سالِ نو خورشیدی نیز فرا رسید؛ اما هنوز این اطمینان به‌میان نیامده که در سالِ جاری در کشور انتخابات برگزار خواهد شد و یا خیر. سیاسیون و نهادهای جامعۀ مدنی در حالی که مشروعیتِ حکومت فعلی را باور ندارند، همه بر برگزاری انتخاباتِ عادلانه و شفاف در سال ۹۷ تأکید می‌ورزند. آن‌ها می‌گویند که حلِ بحران کشور راهی جز برگزاری انتخابات ندارد. با این حال، هنوز معلوم نیست که آماده‌گی‌ها در مورد برگزاری انتخابات در سالِ جاری چقدر گرفته شده و کمیسیون انتخابات چقدر خود را مستعد برگزاری چنین انتخاباتی می‌داند.
اعضای کمیسیون وقتی در برابر پرسش برگزاری انتخابات قرار می‌گیرند، یک‌صدا می‌گویند که از جانب آن‌ها برگزاری انتخابات هیچ مانعی ندارد و این کمیسیون توانایی لازم برای برگزاری انتخابات را دارد. اما آن‌ها می‌افزایند که برای برگزاری انتخابات نیاز است که حکومت به تعهداتِ خود عمل کند و شرایط را اعم از امنیتی و مالی برای کمیسیون فراهم سازد. این سخن را هر وقت از زبانِ اعضای کمیسیون انتخابات می‌شنوم، به یاد یک فکاهی می‌افتم. می‌گویند مردی یک نعل اسب پیدا کرده بود و از یافتن آن، بسیار خوشحال بود و خود را در رؤیا صاحب اسب می‌دید. کسی از او پرسید که دلیلِ این‌همه خوشحالی برای چیست. مرد پاسخ داد که همه‌چیز فراهم شده و فقط سه نعلِ دیگر و یک اسب باقی مانده است.
حالا وضعیتِ کمیسیون انتخابات از این فکاهی چیزی کم ندارد. اگر پول باشد و امنیت هم تأمین شود، بدون شک هیچ مشکلی برای برگزاری انتخابات باقی نمی‌ماند و حتا می‌توان با یک نهاد خارجی قرارداد بست که کارهای فنی انتخابات را انجام دهد.
بحث اصلی این‌جاست که در شرایط و وضعیت فعلی افغانستان، کمیسیون چه تدابیری برای برگزاری انتخابات دارد، نه این‌که کمیسیون بگوید از طرفِ این نهاد تمام شرایط آماده است و تنها مشکل نبود پول و امنیت است. اگر این دو چیز وجود ندارند، پس کمیسیون از کدام آماده‌گی برای برگزاری انتخابات سخن می‌گوید؟!
واقعاً مسخره است که کمیسیون از آماده‌گی‌ها برای برگزاری انتخابات سخن می‌گوید، در حالی که هنوز هیچ تمویل‌کننده‌یی حاضر به پرداخت هزینه‌های انتخابات نشده و از جانب دیگر معلوم نیست که شرایط امنیتی کشور در روز و هفته و ماهِ آینده چگونه خواهد بود. جالب این‌جاست که کمیسیون انتخابات بدون آن‌که چنین اقدام‌هایی را جز برنامه‌های کاری خود بداند، توپ را به میدان ارگ می‌اندازد و مدعی می‌شود که آن‌ها آماده‌گی‌های لازم را دارند و تنها حکومت باید در تعهداتِ خود صادق باشد و مسوولیت‌هایش را که گویا تأمین امنیت و هزینۀ انتخابات است، انجام دهد. در مقابل، ارگ بدون آن‌که چنین خواست‌هایی را جزوِ تعهداتِ خود بداند، توپ را دوباره به میدان کمیسیون می‌اندازد و مدعی می‌شود که هیچ دخالتی در کارِ کمیسیون نمی‌کند.
از جانب دیگر، برخی کارشناسان و نهادهای ناظر بر امور انتخاباتی به این نظرند که حکومت ارادۀ سیاسی برای برگزاری انتخابات ندارد و از هرج‌ومرج در کارِ تدارکِ برگزاری انتخابات استقبال می‌کند. به باور این افراد و نهادها، اگر حکومت ارادۀ لازم برای برگزاری انتخابات را می‌داشت، تا به حال بسیاری از آماده‌گی‌ها در همکاری با کمیسیون انتخابات اتخاذ شده بود.
حکومت و به‌ویژه ارگ ریاست‌جمهوری آن‌گونه که معلوم می‌شود، چندان دلبستۀ برگزاری انتخابات نیستند. شاید ارگ می‌داند که وضعیت امنیتی به گونه‌یی نیست که بتوان انتخابات برگزار کرد و یا نهادهای تمویل‌کننده آماده نیستند که هزینه‌های انتخابات را بپردازند، ولی از آن‌جایی که به‌‌طور صادقانه چنین وضعیتی را با جامعه در میان گذاشته نمی‌تواند، در حال وقت‌کشی و مایه گذاشتن از آبروی کمیسیون انتخابات است.
ارگ به صورتِ بی‌رحمانه در حالِ ضایع کردنِ یکی از مهم‌ترین فرصت‌های ملی افغانستان است. بدون برگزاری انتخابات، افغانستان وارد شرایط بسیار خطرناکی خواهد شد. این موضوع را ارگ به‌خوبی می‌داند اما از آن‌جایی که یا توانِ برگزاری انتخابات را ندارد و یا آن را مانعِ برنامه‌های سیاسیِ خود احساس می‌کند، نمی‌خواهد که وضعیتِ انتخابات در کشور روشن شود.
ما در هاله‌یی از ابهام و تاریکی در مورد انتخابات قرار گرفته‌ایم. آن‌چه را که کمیسیون می‌گوید، فقط رفع سادۀ مسوولیت است؛ زیرا این حرف‌ها و آماده‌گی‌ها به برگزاری انتخابات منجر نمی‌شوند. برگزاری انتخابات نیاز به تعهدِ صادقانه و عملِ قاطعانه دارد که متأسفانه نه در کمیسیون چنین چیزهایی دیده می‌شود و نه هم در حکومت. در نتیجه گمان نمی‌رود که در سال جاری نیز افغانستان شاهد برگزاری انتخابات باشد.