در دو روز گذشته، افغانستان میزبان شورای امنیتِ سازمان ملل متحد بوده است. سفر یک هیأتِ مهمِ شورای امنیت سازمان ملل به افغانستان، یک بار دیگر فرصتِ خاصی را برای دولت افغانستان فراهم کرده است تا مطالباتِ سیاسی ـ امنیتی‌اش را با مهم‌ترین رکن ِسازمان ملل متحد در میان بگذارد.
به نظر می‌رسد که شورای امنیت سازمان ملل متحد در نظر دارد که به افغانستان به عنوان کشوری در حالِ جنگ با تروریسم کمک کند و به همین دلیل می‌خواهد که اوضاع این کشور را از نزدیک مطالعه و بررسی نماید.
آن‌چه اکنون به عنوان یک مورد مثبت در این زمینه قابل تأمل است، شکایتِ افغانستان از پاکستان به اعضای شورای امنیت می‌باشد؛ همان چیزی که روزنامۀ ماندگار از نخستین پیشنهادکننده‌گانش به دولتِ حامد کرزی و اشرف‌غنی بوده است. اگر اسناد و شواهدی که دولت افغانستان به شورای امنیت سازمان ملل ارایه کرده است، دقیق و قوی باشند، می‌تواند فشارهای لازم را بر پاکستان وارد آورد.
اکنون که افغانستان خواستار اعمالِ فشارِ شورای امنیت بر پاکستان شده است، باید همۀ جریان‌های سیاسیِ کشور از چنین خواستی حمایت کنند؛ زیرا افغانستان بدون چنین در خواستی نمی‌تواند راهی به سویِ صلح پیدا کند.
از جانب دیگر، افغانستان در فرصتی خواهانِ فشار بر پاکستان شده که آن کشور نیز با مشکلاتی از جانبِ امریکا مواجه گردیده است. اگرچه هنوز هم شک و تردیدهایی در مورد فشار وارد کردنِ امریکا بر پاکستان وجود دارد اما آن‌چه در سطوح ظاهری نمایان شده نیز می‌تواند برای پاکستان ـ که در عین حال با مشکلاتِ دیگری هم در منطقه مواجه است ـ آزاردهنده باشد.
مسلماً اگر دولت افغانستان روی شکایتی که مطرح کرده، ایستاده شود و بعد روی کدام موضوعِ دیگر با پاکستان وارد مذاکره نگردد، می‌تواند گام بزرگی را برای ایجاد ثبات در کشور بردارد.
از سوی دیگر، در چند روزی که مقامات و اعضای شورای امنیت در کابل بودند، هیچ عملِ تروریستی‌یی در پایتخت صورت نگرفت و این نشان می‌دهد که پاکستان نخواسته با چنان اقداماتی در حضور اعضای شورای امنیت در کابل مشکلاتِ بیشتری را برای خود خلق کند. با این حساب، مهم‌ترین نقطه‌یی که آقای غنی مطرح کرده این است که مذاکره با گروه‌های طالبان نتیجه‌بخش نیست؛ زیرا هر بار معلوم شده که طرفِ مذاکره‌‎کننده به عنوان نمایندۀ طالبان، یا دُکان‌دار بوده است و یا هم شخصی بی‌صلاحیت.
بنابراین اگر مذاکره برای دست یافتن به صلح با پاکستان صورت بگیرد، می‌تواند برای وضعیتِ کنونی گره‌گشا واقع شود، اما این در صورتی ممکن است که دولت آقای غنی در قدم اول، خودش نقطۀ اطمینان‌بخش و ثبات‌آفرین برای افغانستان باشد. متأسفانه امروز تحرکاتِ سیاسیِ او سبب ایجاد نزاع‌های بیشتر و تازه‌تر در جامعه شده و پروسۀ اصلاحات و توسعه کاملاً مسخ و منحرف گردیده است؛ چنان‌که در انتقاد اعضای شورای امنیت از آقای غنی هم، خواستِ آنان مبنی بر «اصلاحات و توسعۀ واقعی» مطرح شده است.
یقیناً اگر دولت افغانستان نتواند با مشکلاتِ ملی و داخلیِ خود عاقلانه برخورد کند و نتیجتاً همۀ گروه‌های سیاسی و مردمی خود را در آیینۀ دولتِ موجود احساس نکنند، در عرصۀ فراملی و بین‌المللی ابداً توانی برای چانه‌زنی و بُرد نخواهد داشت.
پیروزی در عرصۀ بین‌المللی از قدرتِ ملی نشأت می‌گیرد و قدرت ملی، مفهومی مادی و معنوی‌ست که در دولت‌داریِ آقای غنی مورد بی‌اعتنایی قرار گرفته است. بسیار مهم است که متقارن با شکایت از پاکستان به اعضای شورای امنیت، دولت آقای غنی بتواند اصلاحاتِ لازم سیاسی را به شکلِ راستینش روی دست بگیرد و فاصلۀ مردم و گروه‌های سیاسی را با دولت کاهش دهد. در غیر آن، آقای غنی انرژی‌یی را که باید برای پیگیری شکایتش در شورای امنیت مصرف کند، صرف چالش‌های سیاسی داخلی خواهد کرد و نوبت به پاکستان ابداً نخواهد رسید!