سران حکومت و کمیسیون انتخابات بنا به وظیفه تاکید دارند که انتخابات سال روان شورای ملی و شوراهای ولسوالی ها در زمانی که اعلام شده، برگزار خواهد شد. رییس حکومت و رییس اجرایی آن در آخرین مورد در سخنرانی های خود به مناسبت هشتم ثور روز پیروزی مجاهدین به این موضوع اشاره داشتند و شهروندان کشور را تشویق کردند که به این روند ملی بپیوندند. آقای غنی در سخنرانی خود در ارگ ریاست جمهوری اعلام کرد که انتخابات به گونه شفاف و بدون هر گونه دخالت از جانب او و حکومت برگزار می شود و مردم نسبت به شفافیت آن تردید نداشته باشند. او هم چنین به صورت شوخی آمیز گفت که من در کار انتخابات دخالت نمی کنم و خطاب به رییس مجلس نماینده گان گفت که» شما نیز دخالت نکنید». مثل این که آقای غنی از چیزهای خبرشده و می داند که آن عده از اعضای مجلس نماینده گان که بازهم شوق رسیدن به کرسی های پارلمان را در سر دارند، و اتفاقا این تعداد کم هم نیستند، از همین حالا تلاش های را آغاز کرده اند که زمینه وارد شدن دوباره خود به پارلمان را از راه های غیرقانونی و عمدتا به وسیله تقلب فراهم سازند. اما دخالت ها و تلاش ها برای وارد شدن دوباره به پارلمان از راه های غیر مشروع آن قدر نگران کننده نیست که موضوع مشارکت مردم در انتخابات پیش رو می تواند نگران کننده باشد. دو مانع هنوز به عنوان چالش های اساسی برسر راه انتخابات آینده قرار دارند که اگر به زودی فکری برای آن ها صورت نگیرد خطر این که انتخابات برگزار نشود و یا به صورت ناقص برگزار شود، به قوت خود وجود دارد. مانع نخست و بسیار جدی امنیت کشور است که هنوز هم چنان تهدیدی برای انتخابات به شمار می رود. به نظر می رسد که با وجود خبرهای که از عدم تمایل طالبان به برهم زدن روند انتخابات به گوش می رسد، این گروه در پی تخریب روند انتخابات به وسیله افزایش ناامنی ها در کشور است. برخی از این ناامنی ها مستقیما به هدف های انجام شده که در آن روند ثبت نام انتخابات انجام می شده است و برخی حملات به مناطق دیگر صورت گرفته که بازهم می تواند روند مشارکت در انتخابات را تهدید کند. حملات انتحاری و تهاجمی در کشور و به ویژه شهرها و ولسوالی ها به صورت لجام گسیختۀ افزایش پیدا کرده و این افزایش به صورت تصادفی صورت نگرفته است. طالبان و دیگر گروه های که در افغانستان با نام های دیگری علیه دولت و مردم می جنگند، عملا پیکارهای کم سابقۀ را آغاز کرده اند و به نظر می رسد که سال روان سال سختی برای همه خواهد بود. قبلا مقام های ناتو گفته بودند که سال ۲۰۱۸ سال جنگ های بیشتر در افغانستان خواهد بود. افزایش حملات نشان می دهند که این پیش بینی ناتو براساس یافته های کاملا دقیق بوده و گروه های دهشت افکن با آماده گی های بیشتری نسبت به گذشته وارد صحنه شده اند. اگر ناامنی ها به همین شدت ادامه داشته باشد، برای برگزاری انتخابات فراگیر چالش بزرگی می تواند محسوب شود. شاید در شهرهای کشور بتوان امنیت را در حد نسبی که روند ثبت نام و برگزاری انتخابات انجام شود، تامین کرد ولی در بیرون از شهرها این روند کاملا با مشکلات جدی رو به روست. اگر کمیسیون انتخابات نتواند پنجاه درصد واجدین شرایط رای دهی را در پای صندوق های رای حاضر سازد، بدون شک فراگیر بودن انتخابات به عنوان یکی از مولفه های اساسی آن نقض شده و چنین انتخاباتی مشروعیت قانونی نخواهد یافت. پس مهم ترین وظیفه دولت، اگر متعهد به برگزاری انتخابات است، ایجاد شرایط امنیتی مساعد برای حضور مردم در روند ثبت نام و شرکت در انتخابات خواهد بود. هیچ شرطی مهم تر از تامین امنیت برای انتخابات نیست و کل برنامه های نیروهای امنیتی و خارجی باید به چنین امری معطوف شود. چالش دوم انتخابات پیش رو، موضوع حفظ غیرجانبداری کمیسیون و نهاد های مسوول و برگزاری انتخابات کمتر آلوده به تقلب می تواند باشد. شهروندان کشور هنوز نسبت به برنامه های کمیسیون انتخابات برای برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه مطمین نیستند و این موضوع هم می تواند در مشارکت مردم در روز برگزاری انتخابات تاثیر گذار باشد. شهروندانی که هنوز رویداد های تلخ تقلب و جعل کاری و نتایج آن ها را فراموش نکرده اند این بار به کدام اطمینان می توانند در انتخابات شرکت کنند، آن هم انتخاباتی که هر لحظه آن با بیم انتحاری و حمله های مسلحانه توام است. در انتخابات گذشته ریاست جمهوری ده ها شهروند کشور شهید و مجروح شدند ولی بهای خون های آن ها در معاملۀ های انتخاباتی و تقلب های گسترده ضایع شد. آیا بازهم می توان انتظار داشت که مردم در انتخابات به صورت گسترده شرکت ورزند. اگرمسوولان دولت و کمیسیون انتخابات سری به فضای مجازی بزنند، آن گاه درخواهند یافت که نگرانی شهروندان نسبت به برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه چقدر ضعیف است. بسیاری ها در پست های که در فضای مجازی منتشر می کنند، این نگرانی را به صورت جدی مطرح می سازند. پرسش همۀ آن ها یکی است، چگونه در انتخاباتی شرکت کنیم که نتایج آن از قبل و یا به وسیله تقلب تعیین می شود. آیا کمیسیون انتخابات توانسته که اعتبار از دست رفته خود را دوباره به دست آورد. بدون تردید در این عرصۀ کوشش های که صورت گرفته چندان قناعت بخش نبوده است. کمیسیون هنوز جایگاهی را که شایسته آن است به دست نیاورده. شاید بخشی از این عدم موفقیت در ضعف مدیریتی کمیسیون نهفته باشد ولی از جانب دیگر کمیسیون انتخابات طی یک سال گذشته چنان چهرۀ نیز از خود به نمایش نگذاشت که بر غیرجانبدار بودن آن مهر تایید بگذارد. در چند مرحله کمیسیون وابسته گی خود را به ارگ نشان داده و این موضوع بیشتر باعث تضعیف جایگاه آن در میان شهروندان کشور شده است. حالا اگر کمیسیون کوشش های هم در راستای مستقل بودن خود آغاز کند به نظر نمی رسد که زیاد موفقیت آمیز باشد.