بارنت روبین، کارشناس ارشد در امور افغانستان و جنوب آسیا اعلام کرد که امریکا در استراتژی خود تاکید بیش از اندازه‌یی بر گزینه نظامی دارد در حالی که خطر سقوط حکومت افغانستان به دلیل اختلافات قومی-سیاسی بیش از سقوط آن توسط طالبان است.
پس از گذشت ۶ ماه از آغاز دولت جدید واشنگتن، ترامپ و تیم امنیت ملی این کشور همچنان در ایجاد استراتژی جدید امریکا در افغانستان ناکام هستند.
جیمز ماتیس وزیر دفاع امریکا ماه گذشته طرحی را به ترامپ ارایه داد که شامل افزایش ۴۰۰۰ نفری نظامیان امریکایی مستقر در افغانستان است اما این طرح با مخالفت ترامپ روبرو و رییس‌جمهور امریکا از تیم خود خواستار طرح بهتری شد.
از سوی دیگر، نیز چند روزی است که گزارش‌هایی از تمایل ترامپ به جایگزینی نظامیان امریکایی با سربازان اجیر در افغانستان به گوش می‌رسد، طرحی که مورد انتقاد شدید بسیاری قرار گرفته است.
حال این پرسش مطرح می‌شود که دلیل تاخیر اعلام استراتژی جدید امریکا در افغانستان چیست؟
بارنت روبین پژوهشگر علوم سیاسی و یکی از کارشناسان ارشد در امور افغانستان و جنوب آسیا می‌گوید: براساس گزارش رسانه‌ها، اختلاف نظر شدیدی میان رییس جمهور امریکا، حامیان ملی‌گرا و همچنین ژنرال مک‌مستر مشاور امنیت ملی امریکا وجود دارد که تقریباً می‌توان گفت: اجماع کارشناسان نظامی و امنیت ملی امریکا نیز همینطور است.
مک مستر معتقد است که در جنگ علیه تروریسم، افغانستان در اولویت قرار دارد و به همین دلیل نیز حضور بلند مدت نظامیان امریکایی را در افغانستان ضروری می‌داند.
او همچنین خواستار افزایش ۵۰ درصدی شمار نظامیان امریکایی در افغانستان برای آموزش و مشاوره به نیروهای امنیتی افغان شده است.
این کارشناس ارشد امور افغانستان می‌گوید: اگرچه پیروزی بر طالبان در میدان نبرد ممکن نیست، اما حضور نظامیان امریکایی و کمک سالانه ۲۳ میلیارد دالری می‌تواند حکومت افغانستان را به ادامه ایجاد اصلاحات و همچنین تقویت خود قادر کند و شاید موفق شود تا برخی طالبان را برای پیوستن به روند صلح نیز تحت فشار قرار دهد.
ترامپ، استیو بنن استراتژیست و مشاور ارشد و دیگر همکاران او طرح پیشنهادی مک مستر را مشابه طرح «ملت سازی» می‌دانند که هزینه‌های زیادی را در برداشته و تعهد نامحدود و پُرهزینه‌یی است که راه‌بردی برای «پیروزی» در آن وجود ندارد.
ترامپ، بنن و برخی دیگر از مقامات کاخ سفید ضمن زیر سوال بردن طرح مک مستر در حال بررسی استفاده از نظامیان قراردادی و خروج نظامیان امریکایی از افغانستان هستند.
با این حال، به نظر می‌رسد که هیچ‌کدام از طرح‌های ارایه شده هنوز مورد موافقت ترامپ قرار نگرفته است.
روبین در رابطه با مسایلی که دولت ترامپ هنگام ایجاد استراتژی باید آن را در نظر بگیرد، گفت: دولت امریکا مثل همیشه بر اهمیت نیروی نظامی تاکید بیش از اندازه‌ای دارد. این در حالی است که احتمال سقوط دولت افغانستان به دلیل تفاوت‌های قومی-سیاسی و یا عدم کمک‌های مالی به این کشور بسیار بیشتر از سقوط آن توسط طالبان است.
پس از سال ۲۰۰۱ کشورهای همسایه افغانستان تغییر کرده‌اند و دیگر از حضور نظامی امریکا در افغانستان حمایت نمی‌کنند؛ در واقع تمام کشورهای منطقه به جز هند، حضور نیروهای امریکایی در افغانستان را به عنوان تهدید می‌بینند. تعریف تهدید نیز در این سال‌ها تغییر کرده است.
در سال‌های اخیر طالبان از طریق دیپلماسی فعال منطقه‌یی کشورهای منطقه از جمله روسیه و چین را متقاعد کرده‌ که این گروه تهدیدی را برای آنان ایجاد نمی‌کند و هدف آن‌ها به داخل مرزهای افغانستان محدود می‌شود.
بنابراین، این کشورها دیگر در جنگ با طالبان سرمایه‌گذاری نمی‌کنند و تلاش‌های خود را برای مبارزه با امریکا و داعش متمرکز کرده‌اند.
با این حال، کشورهای نامبرده مخالف حکومت مرکزی افغانستان نیز نیستند، مگر در مواردی که مربوط به امریکا باشد.
این کارشناس مسایل افغانستان در ادامه دربارۀ حمایت روسیه از طالبان گفت: ممکن است که روسیه از طالبان حمایت‌های تسلیحاتی محدودی داشته باشد تا این گروه نیز در پاسخ با روسیه علیه داعش و یا شاید امریکا همکاری کند؛ با این حال روسیه تلاش ندارد تا برای سرنگونی حکومت افغانستان و یا حتی خروج نظامیان امریکای و ناتو طالبان را تجهیز کند.
او گفته است که بهترین نتیجه در افغانستان خروج نظامیان امریکایی پس از انجام مذاکراتی است که منجر به حفظ ثبات در افغانستان شود؛ این به این معنی است که مذاکرات باید شامل کشورهای همسایه، طالبان و حکومت افغانستان باشد.