فصل سرما از راه می‌رسد و قیمت مواد سوختی و ارتزاقی طبق معمول در افغانستان بالا می رود. بی جاشدگان داخلی که در نقاط مختلف کابل مسکن گزیده اند، شاکی اند که مشکلات شان رو به افزایش است.
محمد اکرم از خانه اصلی اش به دلیل ناامنی بیجا شده و حالا با خانواده‌اش در حومه شهر کابل در زیر خیمه پاره پاره زندگی می‌کند. در سرمایی که مردم در خانه به گرمایش ضرورت دارند، زندگی در زیر خیمه و ترپال، تقلایی برای نجات است که کریم این شب‌ها با آن دست و گریبان است.
به گزارش دویچه وله، محمد اکرم در حالی که از سردی می لرزد، می‌گوید: «در زیر خیمه‌ها و ترپال‌ها زنده‌گی می‌کنیم، هوا خیلی سرد است. ۱۰ تا ۱۲ تن طفل و کهن سال در سال گذشته به خاطر سرمای شدید مردند. اگر امسال سردی بیاید احتمال می رود که تعداد بیشتری بمیرند».
نزدیک به ۷۰ هزار بیجاشده داخلی
براساس آمار وزارت امور مهاجرین و عودت کنندگان، حدودا ۶۹ هزار بیجاشده داخلی افغان در کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان ثبت شده اند. از این رقم، سه هزار خانواده اکنون در کابل زنده‌گی می‌کنند.۱۲۰۰ خانواده تنها در چهارراهی قنبر شهر کابل مسکن گزیده اند.
بیجاشده‌گان از بیکاری شکایت می‌کنند و از نهادهای مسوول خواهان کمک هستند. طاوس خان، وکیل بیجا شده‌گان در چهارراهی قنبر می‌گوید که وضعیت این بیجا شدگان وخیم است و نیاز جدی به کمک‌های بشردوستانه دارند.
وی می افزاید: «وزیر صاحبان به ما وعده سپرده بودند که تا زمستان امسال نمره‌های رهایشی در همین شهر کابل برای تان توزیع خواهیم کرد. مگر تا حال هر طرفی که می‌رویم می گویند هنوز کار پالیسی سازی تمام نشده. اکنون زمستان سر رسیده و ما از تمام موسسات کمک کننده، مخصوصا پارلمان و سایر بزرگان دولتی می خواهیم که به ما توجه کنند و ما را از این سرما و از این وضعیت نجات دهند».
بیجاشدگان می‌گویند که در اثر جنگ و ناآرامی منطقه شان را ترک کرده به کابل مهاجر شده اند و تا زمانی که منطقه شان امن نشود امکان ندارد که برگردند. به گفته طاوس خان، طالبان مردم را مجبور می کنند تا در کنار شان علیه دولت بجنگند، اما مردم صلح می خواهند.
بهانه‌یی برای دریافت کمک
مهرخدا صبار، رییس حالات اضطرار در وزارت امور مهاجرین، وضعیت بشری این خیمه نشینان را نگران کننده می‌خواند و می‌گوید که این وزارت در نظر دارد تا کمک‌های بشری و عاجل زمستانی در محلات مسکونی بیجا شدگان توزیع کند، اما نمره های زمین برای خانه های رهایشی، برای آنان در ولایت مربوطه شان توزیع خواهد شد.
او می گوید: «گزارش‌هایی وجود دارند که یک تعداد برای گرفتن کمک‌ها در میان این بیجا شدگان حضور دارند، تعدادی دیگر برای نزدیکی بازار کار این جا جمع شده اند، حتا یک عده از آنها اسب های قیمتی دارند و یک تعداد فامیل هایی هستند که صرف از طرف روز خیمه های شان را برپا می کنند و شب به خانه های مناسبی که دارند بر می گردند. اما ظاهرا از دید بشری و انسانی همه آنها مستحق کمک هستند».
بیشتر از همه وضعیت اطفال در این کمپ ها وخیم است. هرچند موسسه یی به نام «آشیانه» صنف های درسی را تحت نصاب آموزشی وزارت معارف تا صنف نهم در این محلات برگزار کرده است، ولی وضعیت صحی و معیشتی اطفال این خانواده ها که در معرض گرما و سرمای مستقیم هستند و به بهداشت آنان توجهی نمی شود، نگران کننده است.
دل آغا، یکی از جمله کودکان بیجا شده است. او می‌گوید: «ما درصنف های آشیانه درس های پشتو، دری و قرآنکریم می آموزیم. همچنان در صنف قلم، کتابچه و بکس می دهند، برای هر نفر نصف نان هم می دهند».
سال گذشته بیش از ۲۰ تن در اثر سردی زمستان در کابل جان های شان را از دست دادند. سال گذشته بیش از ۲۰ تن در اثر سردی زمستان در کابل جان های شان را از دست دادند.
سردار ولی کودک دیگری است که کار می‌کند و به صنف های آشیانه نمی‌رود. او می‌گوید: «ما هیج چیزی در خانه خود نداریم، وقتی هوا سرد می شود کاغذ و چوب و پلاستیک جمع می کنم و در بخاری خود می سوزانیم تا گرم شویم. اگر این کار را نکنم می میریم، تا حال چهار طفل به خاطر سردی مرده اند».
اما از طرف دیگر گفته می‌شود مساعدت‌های دوامدار از سوی نهادهای داخلی و خارجی سبب شده اند که ساکنان این کمپ ها به گرفتن کمک عادت کنند و مسوولیت پذیر نباشند.
احمد کودکی یتیم است که بیجا شده و حالا با کاکای کبک بازش در کمپ زنده‌گی می‌کند. او می‌گوید: «او کبک‌ها را جنگ می‌دهد و از کبک جنگی پول می‌گیرد، در هر دور از ۲۰۰ تا افغانی ۵۰۰ شرط می‌گذارند».
به گفته مسولان امور، این بیجا شده‌گان در ۳۰ نقطه شهر کابل پراکنده شده اند که علاوه بر مشکلاتی که خود شان مواجه هستند، زمین‌های دولتی را نیز اشغال کرده و برای باشنده‌گان بومی این مناطق نیز مشکلاتی را ایجاد کرده اند. بیشتر این بیجا شده‌گان داخلی از ولایت‌های هلمند، ننگرهار وارزگان هستند.