انتظار می‌‍رفت که زمان برگزاری انتخابات که یگانه امید و خواست تمام شهروندان افغانستان می‌باشد و با هربار برگزاری آن قربانی‌ها داده‌‎اند، فارغ از هر نوع وسواس و بهانه‌سازی ارباب قدرت مشخص گردد.
اما متاسفانه آن تقویم زمانی را که چندی قبل توسط کمیسیون با یک دنیا دودله‌گی به مردم وعده سپرده شد هر روز با بروز موارد مشکوک مواجه می‌سازد که تمام شهروندان کشور را نسبت به وعده‌های خام حکومت بی‌باور ساخته است.
نشست‌های مرموز حکومت و ایالات متحده آمریکا با طالبان و وعده‌های چرب و دهن‌شیرین‌کُن حکومت در رابطه به این‌که داریم به صلح نزدیک می‌شویم، بحث حوزه‌بندی ولایت غزنی و لغو انتخابات در این ولایت، به تعویق انداختن انتخابات شوراهای ولسوالی، تازه‌ترین موردی که در شبکه‌های اجتماعی دست به‌دست می‌شود و اذهان مردم را درگیر خود ساخته احتمال برگزاری انتخابات مجلس نمایندگان با ریاست جمهوری در یک زمان که تا هنوز طبق تفاهم‌نامۀ حکومت وحدت ملی سرنوشت این حکومت گنگ و حل ناشده باقی مانده است، بدتر شدن اوضاع امنیتی در اکثر نقاط کشور و ده‌ها مورد دیگر، از جمله دلایلی‌اند که حکومت با پیش کشیدن وعده‌های چرب و میان‌خالی و تعیین آن تقویم مشکوک، ارادۀ چندانی به برگزاری انتخابات ندارد، بلکه این بحث را به حیث یک وسیلۀ آرام‌سازی شهروندان در جیب انداخته و از آن برای شکار فرصت‌های سیاسی سود می‌برد و ملت را به‌قول معروف سر کار گذاشته است.
شاید عمده‌ترین نگرانی، ترس و توهم حکومت مخصوصاً آقای غنی از دست دادن کرسی ریاست جمهوری باشد که برای حفظ آن دست و پاچه شده و حاضر است هر جفایی را در حق دموکراسی روا بدارد که نمونۀ بارز و برجستهۀ آن دخالت حکومت در کار کمیسیون، روند ناکام و رسوای ثبت نام، لغو قانون ثبت احوال نفوس مصوب ۱۳۹۳ توسط توسط مجلس نماینده‌گان و به گرو گرفتن شناس‌نامه‌های برقی و رد سیستم بایومتریک که توسط تعدادی از احزاب پیشنهاد شده، می‌باشد. در نهایت حکومت با سرپیچی‌های مکرر و بی‌شرمانه از برگزاری یک انتخابات شفاف و عاری از تقلب با سرنوشت مردم بدون وقفه بازی می‌کند. سکوت جامعۀ جهانی مخصوصا ایالات متحده آمریکا اما در این میان، جالب و تماشایی‌ست؛ انگار دنیا نیز در پی حفظ چهره‌ها و مهره‌های موجود است.
از سویی هم تشکیل ائتلاف‌های سیاسی و روی دست‌گرفتن گزینۀ حکومت موقت یا همان حکومت عبوری توسط بعضی از تشکل‌های سیاسی به نگرانی‌های سران ارگ می‌افزاید و آن‌ها را برای به‌تعویق‌انداختن انتخابات و یا برگزاری پراز تقلب آن، هرچه مصمم‌تر می‌سازد تا به‌هر قیمتی که شده برای خود راه و چاره‌یی دست و پا کنند.
اکنون که داریم به زمان مشخص برگزاری انتخابات پارلمانی (۲۸ میزان) نزدیک‌تر می‌شویم دیده می‌شود که آن تقویم زمانی ارایه‌شده از سوی کمیسیون به بحث تقریبی و شیر- خط مبدل شده است و شک و تردید مردم را نسبت به برگزاری انتخابات در زمان معیین آن برانگیخته است. بهانه‌جویی و سُخره‌رفتن حکومت در برابر خواست‌های مشروع مردم خیلی از فرصت‌ها را حیف و هدر خواهد کرد.
هرچند مهار این بحران کلان و کشوری خیلی‌ها دشوار می‌نماید، اما هنوز هم ناممکن نیست؛ تنها راه ممکن این خواهد بود که طرف‌های اپوزیسیون به‌جای نشست‌های بی‌نتیجه و تشکیل ائتلاف‌های کم‌عمر و فاقد هرگونه تاثیر، جامعه مدنی و نهادهای دخیل در قضیه افغانستان به نفس مساله که همانا حمایت از حق تعیین سرنوشت مردم می‌باشد، توجه جدی به‌خرج داده و با وارد نمودن فشار موثر بر رفتار مرموز حکومت، زمینه را برای یک انتخابات شایسته و در خور مساعد سازند.