بر بنیاد گزارش‌ها، قرار است امروز رییس‌جمهور کرزی با باراک اوباما ملاقات کند. هدف این ملاقات از سوی نهادهای حکومتی، بحث روی پیمان امنیتی خوانده شده و قرار است روی تجهیز نیروهای ارتش ملی چانه‌زنی صورت گیرد و هم‌چنان از ایالات متحده خواسته شود که زندان‌های‌شان در افغانستان را تخلیه کنند.
ولی این تنها وجه آشکار موضوع است که ظاهراً خواسته‌های کلیِ آقای کرزی را تشکیل می‌دهد؛ حال آن‌که زمانِ این ملاقات و قراینِ موجود بیانگر آن‌اند که در این ملاقات، بحث امتیازطلبی‌ها میان دو رییس‌جمهور پیش کشیده خواهد شد و این بحث همان چیزی‌ست که سعی می‌شود از دیدِ مردم و رسانه‌ها پنهان نگه داشته شود.
اما این امتیازطلبی چه خواهد بود؟
بهتر است به گذشتۀ پیمان امنیتی سری بزنیم تا قضیه بهتر روشن گردد. پیمان امنیتی ادامۀ همان پیمان راهبردی‌یی است که سال گذشته آقای کرزی با برگزاری لویه جرگه، امتیاز امضای آن را به‌دست آورد. در آن زمان حامد کرزی پس از نشان دادنِ تقصیرها و کوتاهی‌های ایالات متحده، به‌رغم مخالفت‌های بسیار، مجوز انعقاد پیمان را ظاهراً از مردم گرفت و آن را به امضا رساند. در همان زمان نیز گمانه‌زنی‌ها بر آن بود که بازیِ به‌راه‌انداخته آقای کرزی، موجب خواهد شد ایالات متحده بر ابقای او نظر مثبت پیدا کند.
پس از گذشت نزدیک به دو سال از آن رویداد، زمینه‌های فراوانی برای امضای پیمان امنیتی به وجود آمد؛ زیرا در هر مناسبتی مقام‌های حکومتی نیز اذعان می‌داشتند که امضای پیمان امنیتی با ایالات متحده، وضع امنیتی کشور را بهبود خواهد بخشید. اما تا کنون چنین بهبودی‌یی حاصل نشده است. هرچند گفته می‌شود که این پیمان پس از خروج کامل نیروهای خارجی منعقد خواهد شد؛ اما یادمان نرود که تعلل عمدی‌یی نیز در کار است.
آن‌چه این تعللِ عمدی را موجه می‌سازد، سروصداهایی مبنی بر برگزاری لویه جرگه است که بسیاری‌ها را بر آن تصور کرده که رییس‌جمهور قصد برگزاری انتخابات را ندارد و تصمیم گرفته با یک لویه جرگه فرمایشی، زمینۀ ابقای خود را به میان آورد. در یکی دو سال گذشته، این نوع میلان در موضع‌گیری‌های رییس‌جمهور و تیمش همواره وجود داشته است؛ چنان‌که اخیراً جناب مارشال فهیم معاون نخست او، تشکیل یک اجماع ملی پیش از انتخابات را ضروری دانست.
با توجه به اشارات بالا، به نظر می‌رسد که آقای کرزی در جنب این پیمان، حتماً موضع لویه جرگه و شرایط ابقای خودش را با امریکایی‌ها مطرح خواهد کرد. زیرا ایالات متحده، هنوز بدیل مناسب و مطمینی برای جناب کرزی نیافته‌ و هم‌چنان شرایط سیاسی افغانستان به باور آنان، به کمالِ مطلوب نرسیده است. بنابراین، بسیار محتمل است که امریکایی‌ها نیز در برابرِ پیشنهاد آقای کرزی تمکین کنند. از سوی دیگر، سیاست‌های طالب‌پرورانۀ هر دو جناح (کرزی و باراک اوباما) زمینۀ دیگری‌ست که آنان را به یک موضع مشترک خواهد رسانید.
اما اگر ایالات متحده ابقای جناب کرزی را بازهم گزینۀ مناسبی برای سرافرازیِ خود تشخیص کرده، باید بداند که سخت در اشتباه است. زیرا جناب کرزی با مردمِ افغانستان صادق نیست و حمایت آن‌ها را هم با خود ندارد. او وقتی حاضر است برای تحکیم قدرتش، یازده سال زحمت و امیدِ مردم را زیر پا ‌کند، می‌تواند همانند گذشته، ایالات متحده را از این گزینش شرمسار سازد. امریکایی‌ها همیشه یادآور شده‌اند که بخشی از ناکامی‌های کشور آنان در افغانستان، برمی‌گردد به سیاست‌های نادرست آقای کرزی. بنابراین، اشتباه دیگر این کشور در افغانستان، می‌تواند منجر به فرو ریختنِ هیبت و اقتدارِ این ابرقدرت جهانی شود.
آقای کرزی و تیمش در این روزها هیچ دغدغه‌یی جز ماندن در قدرت ندارند و سرافرازی ایالات متحده در آن خواهد بود که با دفع برنامۀ آقای کرزی جهت مصادرۀ دموکراسی و انتخابات، جانب مردم افغانستان را بگیرد.