روس‌ها خواستند در مذاکرات مسکو با کارت طالبان بازی کنند، اما طالبان و پاکستان به عنوان حامی و متحد اصلی و استراتژیک‌شان در صدد آن بودند که از این بازی روس‌ها حداکثر استفاده را ببرند، که بردند. طالبان اهداف و خواست‌هایِ خود را از تریبیونی که در مسکو برای‌شان فراهم شد، با صراحت برای دنیا بیان کردند. امریکایی‌ها را در مسکو اشغالگر گفتند و به جهاد خود علیه آن‌ها تا راندن‌شان از افغانستان تأکید کردند؛ همان‌گونه که در دهۀ هشتاد رهبران و نماینده‌گان تنظیم‌های جهادی در واشنگتن، روس‌ها را اشغالگر می‌گفتند و به جهاد تا خروج روس‌ها تأکید می‌کردند. شاید روس‌ها می‌خواهند از امریکایی‌ها انتقام بگیرند، اما پرسش این است که آیا روس‌ها راه درستی را از زاویۀ منافع خودشان در این انتقام‌گیری برگزیده‌اند؟
باور من این است که روس‌ها اشتباه می‌کنند. آن طالبانی که از دوحه پایتخت قطر مرکز فرماندهی قوای نظامی امریکا در کُل خاورمیانه و شمال افریقا و مرکز حضور فعالیت سی‌آی‌ای به مسکو می‌آید، نه از نظر این مراکز امریکایی پنهان است و نه بدون عبور از فیلتر آن‌ها می‌توانند مهمانان جهادی روس‌ها به عنوان حامی جدید جهاد و مجاهدین افغانی ضد امریکایی وارد مسکو شوند. و اما دولت افغانستان در این بازی مسکو، بسیار ضعیف و ناتوان ظاهر شد:
نخست این‌که این دولت دروغ گفت. وزارت خارجه اعلان کرد که هیچ نمایندۀ رسمی را به کنفرانس مسکو نمی‌فرستد، اما قیوم کوچی کاکای رییس‌جمهور غنی که هنوز سفیر افغانستان در مسکو است، در میز مذاکرات بود و طالبان را در این میز به آغوش کشید.
دوم این‌که مذاکره‌کننده‌گان طالبان در مسکو با منطقی قوی‌تر و بیانی مُدرن‌تر از این دولت در برابر دیپلمات‌ها و رسانه‌ها ظاهر شدند. شما صحبت عباس استانکزی را با صحبت حاجی دین‌محمد رییس هیات کابل در مسکو برای رسانه‌ها مقایسه کنید.
سوم این‌که این نماینده‌گان کابل از قیوم کوچی تا حاجی دین‌محمد در برابر طالبان با شیفته‌گی عجیب و غریبی ظاهر می‌شدند و در برخوردهای‌شان با این شیفته‌گی بر حقانیت و قدرتِ طالبان صحه می‌گذاشتند و بر ضعف و درمانده‌گی خود مهر تایید می‌نهادند.