بخش دوم و پایانی/

□ ۴ـ سرِصحبت را بازکنید.
گاهی شروع صحبت برای کودکان مشکل است.
سرصحبت را با جملاتی مانند «چی شده؟ بگو از چی ناراحت استی؟» باز کنید. هرچه این جملات اختصاصی‌تر باشند، موثرتر اند. اگر کودک نمی‌خواهد در مورد موضوعی صحبت کند، به او القا کنید که آزاد است و می‌تواند در فرصت دیگری این کار را انجام دهد.
□ ۵ـ به کودک اجازۀ صحبت کردن بدهید.
افراد بالغ معمولاً تمایل دارند راه‌حل‌هایی پیشنهاد دهند و حتا برای کودکان نطق کنند در برابر این وسوسه‌ها مقاومت کنید.
□ ۶ـ فقط گوش کنید!
سعی کنید حرف‌های کودک را به خودش برگردانید تا شما را با بخش بیشتری از احساساتش شریک کنید. شیوۀ گوش کردن فعال یعنی تکرار یا تفسیر آن‌چه کودک به شما گفته است را به‌کار گیرید. با پاسخ‌های کودک پیش بروید و بیشتر یک دوست دانا باشید تا یک پولیس کنجکاو. توجه داشته باشید شما در حال مشاهدۀ دنیا از دیدِ کودک هستید نه لزوماً واقعیتی که اتفاق افتاده است. از هر روشی زیاد استفاده نکنید، اگر همۀ جملات کودک را تکرار کنید یا مطالب زیادی از او بپرسید، ممکن است خسته و آزرده‌خاطر شود.
□ ۷ـ بگذارید که کودک حس کند که شما از درد دل کردن او خوشحال استید.
وقتی در مورد مشکلات زنده‌گی‌اش با شما صحبت می‌کند، بگذارید حس کند که شما احساس خوبی نسبت به این کار دارید.

□ چه‌گونه با کودک خود صحبت کنیم؟
۱ـ مجبورش کنید به چشم‌های‌تان نگاه کند.
حواس کودکان به آسانی پرت می‌شود؛ اطمینان حاصل کنید که هنگام صحبت کردن به شما نگاه می‌کنند. شاید این مهم‌ترین عامل در پیروی کودک از دستورات یا گوش دادن به شما باشد. اگر کودک‌تان با نگاه کردن به چشمان شما می‌ترسد یا احساس راحتی نمی‌کند، به او بیاموزید تا به دهان یا تمام صورت شما نگاه کند.
گاهی برای جلب توجه کودک لازم است تماس جسمی با او داشته باشید. به آرامی دست‌تان را روی شانه‌اش بگذارید… فقط گاهی از این روش استفاده کنید و بکوشید به استفاده از آن عادت نکنید.
برای کودکان بزرگ‌تر هر چیزی بیش از یک اشارۀ کوچک با دست بر شانه‌اش، ممکن است به جای جلب توجه به یک رویارویی بدون ثمر بیانجامد.
وقتی کودک هنگام صحبت کردن به شما نگاه می‌کند، برای این کار او را تشویق کنید و بگذارید بداند که از او راضی هستید. بعدها در صورتی که علاوه بر نگاه کردن به شما، از دستورات نیز پیروی کرد، او را تحسین کنید.
۲ـ آرام ولی محکم صحبت کنید.
اگر معمولاً هنگامی که کاری از کودک‌تان می‌خواهید صدای‌تان را بلند می‌کنید، کودک می‌آموزد تا هنگامی که صدای‌تان را به حداکثر نرسانده اید، به شما بی‌توجهی کند.
۳ـ از جملات پرسشی اجتناب کنید.
اگر در مورد چیزی که می‌خواهید کودک‌تان انجام دهد، پرسشی در ذهن ندارید، از جملات قاطع استفاده کنید تا دقیقاً بداند چه کار باید بکند و به علاوه آن را چه موقع، کجا و چه‌گونه انجام دهد.
۴ـ با جملات ساده صحبت کنید.
از کلماتی که کودک آن‌ها را نمی‌فهمد، استفاده نکنید. ساده و روشن حرف بزنید. پرگویی نکنید. دستورات و توضیحات طولانی ممکن است باعث فراموش شدن بخش‌های اصلی صحبت‌تان شود. نوجوانان برای به یادآوردن سرنخ‌های اطلاعات شفاهی، توانایی محدودی دارند. گفت‌وگوهای کوتاه و ساده همراه با یک عکس‌العمل طبیعی، بهتر از یک سخن‌رانی طولانی، درک و به‌خاطر سپرده می‌شود.
۵ـ احساس‌تان را به کودک بگویید.
بدون آن‌که مستقیم از کودک انتقاد کنید، به او بگویید در مورد اعمال و رفتارش چه احساسی دارید. اگر از جملاتی استفاده کنید که به جای کودک به خودتان اشاره کند، می‌توانید از سرزنش یا حمله کردن به کودک بپرهیزید، هم‌چنین احساسات را به گونۀ موثر بیان کنید.