حامدکرزی شام دیروز در یک نشست با جمعی از سیاست گران، از احمدولی به اصرار خواست که باید به «ایتلاف بزرگ ملی» بپیوندد. اما آقای مسعود با رد پیشنهاد آقای کرزی به او پیشنهاد کرد که باید همه گان در محور بنیاد شهید مسعود و برنامه وفاق ملی که از آرمان ها و رهنود های قهرمان ملی است، جمع شوند. او در جمع گفت که مردم روی ایتلاف افرادی که به اهداف خاصی جمع می شوند و چندی هم دوام ندارند حساب نمی کند و باید سیاسیون با تجربه از گذشته در یک محور مشروعیت بخش قابل اعتماد مردم جمع شوند.
احمدولی مسعود با این تصمیم تاریخی اش ثابت کرد که حد و حق مردم مقاوم و قدر شناس افغانستان را برای دفاع از کشور و زحمت هایی که کشیده اند، میداند و آماده نشد که انتظارات آنان را با پیوستن به ایتلاف جدید سیاسی، به خاک یکسان کند.
به نظر من این اقدام آقای مسعود روایت پابند بودن او به موقف و چشم انداز سیاسی ای هست که قهرمان ملی ترسیم کرده است. آدرس جهاد و مقاومت کشور که یک آدرس کلان است نیاز به محور بودن شخصیتی دارد که قدر مردم و حد انتظارات مشروع سیاسی آنان را درک کند.
تا اینجای کار آقای مسعود از خود درایت نشان داده است و سعی کرده است که وارد میدانی که دیگران ترسیم کرده است نشود. او می خواهد که خود میدانی برای بازی مشروع سیاسی برای کشور ترسیم کند. او تا اینجا خوش درخشیده است.
برای دوستان خواننده یادآوری می کنم که من این یادداشت را نه از روی زبان چربی و یا هم مداع و مقصدی ننوشته ام. من در جلسات وفاق ملی هم با انتقاد و تفکر به مسایل نگاه می کنم تا بار دیگر مرتکب اشتباهی نشویم.
به هرصورت. موقف دیروز آقای مسعود را می ستایم اما آرزو دارم که با این خردورزی سیاسی و جسارت و تقوایی که از خود نشان داده است، بیشتر با تدبیر عمل کند تا هم فرصت ضایع نشود و هم مرم ضایع نگردند.
می‌گویند که خردمند کسی است که میان دو انتخاب بهترینش را انتخاب کند و آقای مسعود به سمت بهترین رفته است. اما این به دیگر سیاست مداران ملی کشور که در حوزه مقاومت دیروز قرار دارند، مربوط می شود که بیایند زیرچتر واحد مشروعیت بخش بنیاد شهید مسعود و برنامه وفاق ملی و به مردم و جهانیان نشان بدهند که می توانند خود به سرنوشت سیاسی مردم شان میاندیشیند و تصمیم می گیرند.
بیایید تقدیر مان را خود مان بنویسیم و دهقانی برای دیگران نشویم تا سروری یابیم.