمی دوجانبه تعهد کند که در نظام درسی مدارس دینی، تنظیم امور مساجد و برنامۀ وعظ و تبلیغ امامان مساجد و عالمان دینی هیچ‌گونه نقش و دخالتی نمی‌داشته باشد.