جیمز ماتیس وزیر دفاعِ ایالات متحده در سفر به کابل، حاملِ یک پیامِ مهم برای مردم امریکا و افغانستان و جهان بوده و آن این‌که: امریکا به دنبال پیـروزی نظامی در افغانستان نیست اما با تسهیل روند آشتیِ گروه طالبان و دولت افغانستان، می‌خواهد به یک «پیـروزی سیاسی» در این کشور دست یابد.
این پیام البته با اندکی توضیحاتِ دیگر، پیش از عزیمتِ آقای ماتیس به کابل، با خبرنگاران در میان گذاشته شده و در آن اعلامِ امیدواری شده که آن‌ها (دولت امریکا) تمایلاتی را از سوی طالبان مبنی بر صلح با دولت افغانستان دریافت کرده‌اند و حمایتِ امریکا از این روند نیز پاسخ به همۀ کسانی‌ست که از شانزده سال جنگ خسته شده‌اند.
سفر وزیر دفاع امریکا به کابل و جزییاتِ بیشترِ رای‌زنی‌هایِ آن با مقامات حکومت افغانستان، اگرچه به تفصیل در رسانه‌ها منتشر نشده، اما سایت ریاست‌جمهوری خبر داده که هر دو جانب در خصوصِ مبارزه با تروریسم در افغانستان و منطقه، مبارزه با مواد مخدر به‌ویژه مراکز پروسس و تولید آن و همچنین امنیت انتخابات بحث و تبادل نظر کرده‌اند. افزون بر این خبر کوتاه، ورود آقای ماتیس به کابل، برای شهروندانِ کابل با یک حاشیۀ دیگر نیز همراه بوده است: ترافیک سنگین و راه‌بندی‌های نفس‌گیر!
هنوز جیمزماتیس به کابل نرسیده بود و هیچ‌کس از مردمِ عادی هم از سفرِ وی اطلاع نداشت، که بسیاری از خیابان‌های کابل با ترافیک و ازدحامی بی‌سابقه مواجه شد. حتا در ساعت‌هایِ آغازینِ شب برخی از مهم‌ترین و پُرترددترین خیابان‌ها، به روی مردم و موترهای‌شان مسدود بود و حضور ثقیلِ نظامیان در جادها و پیاده‌روهای کابل، به این شهر چهره‌یی نظامی و اضطراری بخشیده بود. بر اثر این وضع، بسیاری از باشنده‌گانِ کابل مجبور شدند که پیاده به خانه‌های‌شان بروند. ساعت‌ها بعد اما مردم دانستند که دلیلِ این‌همه راه‌بندی، سفر وزیر دفاع امریکا به کابل بوده است.
از این‌که بگذریم، پیامِ آقای ماتیس مبنی بر انصراف از پیروزی نظامی در افغانستان و اکتفا به آشتی سیاسی طالبان با دولت، از خیلی جهات سهمگین‌تر و نگران‌کننده‌تر از راه‌بندی‌هایِ دوشنبه‌شبِ کابل است. وزیر دفاع ایالات متحده به خبرنگاران گفته است که پیروزی الزاماً در میدان نبرد به‌دست نمی‌آید و امریکا می‌خواهد برنامۀ صلح با طالبان را به منزلۀ یک پیروزی سیاسی در افغانستان تعقیب کرده و اجرایی سازد.
این اظهارنظرِ آقای ماتیس درحالی‌ست که اولاً در استراتژی جدید ایالات متحده در افغانستان و جنوب آسیا، به برخوردی قاطع‌تر و کوبنده‌تر از گذشته با گروه‌های تروریستی در افغانستان تأکید شده بود، به‌نحوی که خود آقای ماتیس از شکستِ گروه‌هایی نظیر طالبان، داعش و شبکۀ حقانی در میدان جنگ خبر می‌داد. ثانیاً این‌که تمایلِ عناصری از طالبان به گفت‌وگوهای صلح با دولت، گزاره‌یی تکراری و بی‌حاصل در طولِ سال‌های گذشته به شمار می‌رود که فقط مردم افغانستان و فداکاری‌هایِ بی‌شمارشان در راه شکستِ دشمن را در چرخۀ باطل جنگِ فرسایشی و صلحِ فرمایشی قرار داده است. ثالثاً این‌که طالبان اگر به گفت‌وگو اظهار تمایل کرده باشند، ایالات متحده را طرفِ اصلی و مستقیمِ خود در مذاکره معرفی می‌کنند و برای دولت افغانستان هیچ نقش و صلاحیتی قایل نیستند. رابعاً میزان علاقه‌مندی طالبان به صلح را می‌بایست از گرافِ حملات انتحاری و تروریستی در افغانستان و ادبیاتِ نماینده‌گان و سخنگویانِ این گروه درک و دریافت کرد که متأسفانه هر دوی این‌ها ضریبِ علاقه‌مندی به صلح در گروه طالبان را در حدِ صفر نشان می‌دهد.
آیا ایالات متحده می‌خواهد صلح دولت با طالبان را روی چنین شک‌ها و تردیدهای واضحی بنا کند؟ آیا این خسته‌گیِ شانزده‌ساله از جنگ، به مردم افغانستان برمی‌گردد یا به حکومت و افکار عمومی در امریکا؟
مردم افغانستان موضع‌شان در قبال جنگ و صلح کاملاً مشخص بوده است. آن‌ها صلح را دوست دارند اما شرط اولیۀ تحققِ آن را توقفِ کشتار و جنایت توسط طالبان می‌دانند. در غیر این صورت، آن‌ها جنگ با طالبان و جانفشانی در این مسیر را تا فراهم آمدنِ نخستین شرط صلح، با جان و دل پذیرا هستند.