درحالی که افغانستان سخت‌ترین روزهای خود را سپری می‌کند و حداقل در هر روز بر اثر حملات تروریستی گروه‌های افراطی، ده‌ها تن از نظامیان و غیرنظامیانِ کشور جان می‌بازند، رییس‌جمهوری پیشینِ کشور در روسیه و رییس دولتِ فعلی در ارگ ریاست‌جمهوری مشغول رجزخوانی در مورد وضعیتِ کشور اند. آقای کرزی که این روزها خود را به دلیلِ موضع‌گیری‌های ضد امریکایی‌اش به روسیه نزدیک کرده، در شهر سوچی در چهاردهمین نشست باشگاه سیاسی بین‌المللی»والدای»، از شکست امریکایی‌ها و به تبع آن، از شکست دولت افغانستان در مبارزه با تروریسـم سخن می‌گوید.
آقای کرزی در حالی که می‌گوید از زنده‌گی غربی خوشش می‌آید، معتقد است که غربی‌ها اهدافِ خوبی در افغانستان و منطقه ندارند و به همین دلیل، مشکل افغانستان همچنان بدون حل باقی مانده است. او به گونۀ مشخص به امریکا اشاره می‌کند و می‌گوید که این کشور در افغانستان شکست خورده است. به گفتۀ آقای کرزی، داعش پدیده‌یی امریکایی‌ست که وارد افغانستان شده و از طریق همین کشور نیز تمویل می‌شود. شاهد آقای کرزی برای چنین ادعایی، چرخبال‌هایی است که به گفتۀ او در مناطق مختلفِ کشور سلاح و امکانات نظامی به داعش می‌رسانند.
آقای کرزی در حالی از حضور داعش در افغانستان به عنوان پدیدۀ امریکایی سخن می‌گوید که همین چند سال پیش وقتی از او پرسیده می‌شد که آیا نسبت به حضور داعش در افغانستان نگرانی دارد، او پاسخ می‌داد که داعش در این کشور وجود ندارد چون دیدگاه‌های این گروه با مردم افغانستان نمی‌تواند همسویی داشته باشد. اما حالا معلوم نیست که آقای کرزی بر اساسِ کدام دریافت‌ها به این نتیجه رسیده که داعش در افغانستان حضور پیدا کرده است؟ از جانب دیگر، آقای کرزی هیچ‌گاه نمی‌گوید که اعضای گروه داعش کجایی اند؟ آیا خارجی‌ها هستند که وارد افغانستان شده اند و یا این‌که افرادی از همین کشور به این گروه پیوسته اند؟
در همین حال، رییس‌ حکومتِ فعلیِ کشور که مسوولیت اصلی تأمین امنیت را به عهده دارد، در برابر هر حملۀ انتحاری که صورت می‎گیرد، به حرف‌های همیشه‌گی و خسته‌کننده‌اش پناه می‌برد و تلاش می‌کند نشان دهد که هیچ نگرانی‌یی نسبت به وضعیت امنیتی کشور وجود ندارد.
اعلامیه‌هایی که از سوی ارگ ریاست جمهوری در واکنش به حملات مرگبار انتحاری طالبان صادر می‌شوند، واقعاً شرم‌آور و حقارت‌آمیز اند. این اعلامیه‌ها که حتا از نظر احساسی با سخیف‌ترین واژه‌ها و جملات نوشته می‌شوند، چه دردی را می‌توانند دوا کنند؟ چیغ کشیدن‌ها و تهدیدهای آقای غنی که حالا به یک امر عادی و حتا مضحک تبدیل شده، چه گرهی از کار فروبسـتۀ این کشور باز می‌کند؟
از سه سال به این‌سو هر زمانی که آقای غنی خواسته در برابر حملات گروه‌های تمامیت‌خواه و جنایت‌پیشه واکنش نشان دهد، به تهدید‌های مشابه پناه برده است. او همیشه در سخنرانی‌های خود مدعی شده که این بار، بارِ آخر است که چنین رویدادی اتفاق می‌افتد، چون او به نیروهای امنیتی کشور دستور صـادر کرده که بساط دشمنان را از کشور جمع کننـد. اما پس از چندی که این تهدیدها به فراموشی سپرده می‌شود، تازه رییس حکومت به فکر آغاز گفت‌گوهای صلح با مخالفانِ مسلح می‌افتد.
این بار نیز پس از حملات مرگبار پکتیا، غزنی، قندهار، کابل و غور، یک بار دیگر رییس حکومت وحدت ملی طالبان را تهدید کرده که نابود خواهند شد. اما این‌که چه زمانی و چگونه، هنوز مشخص نیست!
حالا حتا نزدیکان رییس صاحب نیز تهـدیدهای او را جدی نمی‌گیرند و می‌دانند که او به اصطلاح «بی‌خریطه فیر» می‌کند. همه به یاد دارند که پس از حملات خونین کابل، رییس حکومتِ موجود با غرور تمام از طرح امنیتی‌اش برای پایتخت سخن گفت و اطمینان داد که با اجرایی شدن این طرح، دیگر هیچ تهدید امنیتی متوجه پایتخت نخواهد شد. اما حتا پس از عملی شدن طرح «همه‌جانبه» رییس‌جمهوری می‌بینیم که هیچ تغییری در وضعیت امنیتی کابل به میان نیامده است. یا وقتی گروه طالبان موفق شد که خود را به پایگاه ۲۰۹ شاهین در مزارشریف برساند و فاجعه‌یی بزرگ را بیـافریند، رییس دولت اعلام کرد که تدابیری روی دست گرفته است که دیگر هیچ گروه تروریستی‌یی نتواند خود را به قلب نیـروهای امنیتی نزدیک سازد. اما پس از حمله به نیروهای امنیتی در پکتیا، قندهار و غزنی مشخص شد که تدابیر آقای غنی از چه نوع بوده است.
حالا هم پس از حملات مرگبار در کابل و برخی ولایت‌های افغانستان، چند روزی مقام‌های کشور از تدابیر شدید امنیتیِ خود سخن می‌گویند و یا مثل آقای کرزی که از اسپ قدرت افتاده اند، وضعیت فعلی کشور را ناشی از حضور امریکا و متحدان غربی افغانستان می‌دانند، در حالی که خود همین آقایان در پای پیمان‌های استراتژیک با این کشورهای «دشمن» امضا کرده اند و خود باعث شدند که در افغانستان باقی بمانند. حالا اگر قرار باشد به‌خاطر حضور امریکایی‌ها در افغانستان کسی به پای میز محاکمه برده شود، آن شخص چه کسـی خواهد بود؟ آیا می‌توان کسی غیر از کرزی را متهم به دعوت امریکایی‌ها برای حضور در افغانستان کرد؟
مسلماً این‌گونه رجز‌خوانی‌ها هیچ دردی را دوا نمی‌کند و نه سبب می‌شود که افغانستان از نیازمندی به کمک‌های جامعۀ جهانی خلاصی پیـدا کند. فراموش نباید شود که دلیلِ بخش زیادی از مشکلاتِ امروز کشور به سیاست‌های غیرعقلانی و خودمحورانۀ حکومتِ گذشته منوط است. اگر آقای کرزی واقعاً به ثبات و امنیتِ افغانسـتان می‌اندیشد، باید همراه با دیگر نیروها و جناح‌های موجود، طرحی قابل اجرا برای تأمین امنیت کشور ارایه ‌کند، نه این‌که با چنین اظهارات، وضعیت را برای مردم افغانستان و جهان مبهم‌تر از گذشته بسازد.