جنایات طالبانی، جفاهـاى دولتی، کیمیسیون‌های حقیقت یابی و تسلیت‌های عمومى پشت سرهم، عمق فاجعه را سنگین‌تر، گسترۀ آن را کلان‌تر، از خط صبر مردم گذشته، وضعیت کشور را به حالت هشدارباش درآورده است.
حالا حکومت می‌گوید: آمادۀ شنیدن خواست‌های مشروع مردم اند. اما از دیر مدتی‌ست که مردم به زبان‌های مختلف، زبان رسانه‌ای، تدویر اجتماعات، راه اندازی کنفرانس‌ها، اعتراضات مدنی و سرانجام حمل پیکرهای خونین جوانان شان به صد زبان گفته اند و می‌گویند این‌که رهبری حکومت موجود را نمی‌خواهند، مصرانه تقاضا دارند جلالت‌مآبان از مقام مسوولیت مردم پائین شوند، حق رأی مردم را با انتخابات زود هنگام به خودشان مسترد نمایند، یا حداقل تکلیف فردى خود را با تحویل‌دهی قدرت به مرجع قانونى، مشخص سازند. بالاخره به هر شیوۀ ممکن که قانع میباشند، دست از سر مردم بردارند، اجازه دهند مردم خودشان سرنوشت خود را به گونۀ دیگرى غیر از انفجار وانتحار و فاجعه و فقر و فرار و ترور و صدها مصیبت دیگر، رقم بزنند.
سعی نکنید احساسات و اعتراضات مردمی را با تبلیغ قومی مانند خود و با حریف سازی مهره های هـمرنگ خود در اذهان عمومى مخدوش سازید. چون جنبش‌های عدالتخواهانۀ مردمی یکی پی دیگری همه از بطن و درد مردم برخاسته اند و حریف واقعی تان، رنج و خواست مردم می‌باشد، نه شخص و گروه و نهـاد به خصوصى. تلاش نکنید، در لفافۀ مصلحت‌هـا و نشست‌های کلان سالاری، اصل جریان خودجوش مردمی را به گونۀ دیگر تفسیر و تعریف نمایید. چون طی سه و نیم سال حکومتداری شما، مردم با گوشت و پوست و استخوان، راز اصلی این مصلحت ها و کلان سالارى شما را تجربه کرده اند.
بهتر است به خواست واقعی مردم تمکین نمائید تا به این تراژیدی نقطۀ پایان گذاشته باشید.
در یک سفر و از راه دور، به روح شهـداى ضد انتحار و استبداد دعا مینمایم، قلبآ با غم هـمهء خانواده هـاى داغدار شریک میباشم و با برگشتم در چند روز آینده، موقف حکومت و مردم را هـمه با هـم باید روشن نماییم.